W BYDLĘCYM WAGONIE Z ZIMNA KOSTNIEJĄ MI RĘCE...

bo dzisiaj nie umiemy Ich nawet policzyć

zostawionych samotnie w popiele i krwi

naszych Sióstr! i Braci! te Dzieci Ojczyzny

otoczone milczeniem tamtych strasznych dni

szarpiemy się o jutro szarpiemy o słowa

i łazimy bezmyślnie po Kresach Pamięci

po kościach naszych Przodków po kamieniach chwały

niewielu łza się w oku od tego zakręci

tchórze i zdrajcy nie zbudują Wolnej Polski

bo nie potrafią na ich grobach uronić łzy

pomniki morderców stoją na ich mogiłach

a Prawda jest zakładnikiem politycznej gry

jak prawda ma nas wyzwolić głosami tchórzy

oraz sumieniem co jak zimny kamień milczy

co straszy jak upiór na pomnikach morderców

tam gdzie tylko polskie dusze i skowyt wilczy

choć czasami ktoś wygrzebie ołowianą łzę

zardzewiały guzik czy orzełka w koronie

to wracając  do domu w ciepły kąt spokoju

myjemy przed powrotem pobrudzone dłonie

turyści zapomnianej Ojczyzny i Braci

dzisiaj zamiast sumienia mamy mercedesy

głupią wiarę w mamonę oraz demokrację

z przewodnika wygrzebując obce słowo - Kresy!

a Ci co ocaleli wrastają w Niepamięć

lecz czasem ktoś z nich się zdradzi rozgniecioną  łzą

łatwo ich poznać wtedy gdy mówią o Kresach

i gdy ich struny w bemolach od wzruszenia drżą

choć raz w roku kolęda sumienie w nas budzi

w jego miejsce wysyłamy Im paczkę na wschód

o północy gdy zwierzęta mówią ludzkim głosem

słychać głośno że "…nie rzucim ziemi skąd nasz ród…"

gdy zima znowu wieje przejmującym chłodem

niczym  kibitka pamięci dudni moja głowa

w bydlęcym wagonie z zimna kostnieją mi ręce

i nie potrafię napisać więcej… więcej ani słowa…