Awantura warszawska 1944 – oczami Niemca

czstnk tmtych wydrzń zpmętł swj sbktywn rkcj nkt tg n kwstnj. Tyl, ż jst t jdnstkwy gląd sytcj, njk mjący sę d nstrjów pwszchnych.

N n m ttj ltrntywy &qt;wntr/pcyfzm&qt;. Pmysł wywłn pwstn w Wrszw wpdł d pstych głów pr łjdków dw tygdn przd 1 srpn, węc trdn mówć jkmś ms wywływn wntry. Wrszw z plnów pwstn gólng był wyłączn! dlczg - wyjśn t wlkrtn przz Mł cytwn dpsz Glrty-Kmrwskg d Lndyn z 14 lpc 1944 r.

Pan nie ma niczego do powiedzenia. Dlaczego więc się Pan odzywa?

Typowy hurrapatriotyczny nieuk - nie ma pojęcia o faktach, więc atakuje osobę.

N żrtj z pgrzb.

Rln cn sły przcwnk zstł zwrt w dpszy Glrty-Kmrwskg d Lndyn z 14 lpc 1944. Dw tygdn przd fktm Kmrwsk cnł, ż w bcnj sytcj n m szns n przprwdzn w Wrszw pwstn. Z przyczyn mltrnych, lgstycznych tpgrfcznych. Dcyzj zstł zmnn n z pwd zmny pwyższych mrytrycznych wnsków, lcz hstr, pbżnych życzń, nsbrdyncj być mż zdrdy głównj. 31 lpc, pół gdzny p pdjęc przz Glrtę-Kmrwskg smbójczj dcyzj, jg włsny szf wywd pnfrmwł g, ż był n błędn. Łjdk Kmrwsk kljny rz stchórzył n zdcydwł sę dwłć rzkz - chć był tk mżlwść, pnwż Chrścl dpr gryzmlł rzkz rzpczęc dzłń - dltg pns dpwdzlnść z zgłdę Stlcy. Rzm z pczystm, którzy g d tg zmsl.

tym, ż żdnj pmcy z Zchd n będz, pltyczn sprw jst przgrn, Glrt-Kmrwsk tkż wdzł. Dw dn przd gdzną W pnfrmwł g tym krr z Lndyn, Nwk-Jzrńsk. 

Pdbny błąd ppłnl pnw fcrw zkłdjąc, ż Swtm zlży n zdbyc Wrszwy (w rzczywstśc Wrszw n był clm swckj fnsywy wskznym w dyrktywch Kwtry Głównj). T przykłd kmprmtcj fcrów dyplmwnych, którzy zpmnl tg, czg m wbjn d łbów n stdch: żdn pnkt n mp n jst wżnjszy d clów prcj. Swc rlzwl swj plny, w których Wrszw n był względnn nwt jk cl pdrzędny. C węcj, n krnk wrszwskm Swc przszl d brny gdz. 4.10 1 srpn, c n mł zwązk z pwstnm, lcz nmckm kntrtkm - tym włśn, którym pnfrmwł Glrtę-Kmrwskg  rnk-smck gdzn 18 31 lpc.

Z pmysł, pln przprwdzn pwstn dpwd Glrt-Kmrwsk z swm sztbm. T n wybrl czs, mjsc spsób. Wlkę z krtsm przrżnęl, węc t n są dpwdzln z fsk, n zbrdnczy Nmcy, prfdn ngl-mrykn czy cynczn Swc. Cł t grmd łjdków: Kmrwsk, Płczyńsk, klck, Chrścl Rzpck njpóźnj 2 pźdzrnk pwnn strzlć sb w łby, rtjąc w tn spsób rsztk hnr fcrów Wjsk Plskg. T n dprwdzl t njwększj klęsk w hstr Plsk. n, n ngl-mrykn, n których bzczln próbwn wymsć pmc, którj wczśnj wprst rżmw lndyńskm dmówn!

Żdnj rgmntcj? Mł przdstwł rgmnty, Ty jdyn jdn brżng n fkty nk. 

tkst &qt;szkd m czs n dysksj&qt; wprst dwdz brk wdzy. T stndrdw zsłn dymn rjtrdy.

Personalnie potrafi Pan się wysłowić. A merytorycznie?

Nie ulega wątpliwości, że Galareta-Komorowski był wyczerpany psychicznie - złożona sytuacja go przerastała. Stąd huśtawka nastrojów, niezdecydowanie, podatność na naciski zewnętrzne. To konstrukcja psychiczna z pewnością ułatwiła puczystom złamanie dowódcy AK i zmuszenie go do wydania nieuprawnionego, szaleńczego rozkazu. 

