POLSKIE RANY

I

czasie - gdzie mury ciągle łzami płaczą

i gadatliwe są nawet kamienie

tu – przychodzimy ciągle w dniu pokory

aby otworzyć znowu złe sumienie

wierzba się chyli w nas spróchniała  cała

Wisła łzą myje czasu  brudne dłonie

ptak gubi krwawe pióra w martwym lesie

Boże!  czy taki nam pisany koniec !?

a my mamimy się kształtami mebli

jak psy warczymy ponad kością racji

kto w nas odmieni wreszcie czas splątany

i powiedz według jakiej deklinacji ?

i powiedz gdzie jest nasze miejsce teraz ?

po jakim niebem jaka gwiazda nasza ?

czy ten co z nami dzisiaj został kłamstwem

będzie jak czuły mroczny cień Judasza ?

czasie - gdzie wierzba nasza próchnem sypie

Wisła - dnem ciągnie groźne polskie  cienie

spraw - by gałęzią w nas zieloną wreszcie

i wolnym ptakiem - mogło być sumienie !

II

wrócą...i cieniem lampy zakołyszą

i krzyżem w oknie zaskrzypią na trwogę

przyjdą wtedy gdy ciemność zapadnie

gdy już tylko spotkają się z Bogiem

spojrzysz w nocy lustra poczerniałe

gdzie twarz bladą noc w dłoniach kołysze

drżące nogi pod tobą się ugną

gdy zrozumiesz bolesną zła ciszę...

i przyklękniesz przed głosem sumienia

przed cieniami co zejdą ze ściany

krzyż ci ciężko przygniecie ramiona

będą polskie bolały cię rany

wstaną z grobów i kwater ukrytych

co zarosły przez lata pokrzywą

i spod  Gdańska Warszawy Krakowa

wstaną dźwigać swą krzywdę straszliwą

zamęczeni za czyjeś tchórzostwo

rozstrzelani zdradliwym rozkazem

skatowani dla obcej idei

trwają naszej przeszłości obrazem..

wrócą ...i cieniem  lampy zakołyszą

krzyżem w oknie zaskrzypią na trwogę

będą świecić w zaułkach historii

pokazując splątaną złą drogę...

i przyklękniesz przed głosem sumienia

przed cieniami co zejdą ze ściany

krzyż ci ciężko przygniecie ramiona

będą polskie bolały cię rany...

III

dziękuję Boże! za bezsenne noce

i głos sumienia co mi spać nie daje

bo wiem że prawda choć zamordowana

po latach z grobu tak jak Chrystus wstaje !

dziękuję także za ten trud pisania

za pióro krwawe co jak rana boli

bo życie można tylko tak zrozumieć

gdy dźwiga się bezsenną świadomość niewoli

i za niezmienną czujność moich wrogów

co serce ciągle do galopu pędzą

za zrozumienie  że bez Twej miłości

wszystkie nasze bogactwa okażą się nędzą

za tysiącletnią wiarę tego kraju

i za splątane tak boleśnie dzieje

za myśl wyrosłą w żebraczym przytułku

która sumieniem jak chorągwią chwieje

i za prorocze wizje Króla Ducha

co przez gasnące oczy Słowackiego

widział Go ptakiem nad dachami Rzymu

kiedy znad Wisły wzlatywał do Niego

dziękuję Boże ! za bezsenne noce

i głos sumienia co mi spać nie daje

bo wiem  że prawda choć zamordowana

po latach z grobu  tak jak Chrystus wstaje !

IV

przecież nie możesz dalej tak nas pozostawić

zaplątanych w kłamliwe i zwodnicze tropy

gdzie narody przechodzą i nas oglądają

od lat przybitych do krzyża w środku Europy

przecież nie możesz nadal być taki nieczuły

na głosy naszych modlitw - na wielkie błaganie

więc zechciej dojrzeć łotra co głowę odwraca

i czeka niecierpliwie na Twe zmiłowanie

przecież nie możesz znowu zesłać nas w niepamięć

bo w Twym królestwie nie ma  łagrów i Sybiru

bo wszystkim polskim świętym tak serca zabiją

że niebo się okryje wielką chmurą kiru...