S Y B I R A C Y

 

S Y B I R A C Y !

 

Niosę tę pamięć i lęk...i ból...

Długi świst knuta i gwizdy kul

 

Trwogę i rozpacz niemoc i żal

Nieogarnioną śmiertelną dal

 

Skrzypienie śniegu zabójczy chłód

I ten nieludzki zwierzęcy głód

 

Klekot kibitki echo łańcuchom

 Nadzieję jutra jak sopla kruchą

 

Bydlęcy wagon bydlęce prawo

Bydlęcy żywot spisany krwawo

 

Pamięć powraca jak poświst bata

Jak nie wyrwana więzienna krata

 

I bunt stłamszony niemoc i łzy

 Tyfus gorączka fetor i wszy

 

I ta samotność katorga duszy

Która nikogo nigdy nie wzruszy

 

Ta nie zgojona do śmierci rana

Głęboko w sercu pogrzebana

 

I żal jak drzazga w serce wbita

Że nasza męka to rzecz pospolita

 

Którą zaciera czas co płynie

 Rzeką cierpienia o Kołymie

 

O niespełnionym śnie o wolności

I rozrzuconych relikwiach kości

 

Czy nasza pamięć piachem złotym

 Zostanie kiedyś w dnie Golgoty ?

 

Szemrze po krzyżem w ciszy różańca

Pełna rozpaczy prośba zesłańca

 

Chryste! czy widzisz naszą mękę ?

Chryste! wyciągnij do nas rękę !

 

Matko ! świecąca w Ostrej Bramie

Skrusz w piersi katów serca kamień

 

Bo tylko Ty nas dziś ocalisz

Będziemy Matko ! wciąż błagali

 

Bo gdy Ojczyzna w pętach wroga

Wierzymy tylko w litość Boga

 

I Twoje Matko orędowanie

By Bóg odwrócił to zesłanie

 

Gorzką świadomość osamotnienia

I bezlitosny  mur milczenia

 

I mroźna cisza u rąk...u nóg..

Do krwi odarty modlitwą Bóg

 

Polskiej Golgoty krzyż nam włożony

I śniegu bandaż pokrwawiony

 

I coraz dalej  krok po kroku

W dźwięku łańcucha ból wyroku

 

Gdzie biały czyściec zmienia nas w blizny

Cena za zdradę naszej Ojczyzny

 

Gdzie jesteś Polsko! Ojczyzno nasza

Niesiemy w sobie piętno Judasza !

 

Nieludzki wyrok Nieludzkiej Ziemi

Ratuj nas Chryste! bośmy strwożeni

 

Zimnem i głodem wrogów podłością

I podeptaną ludzką godnością

 

Ilu nas wróci? ilu zostanie?

Jak potargany krwawy różaniec

 

Który historia wlecze za nami

Wciąż obmywany naszymi łzami

 

Naszą tęsknotą Polsko do Ciebie !

Jak głód co wraca w myśli o chlebie

 

Tym co zostali w krzyża ramionach

Czas pozacierał już imiona

 

Od tylu wieków nasze przekleństwo

I wracające wciąż okrucieństwo

 

C carskich wyrokach oraz powstaniach

 Długi śmiertelny okres konania

 

Potem dwóch bestii  bez litości

Śmiertelny taniec w imię wolności

 

I ludobójstwa znak szatana

Katyń i Wołyń gnijąca rana

 

i krematoriów gorzki popiół

to Polski Chrystus z raną w boku!

 

I gorzki owoc polski ludowej

Czerwonej gwiazdy wyrok surowy

 

Koło historii wciąż się obraca

A los narodu jak kość sobacza

 

O którą walczą „tamci” i „ci”

Których wciąż nęci zapach krwi !

 

 A Ty! Ojczyzno! tylko w snach

W bólu tęsknocie oraz  łzach

 

Oni na Ciebie ! Polsko czekali !

Niosąc Cię w sercu sybirskiej dali

 

W szumie kibitek w dźwięku łańcucha

Nieśli przez czyściec polskiego ducha

 

Złamane skrzydła polskiej wolności

Świecą przy drogach próchnem Ich kości

 

To Sybiracy w sercu Narodu

Bolesną drzazgą Golgoty Wschodu !

 

Krwią zapisana droga męczeństwa

Z Nieludzkiej Ziemi w imię zwycięstwa

 

Krzyża Chrystusa co polskim znakiem

Że Bóg i Honor zawsze z Polakiem !

 

I że Ojczyzny nie ma bez Boga

Prowadź nas Chryste po polskich drogach

 

Przez Matki naszej orędowanie

I polskich świętych wieczne czuwanie

 

Przez Twoje krzyż i zmiłowanie

Niech Chryste Polska wolną zostanie !

 

A dni katorgi  oraz zesłania

Naród prowadzą do zmartwychwstania !