GARŚĆ SPOCONEJ ZIEMI

przesypuję rękami garść spoconej ziemi

odwieczną tajemnicę naszego wzrastania

w niej jest przecież zamknięte całe nasze życie

od chwili narodzenia aż po czas rozstania

w niej się przecież rodziła pierwsza myśl i słowo

pierwsza radość i smutek ból i zachwycenie

pierwsza odwaga trudu odmierzanych kroków

pierwsza miłość i wiara… prawda i sumienie

przesypuję rękami garść spoconej ziemi

to z niej wyrasta łąka drzewo oraz knieja

ta nieśmiertelna zieleń która nas otacza

silniejsza od śmierci w ziarnie życia nadzieja

rozgniatam czule w rękach garść spoconej ziemi

patrz! ty ze mnie powstałeś…z ducha…bożej woli

myśl się we mnie kołacze to z tej garści prochu

niezgłębioną przyszłością cudu ludzkiej doli

cud życia posplatany w warkocze istnienia

przyrody co otacza więzami współ trwania

ta harmonia stworzenia od świtu do świtu

co tę wielkość Stwórcy dziełami odsłania

przesypuję rękami garść spoconej ziemi

co od trudu stworzenia myśli moje tworzy

aby zostać to garścią co zmienia się w życie

i życiem co się prochem przed Bogiem położy…