GDY JUŻ ZADRŻYMY W OSIKACH I BRZOZACH...

bo nam z tej wolności został jeszcze Las

las co szeleści tak jak polska mowa

która ochrania nas by wrócić spokój

niczym kojące matki czułe słowa

szum lasu niczym szemrzące pacierze

w sklepieniach koron obija się echem

w świerkach co stoją smukłe jak  katedry

gdy wiatr je kołysze swoim oddechem

on bywał  domem w najtrudniejszą porę

gdy nam zabrakło nad głową schronienia

las jak nadzieja - polska racja stanu

i jest jak wolność nie do przecenienia

zrośnięta  z trudną historią narodu

wojen i powstań i wspomnień co bolą

obrona Polski w partyzanckiej wojnie

przed klęską głodem śmiercią i niewolą

bo nie ma takie racji i mamony

która by była większa od wolności

las który Polskę od morza po Tatry

tuli zielonym płaszczem tożsamości

bo nam z tej wolności został jeszcze Las

las co szeleści tak jak polska mowa

która ochrania nas od tylu wieków

niczym kojące matki czułe słowa…

więc ja cię Lesie dzisiaj głośno sławię

bo tyś jest częścią do Polski miłości

tyś nam zielonym bandażem na rany

gdy nas poranią ciernie codzienności

i wiem że kiedyś zaszumisz nam nami

byłeś odwieczny niech tak pozostanie

gdy już zadrżymy w osikach i brzozach

niech szum jak pacierz po nas pozostanie…