LIST DO NORWIDA

 u nas Cyprianie wszystko dalej po staremu

i wrogowie ci sami z zachodu i wschodu

o wspólny obowiązek jak zawsze najtrudniej

wciąż wiele w  nas prywaty a mało Narodu

zdrada się rozkrzewia i jak perz się pleni

okruszyna nie dla wszystkich bywa darem nieba

bywa że i na bruku musimy jej szukać

gdy karki nam przygina cudzego potrzeba

wolność pomyliliśmy z anarchią sumienia

Bóg i Honor wypłowiały na naszych sztandarach

coraz częściej grzebiemy Panu Bogu w ranach

i skarlała w naszych sercach i miłość i wiara

ideał rozdeptywany przez ducha postępu

sięgnął bruku i często pod latarnią czeka

coraz trudniej się żyje według Dekalogu

w próbówkach się szarpiemy o prawa człowieka

żałobnego rapsodu nikt dzisiaj nie pisze

choć giną całe Narodu w śmiertelnym amoku

cywilizacja śmierci dziecko demokracji

sklonowanej z tyranią już nie budzi szoku

Prawdy nadal stoją za drzwiami lecz kłamstwo

nisko się kłania jak zawsze  Okolicznościom

człowiek w Polaku karzeł – społeczeństwo żadne

dlatego nie cieszymy się nadal wolnością

u nas Cyprianie dalej wszystko po staremu

kto prawdę głośno mówi ten niepokój wszczyna

wokoło tylko  lecą szmaty zapalone

popiół tylko i zamęt nieszczęścia przyczyna…