JAK BIAŁA SZMATA NAD GŁOWĄ ZAWISŁO MILCZENIE

na metr przekopana kłamstwem smoleńska ziemia

boli jak  twardy knebel jak powróz na rękach

sterta złomu co leży boleśnie w pamięci

bezsilność i pogarda niewoli udręka

ciężki walec propagandy oszustwa i zmowy

wleczony przez dyplomacji pokrwawione daty

niszczy naszą nadzieję odwagę i męstwo

niebo naszej wolności  zza więziennej kraty

kłamcy na konferencjach bawią się sumieniem

godnością i honorem  pamięcią i prawem

rzucając kość pogardy między kundli jazgot

między poselskie ławy w spodloną Warszawę

zżyliśmy się z chorobą serca i sumienia

jakbyśmy zapomnieli…że wyrok już trwoży

wpisany w naszą zdradę tchórzostwo i klęskę

wpleciony w losy świata w gniew i zamysł boży

coraz większa przed nami barykada zniczy

drzazga pamięci i czerwonej pręgi zakażenie

wewnętrzny krwotok puchnie śmiertelną obawą

jak biała szmata nad głową zawisło milczenie

sprawa zamknięta  zdrajcy umyli już ręce

jeszcze do nóg Narodu ochłap obietnicy

potem kolejne kłamstwo w szeleście gazety

rzucą  z pogardą dla świętego spokoju Ulicy

ale ona już rusza i w gniewnym milczeniu

idzie niczym barykady żywy groźny mur

by w imieniu zdradzonego Narodu i wiary 

rzucić szorstkie pytanie o ramię i… sznur