A więc jednak, tylko wiara!

W obecnym spoganiałym świecie afirmacja wiary wymaga pewnej odwagi. Nie każdego na to stać. Samo słowo wiara można kojarzyć z wieloma zjawiskami. W wymiarze religijnym oznacza ona zawierzenie Bogu. W liście do Hebrajczyków św. Paweł określa wiarę jako porękę tych dóbr, których się spodziewamy, dowód tych rzeczywistości, których nie widzimy ( Hebr.w. 11,1 Biblia Tysiąclecia).

Panią Izabellę Leszczynę zdenerwowali dziennikarze wolnych mediów, zatem ci, którzy wspierają totalną, bo kwękają oni, powątpiewając w wygraną opozycji, gdyż jak twierdzą za sondażem IBRIS już ponad połowa badanych nie wierzy, że partie opozycyjne są gotowe do przejęcia władzy z rąk Prawa i Sprawiedliwości. A zatem, to nie wręcz samobójcze postępowanie totalnej, ale brak wiary w jej wygraną i to nie u jej przeciwników, ale w jej własnych szeregach, powoduje to kwękanie. Tak jest w opinii wiceprzewodniczącej PO i tu dopatruje się ona źródła słabych widoków na wygraną opozycji. Zdumiewające odwrócenie sprzężenia przyczyny i skutku! Posłanka ciągnie dalej i twierdzi: faktycznie winę za kiepskie poparcie dla opozycji ponoszą media, gdyż kreują opinię publiczną, także zadając tego typu pytania. Cóż, niewygodnych pytań nie powinni zadawać przyjaciele. Na to zgoda. Ale potrzeba wiaty w szeregach PO. Zdumiewające!

W przeciwieństwie do wielu polityków, pani Leszczyna próbuje wybrnąć z sytuacji, wskazując właściwą drogę. Byłoby już całkiem dobrze, gdyby sama nią poszła. Oto jednak ucina ona kłopotliwe pytania dziennikarza, oświadczając: Pyta mnie pan, dlaczego (wyborcy) nie wierzą; niech mnie pan zapyta o program. A więc znowu pada słowo wiara. Gdyby pani Leszczyna ujawniła program swego ugrupowania byłaby wiara niepotrzebna, gdyż należałoby ją zastąpić słowem oczekiwaniem na pełnienie tego programu. I tu zaczynają się schody. O programie pani Leszczyna wspomniała, ale nie o konkretach, bo na te trzeba poczekać do jesieni, bo wtedy jest szansa na ukazanie się partyjnego programu. Ten temat pani ta dalej rozwinęła:

Zwykle w normalnym świecie demokratycznym jest tak, że prezydent ogłasza termin wyborów i rozpoczyna się kampania. Partie wtedy wykładają karty na stół i pokazują swój program. U nas przez PiS wszystko jest zaburzone. Bardzo wiele osób jest tak zmęczonych, bo poparcie PIS oscyluje trzydziestu kilku procent, ale za mało, by PiS nadal rządził. Jest masa ludzi zniechęconych. Czekają, że my pokażemy program już – powiedziała Leszczyna, zaznaczając, że kampania, a więc i program, ukaże się... jesienią.

Pani Izabella Leszczyna nie słynie z precyzji myśli i słowa. Właściwie powinniśmy to już przyjmować z pewnym zrozumieniem, wszak pani Kidawa-Błońska dała nam w tym względzie niezłą zaprawę. Oczywiście lepsze to niż urządzanie przedstawień i bluzganie niektórych innych niewiast z opozycji, ale chyba jednak pani L. wymaga zbyt silnej wiary. Nie każdego na to stać, by tylko wierzyć, aż niemal do progu izb wyborczych. Może i racja, że jak ta pani zauważa: U nas przez PiS wszystko jest zaburzone. W końcu denerwujące jest to stałe przypominanie przez polityków PISu o realizacji obietnic wyborczych, czyli uwalnianie swych zwolenników od konieczności tak silnej wiary, jak to czyni pani Leszczyna, zapewne nie z własnych pobudek, bo przecie ona reprezentuje wierchuszkę PO. W rozwój kraju, doskonałe drogi, wsparcie socjalne nie trzeba wierzyć, bo można to po prostu zobaczyć. Sukcesy rządów PO/PSL jakoś w oczy się nie rzucają, dlatego to wezwanie do wiary, że tym razem one się ujawnią. Swoją drogą dobrze, że jest pani Leszczyna, a nie ktoś bieglejszy w kłamstwie i oszukańczych obietnicach. Dziś, co prawda, tych naiwnych, którzy stale jeszcze wierzą, że opozycja ma w swoich szeregach geniuszy i ludzi czynu jest coraz mniej. Właściwie pozostali tam już tylko absolutnie niereformowalni. Czy musi być ich aż 20-30 procent to inna sprawa? PiS i tak ma szczęście, bo mieć między linami takiego przeciwnika jak pani L. w żadnym przypadku nie grozi nokautem.