MATKO POLSKIEGO LOSU KRWAWA ŁZO NIESZPORÓW!

pragnąłem zawsze służyć cicho i pokornie

z dala od zakłamania wrzasku i pozorów

wołam do Ciebie z ciszy mojego milczenia

Matko Polskiego Losu Krwawa Łzo Nieszporów!

które odprawiam tutaj codziennie od zmroku

by uciec od rozpaczy zwątpienia i zwidów

a Ty przychodzisz wtedy i rozpalasz gwiazdę

w lesie mojego życia na niebie Beskidów

gdzie wielki hałas świata nie dziurawi ciszy

a on nie staje w progu groźny i złowrogi

las wieczorem się modli wiatrem i strumieniem

choć bywa w oczach sarny widzę cienie trwogi

choć bywa że i tutaj gdy wracam ze świata

snują się za mną dziwne jakieś blade twarze

a lasem długo błądzą pogarbione cienie

i noszą połamane skrzydła naszych marzeń

i widzę wasze cienie w atomowej głuszy

po śmiertelnym błysku światła co zwiastuje kres

połóż mi panie Boże swe dłonie na oczy

gdy mi puchną już powieki od krwawiących łez

bo kiedy ich spotykam w łachmanach i biedzie

w bandażach pozlepianych siadają za stołem

długo patrzą mi w oczy tym strasznym milczeniem

od którego mi włosy srebrnieją nad czołem…

od którego nie mogę uwolnić swej duszy

i uciekam od świata wrzasku i pozorów

wołam do Ciebie z ciszy mojego milczenia

Matko Polskiego Losu Krwawa Łzo Nieszporów !