BY ICH KURZ NIEPAMIĘCI NIE PRZYSYPAŁ POPIOŁEM....

Znowu Miastem Umarłych

Tłum skupiony przeciąga

Cienie wielkie się chwieją

W drzew wyniosłych chorągwiach

Progi grobów zdeptane

Światło leje się złote

Idą Żywi do Zmarłych

Poprzez życia Golgotę

Bo wciąż nowe napisy

Kuje człowiek w marzeniach

By choć dźwiękiem pozostał

W ukwieconych kamieniach...

Gdy po latach ktoś stanie

Struny serca poruszy

By odnaleźć w modlitwie

Wołający krzyk duszy

By Ich kurz niepamięci

Nie przysypał popiołem

Gdy znów koło historii

Będzie toczyć się kołem

To tak łatwo zapomnieć

Tych pod skórą ziemi

Co odeszli i leżą

Dziś w ramionach korzeni

I nie przyjdą nie staną

W prostokącie drzwi

By powiedzieć że przecież

Przyrzekałeś - -  i...

Że zdradziłeś i teraz

Ich to jeszcze boli

Gdy patrzą poprzez kwiaty

Z podziemnej niewoli

Że oddali ci życie

Gdy na tamten brzeg

Odchodzili z nadzieją

Byś pamięci strzegł...

By zostali wciąż z nami

Tą pamięcią co strzeże

I powraca wpleciona

W jak najczulsze pacierze

O Najbliższych i trudzie

Budowaniu wolności

O mordercach i katach

I o sile miłości

O Ojczyźnie co z krzyżem

Szła przez gruzy i dzieje

Gdy dźwigała swą wiarę

Oraz w sercu nadzieję

Że Testament Wolności

Spisywany płomieniem

Będzie budził w potomnych

Poruszone sumienie

Ono będzie nas strzegło

Przed podłością i zdradą

Które będzie ostatnią

Polską w nas barykadą

Gdy będziemy przechodzić

Nad ostatnim progiem

Tam gdzie wieczną nagrodą

Jest obecność z Bogiem

Znowu Miastem Umarłych

Tłum skupiony przeciąga

Łka Requiem w bemolach

Brzóz szumiących chorągwiach…