Pożegnałem Przyjaciela - śp ks Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego

W zeszłym tygodniu w środę i czwartek w Radwanowicach pod Krakowem byłem z żoną i córką pomodlić się i odprowadzić ciało naszego wieloletniego Przyjaciela ks Tadeusza do miejsca wiecznego spoczynku na cmentarzu w Rudawie, trzy kilometry oddalonej od "wzgórza pod Krakowem" i Fundacji Brata Alberta. Tak chciał Tadeusz w swoim testamencie, zakochał się w tym miejscu i silnie związał ze swoim dziełem życia: pomocą Muminkom (osobom niepełnosprawnym intelektualnie). Nie będę się rozpisywał, o znajomości z Tadeuszem, miejsca i czasu by nie starczyło... Połączyła nas miłość do Kresów Wschodnich i walka o Prawdę o zbrodni Ludobójstwa na Polakach dokonanej przez nacjonalistów ukraińskich z różnych organizacji (głównie OUN-UPA). Ale też i wrażliwość na tych najbardziej bezbronnych - niepełnosprawnych intelektualnie. Zawsze do końca dzieci. Prostolinijnych i prawdomównych. Poniżej zamieszczę link do mojego krótkiego wspomnienia dla Radia Poznań - programu Arsenał Kultury, gdzie dosłownie dwa dni po śmierci razem z moją córką Emilią powiedzieliśmy tyle ile się dało w ciągu pół godziny trwania audycji o Tadeuszu. I ile mi osobiście pozwoliły emocje i wzruszenie... Emilia odczytała piękny wiersz Tadeusza jego credo dotyczące pochodzenia i wspomniała jak wielkie wrażenie zrobiły na niej Jego blizny na rękach... Blizny po sznurach pachołków komunistycznej bezpieki. Tadeusz miał się udusić nieprzytomny po pobiciu podczas napadu na plebanię - oczywiście "nieznanych sprawców". To też nas łączyło. Absolutna i całkowita negacja okupacji Polski przez komunistów, zwanej PRL-em. 

Zapraszam: ]]>Arsenał Kultury 11 stycznia 2024]]>

Trochę znajdziecie też na moim blogu: ]]>Bez Przesady ks Tadeusz Isakowicz-Zaleski]]>

Pamiętajcie też o Jego dziele:  ]]>Fundacji Brata Alberta]]>

Proszę o modlitwę za Jego duszę.