Puczyści obrabiali go kilka godzin. Świadkowie, a więc i ta Pańska ochrona, wspominali, że rozmowa była prowadzona podniesionymi głosami. Czyli puczyści krzyczeli na swojego dowódcę, co jest jawnym wykroczeniem przeciwko powinnościom podległych oficerów. Galareta-Komorowski nie wezwał jednak ochrony, by puczystów zrzucili ze schodów, więc ten Pański "as w rękawie" jest jedynie znaczoną blotką. Spiskowcy bynajmniej nie ryzykowali - kilka dni wcześniej Galareta-Komorowski nie wyciągnął konsekwencji wobec Chruściela za samowolne wywołanie alarmu (czyli de facto wydanie polecenia rozpoczęcia walki bez zgody przełożonego! Za to powinna być kulka w łeb, tymczasem afera rozeszła się po kościach), więc zdrajcy mogli założyć jako pewnik, że i tym razem dowódca AK nie wykaże zdecydowania. Mieli rację, jak dowiodły wydarzenia.

Tak więc "as w rękawie" nie odegrał żadnej roli w powstrzymaniu puczystów. Pucz się powiódł, Galareta-Komorowski zrobił to, czego od kilku dni domagał się od niego zdrajca Okulicki. Okulicki zresztą i wcześniej wulgarnie odnosił się do swego przełożonego, zarówno w bezpośrednich rozmowach, jak i za jego plecami, uporczywie i konsekwentnie podważając autorytet Bora.

Jesteśmy gotowi w każdej chwili do walki o Warszawę i prosi o desant Cichociemnych

Niech Pan uważniej wkleja cytaty - jakich "cichociemnych"? Temu ignorantowi chodziło o Brygadę Spadochronową, a sformułowanie takiej prośby dyskwalifikuje jego i tych doradców, którzy podobny pomysł na poważnie rozważali. 

Oczekiwanie zrzutu Brygady dowodzi, że geniusze z KG AK nigdy wcześniej nie widzieli mapy Europy. A jeśli nawet widzieli, to nie potrafili zrozumieć, że to nie Europa jest taka mała, lecz podziałka mapy duża. W konsekwencji:

a)    przelot powolnych samolotów transportowych, z których część holuje szybowce, możliwy jest wyłącznie w przypadku braku przeciwdziałania przeciwlotniczego. W praktyce oznaczało to, że wtargnięcie w przestrzeń powietrzną przeciwnika może liczyć na szanse powodzenia (czyli możliwy do przyjęcia % strat) tylko na małych dystansach, jak na Sycylii czy w Normandii (doświadczeń Arnhem jeszcze nie znano). O „małym dystansie” w przypadku lotu Anglia-Warszawa nie sposób mówić. Podobnie jak o zasięgu operacyjnym podstawowego alianckiego samolotu transportowego C-47.

b)    ówczesne Niemcy, czyli obszar nad którym Brygada musiałaby lecieć, był wówczas największą na świecie koncentracją ciężkiej artylerii przeciwlotniczej. Wyładowany samolot transportowy leci dostojnie, nisko i powoli, nie jest zdolny do gwałtownych uników (szczególnie w razie obciążenia szybowcem), nie posiada opancerzenia. W odróżnieniu od bombowców jest wrażliwy na ostrzał nawet zwykłych karabinów maszynowych.

c)     na żądaniach inwencja suplikantów się skończyła. Wskazanie odpowiedniej lokalizacji miejsca desantowania Brygady przekraczało ich możliwości. Gdyby więc w angielskim sztabie siedzieli tacy sami dyletanci i wysłaliby Sosabowskiego, to jego żołnierze musieliby lądować między kominami na dachach kamienic, a szybowce między jedną barykadą a drugą. Niemcy nie musieliby nawet otwierać ognia.

Wytrwał "na posterunku" sprawny fizycznie i psychicznie do czasu kapitulacji:

A cóż on miał do roboty? Walką dowodził dowódca okręgu i WZ AK Chruściel, Galareta-Komorowski jedynie dekował się po piwnicach razem z wiecznie pijanym Okulickim. 

płk Józef Szostak, szef Oddziału III KG AK nie potwierdził ani złamania woli, ani wyczerpania/załamania nerwowego u TBK! 

