POCZĘCIE JAK ZWIASTOWANIE.

Świat nie słucha o krwi umierających w męce!. Bo bezduszny, zły bezlitosny!. Płód istotą ludzką już od momentu poczęcia. Spędzenie płodu - nie wyzwoli matki od życiowych kłopotów. W usprawiedliwieniu mordu płodu, bezsilna też dzisiaj nauka. Poczęty człowiek nie galaretą, zygotą!. Stworzenie obdarzone duszą nie jest płodem. Głosu sumienia matka dzieciobójczyni nie uciszy - boskiej natury poczęcia, krętactwami nie oszuka. Jak myśl ludzka jest płytka, a nauka ułomna krucha!. Przecież zawojowano kosmos i penetrujemy głębie oceanu. Lecz czasu przybrania ducha jesteśmy niepewni. Świat mimo bezbrzeżnej mądrości nie pomaga rozwikłać zagadki - oznaczyć momentu misterium - początku człowieczeństwa wciąż nie jest w stanie. <> Wiele istot obłudnych - podłych obrazoburczych, zaprzecza przybraniu Ducha w czas poczęcia!. Czym urąga Majestatowi Stwórcy. Niech ludzie małej wiary odpowiedzą w swym sercu na pytanie. Czyż Odkupiciel który ofiarował siebie na krzyżu nie stał się człowiekiem w łonie Maryi w chwili zwiastowania. Czyż Maryja Panna Niepokalana już od chwili zwiastowania nie nosiła w swoim dziewiczym łonie embriona?. Nie poszła do Elżbiety z tym płodem?. Czy od misterium Zwiastowania Maria zawsze dziewica - nie była w stanie błogosławionym?. Przecież nosiła pod sercem zbawcę świata - człowieka Boga?. Gdy kuzynka Elżbieta - usłyszała Panny Maryi pozdrowienia, poruszyło się dzieciątko w jej łonie. Duch Święty ją napełnił - więc czując boską obecność, rozpoznaje Elżbieta bez trudu radość Panny Niepokalanej, jej stan niewiasty błogosławionej. <> „A skądże mi to - powiada Elżbieta - że Matka mojego Pana do mnie przychodzi”. Duch Święty sprawia, że błogosławiony stan Maryi prześwietla. Rozpoznaje Boga w jej łonie kuzynka Elżbieta - który ludzkość z grzechów przyszedł wyswobodzić Nowe życie pod sercem Maryi - nie jest płodem!. Jest Panem Wszechświata, jest Bogiem!. Płód tyle tu co człowiek znaczył, ma wartość tę samą. Życie w chwili poczęcia zyskuje godność dziecka bożego - istoty duchowej, chociaż ludzką tożsamość!. Dlatego każde życie poczęte, boża łaska ochrania - przez znak nadziei zmartwychwstania. Łaska życia bożym darem. Od aktu poczęcia iskry pierwszego impulsu od misterium zwiastowania. Kto ten dar świadomie odtrąca ten bluźni Stwórcy!. Bożej idei się sprzeciwia. Nie nasza wola - buntować się planom Zbawcy, dopełnienia Bożego zamiaru nie patrząc!. Kreatora nie widzieć. <> Lecz diabeł, przeciwny zamiarom Stwórcy - rozsiewa w sercu osoby brzemiennej ziarna strachu. Pęta bezradny umysł, nasila rozterki i obawy. Szepce do ucha niewiasty, że ta przypadkowa ciąża koniec świata oznacza. A poczęte, dziecko jej stabilizacji życiowej zagraża. Wprowadzając zamęt do umysłu wątpiących przegotowuje grunt do grzechu. Na koniec upadły anioł pokusę dzieciobójstwa do ucha zagubionej, bojaźliwej niewiasty sączy. Jedynie głęboka wiara - przed grzechem śmiertelnym uchroni!. Tylko głęboka ufność w Boże miłosierdzie ducha nam umocni. Stwórca życie nam daje, więc On się wszystkim zajmie. On się potem osobiście o wszystko zatroszczy. Bóg dzieło stworzenia rozpoczął - Bóg go na swój sposób skończy. On naszą nadzieją drogą i miłością. Nasz Stwórca spraw ostatecznych wyrocznią!. Życie ludzkie do Boga należy!. Błądzi ten kto inaczej twierdzi. Jest nienaruszone od chwili poczęcia, aż do naturalnej śmierci. Kto temu przeczy wątpi w miłosierdzie bluźni swemu Stwórcy. <> Jeśli galareta, zlepek komórek, zygota odczuwa przyjemność i ból. Okazuje radość i smutek - to nie jest płód, to jest istota ludzka!. Więc jak można istotę ludzką cielesną, emocjonalną duchową - brutalnie z łona matki wyszarpywać. Kawałkować chirurgicznym nożem na części – miażdżyć, ciąć i rozrywać? *