MATKO BIAŁEGO ORŁA CZERWIENI I BIELI

Matko Boża Bezdomna idąca przez kresy    

Matko spalonych domów...popiołu i krwi...  

z wiatrem we włosach i łuną na twarzy    

Matko tamtych tragicznych i bolesnych dni  

i zburzonych kościołów i bluźnierczych czynów       

i dworów gdzie zabrakło polskiego pacierza    

Matko zdziczałych sadów gdzie piołun goryczą    

zarasta szorstkie serca ludzkiego przymierza    

Matko Oczekiwania na zgubionych drogach      

gdzie szatan drogowskazy wyciął aż do pnia    

gdzie ludzkie czyny ciasno splątane jak powróz    

co ciężki kamień sumienia ciągną aż do dna    

Matko Czułej Tęsknoty do polskich kapliczek     

gdzie świergot dzieci radość roznosił wśród łąk     

gdzie w imię boże ludzie gdy było potrzeba    

splatali wieniec pomocy z pracy swoich rąk     

Matko Bolesnych Ścieżek... od krzyża do krzyża    

drogi od rany do rany...i od łzy do łzy...  

gdzie cichy szept wśród trawy opowiada niebo      

gdzie Requiem w krzyku ptaka nad polami drży    

Matko Trudnej Nadziei i Gorzkiej Pamięci 

obyśmy nigdy z lęku przed bliźnim nie drżeli  

Matko Tych co odeszli...i Którzy zostali  

Matko Białego Orła...Czerwieni i Bieli...