I PARZĄ PO KIESZENIACH SREBRNIKI JUDASZA...

nie czas się dzisiaj spierać o słowa i gesty

gdy smrodem zewsząd ciągnie rzeczywistość nasza

wielkie czyny jak słoma furknęły zbyt szybko

i parzą po kieszeniach srebrniki Judasza

cośmy się nauczyli z ognia i popiołu

co leży w naszych dziejach w głąb pamięcią złą

co potrafisz odczytać z ziemi swoich Ojców

z przykazań rytych kością wyszywanych krwią

które z ogniw łańcucha co nam pęta nogi

musimy przepiłować upartym mozołem

byśmy mogli znów wszyscy w wigilię nadziei

łamać się naszym sercem ponad polskim stołem

a który  otaczają ciasnym kołem zdrajcy

czerwoną grubą krechą dalej nas niewolą

handlują polskim losem w kolejnym kołchozie

nas rany wszystkich powstań od rozbiorów bolą

i idę w mroźnym śniegu przez kolejny styczeń

niosę bolesną pamięć tamtego powstania

co krwi obszyty tropem na obrusie śniegu

w pacierzach cichych mówię w godzinie czuwania

a zimny wiatr od wschodu chłodzi moje czoło

gdzie jesteś Polsko! wołam głosem tamtych dni

śnieg zasypuje ślady…drogi do wolności…

co będzie jutro … pytam…biała cisza…i….