PANIE MARSZAŁKU! WIATR WOLNOŚCI WIEJE!

mundur wytarty... pas sczerniały

klamry w półmroku świecą złotem

myśli uparte ćmy natrętne

wracają w ogień wciąż z powrotem

a w Nim się wielki ogień pali

czynu co spocząć Mu nie daje

żarna historii mruczą głucho

nad zniewolonym zdradą krajem

wśród smukłych kolumn Belwederu

stoi w półmroku postać szara

ta jakby chciała czas zatrzymać

wbijając oczy w twarz zegara

widać mocuje się śmiertelnie

z rękami które ogień pali

bo waży los Rzeczpospolitej

na rękojeści chłodnej stali

pozostał tylko głuchy bunt

gorzka świadomość czarnej ściany

z której się sączy ciemna krew

żołnierskiej nie zgojonej rany

pod Ostrą Bramą płacz historii

nierówny trzepot serca Matki

gdy w koleinach grzęzną dni

ciągnąc po niebie bure statki

chmur co gromadzą się na czole

tego co dzwoni kajdanami

w pustym kościele naszej wiary

gdy cisza żali się nad nami

Ojczyzna jak skrwawiony zagon

niczym gnijąca w ciele rana

nad którą krążą czarne orły

bo znów Ojczyzna im sprzedana

już dość zabawy w demokrację

w złodziejski taniec w świetle prawa

bije kopytem koń historii

by usłyszała go Warszawa!

Panie Marszałku! idą listopady

lata szeleszczą jak liście jesienią

kiedyś ze wschodu teraz z zachodu

wiatr przelatuje ponad naszą ziemią

i drzewa potargane szumią w naszym sadzie

gdy wiatr się zmienia i łamie konary

łzą podlewane i serdecznym potem

te drzewa rosną a ziemi naszej trudnej wiary

Panie Marszałku! wiatr wolności wieje

bywa że się odwraca garścią piachu miecie

los wtedy groźnie rozwłóczonym demem

pisze najczarniejsze historie na świecie

szuje przebrane w narodowe stroje

idą przez historię zamaszystym krokiem

sądząc naiwnie że Naród zapomniał

kto mu grób coraz nowy ze zdrajcami kopie!

i my wśród tych zawieruch wspominamy Ciebie!

Twoją miłość do Ojczyzny co groby przecieka

Panie Marszałku! wiara czyni cuda

w sercu każdego wolnego nad Wisłą człowieka!