Według relacji Iranka-Osmeckiego:

Popełnił pan błąd, panie generale. Informacje Montera nie są ścisłe. [...] Niemcy przygotowują się do kontrnatarcia. Bór usiadł lub raczej opadł na krzesło. Przesunął kilka razy ręką po czole, po czym zapytał mnie bezbarwnym, urywanym głosem: - Czy jest pan zupełnie pewny, że wiadomość Montera jest nieprawdziwa?- Zupełnie pewny panie generale. [...] Przez chwilę milczał a potem znów nalegał:- Czy może mnie pan o tym zapewnić? Rozumiejąc, że Bór się waha, starałem się mówić jak najbardziej przekonywająco.- Zapewniam pana, generale - odpowiedziałem stanowczym głosem. …Co mam zrobić - szeptał. Co mogę zrobić, co mi pan radzi? Miałem wrażenie, że mogę jeszcze powstrzymać przeznaczenie. Zapytałem go:- Czy ma pan łączniczkę, którą mógłby pan posłać do Montera, aby odwołać rozkaz?. Spojrzał na mnie i zapytał:- A więc trzeba jeszcze raz anulować, jeszcze raz przełożyć?- Tak panie generale. Wybrał pan najgorszy moment. Trzeba odwołać rozkaz. Bór spojrzał na zegarek. [...] Przyszedł Szostak. Popatrzył na nas obydwu: Bora siedzącego w kapeluszu i płaszczu i mnie stojącego naprzeciw niego; zdziwienie malowało się na jego twarzy.- Co się dzieje, zapytał z kolei, czy odprawa już zakończona? Wyglądało, jakby Bór nie zauważył przybycia Szostaka. Patrząc bez ruchu na zegarek powiedział: Mój Boże, już 6-ta. Już przeszło godzina jak Monter wyszedł. Dawno już pewnie zdążył rozesłać rozkazy. Za późno, nie możemy już nic zrobić. Zrozumiawszy nagle o co chodzi, Szostak wykrzyknął:- Jak to, wydał pan rozkaz nie poradziwszy się Iranka, szefa II Oddziału, ani mnie? Ależ to szaleństwo. Damy się w ten sposób wymordować. Trzeba natychmiast anulować rozkaz. Lecz Bór tylko powiedział:- Za późno, nie możemy już nic poradzić

Jeśli Szostak powstrzymał się od wyciągnięcia wniosków z tej sceny, to świadczy to dobrze o jego zdyscyplinowaniu. Niemniej faktem jest, że Galareta-Komorowski był zdruzgotany psychicznie, niezdolny do prawidłowej reakcji, czyli odwołania rozkazu.

Czy prezydent RP Władysław Raczkiewicz mianowałby (słabego człowieka) gen. Komorowskiego Naczelnym Wodzem?

Ten awans to kuriozum podwójne: mianowanie Naczelnym Wodzem człowieka, który nie nadawał się nawet na dowódcę pułku kawalerii, mianowanie Naczelnym Wodzem człowieka, który za chwilę miał być wzięty do niewoli. Jeszcze jeden dowód na skrajną naiwność i nieracjonalność polskiej polityki.

Przezywanie takiego Człowieka „ galaretą” oznacza jedno – to jakaś fobia, alibo załamanie nerwowe! 

Zbrodniarz odpowiedzialny za największą w historii Polski klęskę nigdy nie wziął za nią odpowiedzialności. Gdyby był honorowym oficerem, 2 października 1944 r. palnąłby sobie w łeb. Zamiast tego wypinał po wojnie tors pod ordery, a swoich opublikowanych wspomnieniach łgał jak najęty, fałszując przebieg wypadków między 14 a 31 lipca 1944. Wybielał siebie i swoich wspólników, dezawuował Iranka-Osmeckiego, dowodził racjonalności niedorzecznego pseudomeldunku Montera z 31 lipca. Galareta-Komorowski stał się, jak widać, bardzo odważny dopiero po wojnie.

Proszę podać wiarygodne trzy potwierdzone źródła dotyczące przebiegu puczu?

Puczu dowodzi nieuprawniona, niedorzeczna i nienormalnie pospieszna decyzja wydana po kilkugodzinnych wrzaskach dobiegających z zamkniętego pokoju oraz postępowanie zdrajcy Okulickiego od momentu pojawienia się w Polsce. 

https://www.salon24.pl/u/predatorxl/327161,dlaczego-wlasciwie-w-warszawie-doszlo-do-awantury (Fragmenty autorstwa Matłachowskiego)

http://www.mysl-polska.pl/569