Lady Digger

    Od razu wyjaśnię, że chodzi mi o odległą analogię do ksywy innej "lady" o bardziej metalowym brzmieniu i bezsprzecznie większym autorytecie. Ale bez pozostałych analogii. Ewa Kopacz jest dla mnie bowiem zagadką. Sądząc z życiorysu, jej kariera jest do pewnego znacznego stopnia przypadkiem. Wypłynęła na  ysokie polityczne stanowiska w momencie tworzenia Platformy Obywatelskiej, nie bez znaczenia była też - skądinąd logiczna - decyzja sprzeciwienia się lobby związanemu z koncernami farmaceutycznymi przy okazji afery szczepionkowej, która - jak posądzam o to wymienione koncerny - była nowatorskim sposobem prób wydębienia od rządów kolosalnych pieniędzy. To że jest kobietą nie ma dla mnie politycznego znaczenia - w tej dziedzinie ważne jest to co się ma w głowie, a nie w spodniach.
    Interesuje mnie natomiast jej kariera w schyłkowym okresie istnienia Platformy Obywatelskiej, gdy co inteligentniejsi i bardziej zdeterminowali "działacze", zwłaszcza związani tak jak ona z kłamstwami wokół tragedii smoleńskiej, pozwalali uznawać się za zwykłych złodziei i aferzystów, byleby zdążyć ewakuować się ze "świecznika" partii która od bardzo dawna podtrzymywana tylko pijarem i siłą rozpędu chyliła się ku nieuchronnemu upadkowi. Niewielu, jak Donaldowi Tuskowi, (który też "zwiał") udało się zachować wrażenie publiczności że awansuje (z władz lokalnego kraju wschodnioeuropejskiego do władz Najjaśniejszej Europy). No, może jeszcze Tomaszowi Arabskiemu, choć pewnie do czasu. Chyba że po odwołaniu ze stanowiska poprosi towarzysza Putina o azyl. Bronisław Komorowski na swoim stanowisku pozostać musiał (dymisja była raczej nie do pomyślenia) i wiemy jak kończył.
   Sądzę, że motywem utrzymującym Kopacz na dotychczasowym kursie była z jednej strony jej własna chęć kariery, co się zresztą nad podziw udało, a z drugiej - wydatna pomoc tych którzy chcieli pozostać w cieniu stwarzającym im realną szansę na "zachowanie twarzy" i może nawet powrót - kiedyś - na stanowiska państwowe, może w innej konfiguracji. Że jest to możliwe, upewnia mnie przypadek Joanny Muchy która nie wytrzymawszy i czekając zbyt krótko próbowała powrócić. Niestety dla niej jeszcze ją pamiętano. Ewa Kopacz być może celowi temu poświęciła nawet szczęście swojej rodziny; nie moją jest rzeczą jednak komentowanie jej wyłącznie osobistych, rodzinnych porażek.
    Nietrudno wyobrazić sobie dalsze koleje jej losu. Ze szczytu bowiem wszystkie drogi prowadzą w dół. Ani ona na obecnym stanowisku nie utrzyma się, ani nie pozostanie we władzach jakiejkolwiek partii politycznej nawet w przyszłym pogrobowcu "Platformy Obywatelskiej". Rządzi na tyle długo, że będzie kojarzyła się każdemu z aferami i klęską "Platformy". I z kłamstwami smoleńskimi. Po co więc to robi? Nie sądzę, żebym chciał brać na siebie na jej miejscu "polityczną"  odpowiedzialność za siebie i innych, pozwalając, aby moja osoba kojarzona była już na zawsze ze złem za które nie czułbym się w całości odpowiedzialny. Być może jest po prostu do końca lojalna wobec tych którzy umożliwili jej "karierę" i którym zawdzięcza wszystko co osiągnęła. A może otrzymała po prostu "propozycję nie do odrzucenia"? Czy jedyną jej nieśmiałą i nie kontynuowaną później próbą wyreklamowania się z tego układu był sławny spacer po czerwonym dywanie w towarzystwie Angeli Merkel?