Napluli w twarz...

„Wam kury szczać prowadzić, a nie uczyć w szkole” chciałoby się powiedzieć zaślepionym strajkiem nauczycielom, parafrazując myśl Józefa Piłsudskiego.

Wywieszając plakaty o „Łamistrajkach” strajkujący nauczyciele napluli w twarz gimnazjalistom zdającym egzaminy, ich rodzicom oraz członkom komisji egzaminacyjnej. Oczywiste jest, że z przesłaniem zamieszczonym na plakacie strajkujący zwrócili się nie tyko do członków komisji egzaminacyjnej, ale również do uczniów i ich rodziców. Gimnazjaliści decydując się na przystąpienie do egzaminu stali się naturalnymi „łamistrajkami”, podobnie ich rodzice, rzekomo „popierający protestujących nauczycieli”, wysyłając swoje dzieci na egzamin znaleźli się w roli „łamistrajków”.

Nauczycieli zacnych ludzi, dla których dobro dziecka jest najważniejsze, którzy zdecydowali się na pracę w komisjach egzaminacyjnych, ze strony strajkujących spotkały na niespotykaną skalę szykany. Jak czytałem newsy w kilku szkołach strajkujący ubrani na czarno utworzyli szpalery zmuszając członków komisji do przechodzenia między nimi, obrzucając ich niewybrednymi wyzwiskami i pomówieniami. Często było tak, że nauczyciel wchodzący na egzamin spotykał się z agresją, z pogardą, z ostracyzmem, z ironią i z wyśmiewaniem ze strony swoich koleżanek i kolegów z grona pedagogicznego. Skorzystali więc oni z wypróbowanych metod, miedzy innymi tzw. „ścieżek zdrowia” praktykowanych w PRLu przez Milicję Obywatelską, SB oraz ZOMO. Trudno się dziwić, że czerwony ZNP sięgnął do osiągnięć i doświadczeń swoich poprzedników.

Osobiście miałem wielką satysfakcję i poczucie dobrze spełnionego obowiązku uczestnicząc w komisji egzaminacyjnej. Przebywając na sali egzaminacyjnej wróciły do mnie wspomnienia z moich młodzieńczych lat. Patrząc na te młode, Bogu Ducha winne, twarze dziewcząt i chłopców, przypominałem sobie swoje egzaminy. Pamiętam emocje i towarzyszący stres. Doskonale pamiętam również moich wspaniałych nauczycieli (Ich Imiona i Nazwiska zapisały mi na trwałe w pamięci). Miałem to szczęście, że we Wrocławiu, w większości uczyli mnie nauczyciele przesiedleni ze Lwowa. Byli dla nas uczniów nie tylko nauczycielami, ale również wychowawcami, często zastępując rodziców. Zawsze, w razie jakichkolwiek problemów, umieli pochylić się na nami i pomóc. To Oni w szkole pedagogicznej wpoili nam zasadę, że uczeń jest w szkole najważniejszy! I że nie wolno nam odstąpić od tej zasady oraz to, że zawód nauczyciela to nie praca, ale służba dla dzieci i młodzieży. Uczyli nas o etosie i misji nauczyciela polegającej na tym, aby kształtować patriotyczne podstawy nowych pokoleń. Mówili również, że nawet najgorszemu uczniowi (łobuzowi) musimy umieć podać rękę i pomóc. Na tym polega praca pedagoga. To byli Wielcy Pedagodzy, dzisiaj chylę przed Nimi czoło i mam nadzieję, że jako nauczyciel z 35. letnim stażem, nie sprzeniewierzyłem się Ich naukom!

W pełni podzielam stanowisko Adama Borowskiego, który mówi: "Dla mnie to jest upadek moralny części środowiska nauczycielskiego. (...) To, że wzięto jako zakładników dzieci i młodzież jest dla mnie tak nieprawdopodobne, że to absolutnie kompromituje ZNP. Związek powinien zostać rozwiązany, a nauczyciele powinni wystąpić z niego". Odnoszę wrażenie, że ostatnie występy, te żenujące śpiewania z "krowami" strajkujących nauczycieli to istny kabaret, wystawili się na pośmiewisko! Zaślepieni Broniarzem i TVN-enem tracą resztki prestiżu, który trudno będzie przez najbliższe lata odbudować.

Na zakończenie tegorocznym absolwentom gimnazjów i ośmioklasistom doradzam, aby dokładnie przyjrzeli się dzierżoniowskim szkołom średnim i wybrali taką, która zapewni im bezpieczną naukę zakończoną maturą. Natomiast maturzystom, którzy są już pełnoletnimi osobami, aby o egzamin maturalny umieli upomnieć się na drodze prawnej.

Kazimierz M. Janeczko