Czy to był "mój cud"?

    Nie mogę się "otrząsnąć" choć też za bardzo nie próbuję. 23 maja 2018, to znaczy wczoraj, wracałem z pracy tramwajem. Warszawa, trasa Obozowa - Marynin. Około 15 po południu. Było sporo ludzi, zwolniły się dwa miejsca siedzące, naprzeciwko młodej ładnej, nieco sennej pani i naprzeciwko starszej, bardzo "zadbanej" damy. Wybrałem to drugie. Już wtedy wiedziałem że świadomie. Mam swoje lata, do tego dolegliwości stawów, ustępuję miejsca jedynie wyglądającym na potrzebujących bardziej ode mnie. Dama która siedziała naprzeciw, wydawała mi się bardzo znajoma. Pomyślałem wtedy: rodzina? ktoś kogo kiedyś poznałem? Może widziałem w telewizji? Niemozliwe. Zerkałem na nią ciekawie; odniosłem wrażenie że również zwróciła na mnie uwagę. Starałem się być dyskretny i przynajmniej sprawić wrażenie dobrze wychowanego. Nie odezwałem się, nie sprowokowałem rozmowy. Wysiadłem po kilku przystankach. W zasadzie o tym zapomniałem na kilka godzin. Wieczorem zajrzałem do "Niezależnej" i przypadkowo wpadł mi tekst ze zdjęciem, link tu: ]]>https://niezalezna.pl/226056-wazny-glos-przeciwko-aborcji-wanda-poltawsk...]]>. Choć myslę że jedną z moich ułomności jest nie rozpoznawanie przypadkowo dostrzeżonych osób, natychmiast skojarzyłem sobie osobę z tramwaju z artykułem. To było olśnienie. Czy to możliwe że 23 maja w Warszawie, po południu, na Bemowie, jechałem tramwajem w towarzystwie Wandy Półtawskiej? I dlaczego ten fakt, jeśli w ogóle miał miejsce, zrobił na mnie tak nienaturalnie wielkie wrażenie, porównywalne chyba tylko z tym towarzyszącym wizytom Jana Pawa II w Warszawie w których kiedyś uczestniczyłem? A może po prostu się mylę? To skąd te wielkie emocje które od wczoraj mi towarzyszą? Dlaczego niemal materialnie poczułem obecność Dobra? Tak, jestem wierzącym chrześcijaninem, popieram w działaniach PiS i wszystkich innych uczciwych ludzi, ale dlaczego tu i dlaczego teraz właśnie ona? Czy się pomyliłem widząc całkiem obcą, prywatną osobę? To skąd te emocje i czemu służą? 
Nie wiem. Może są mądrzy którzy to zrozumieją. Z Internetu wiem że Wanda Półtawska jest osobą z pewnością godną szacunku, ale przedtem nie zwróciłem na nią szczególnej uwagi. I na pewno nie uczestniczyłem w żadnym spotkaniu. Zainteresowani z łatwością znajdą informacje na temat Wandy Półtawskiej, dlatego nawet podstawowych linków nie podaję. Każdy kto chce, znajdzie. Bo nie o człowieku chcę pisać, ale o czymś czego opisać właśnie nie potrafię.

    To co napisałem powyżej to głos wyłącznie serca, nie rozumu. Daję po prostu świadectwo temu z czym się zetknąłem i czego nie rozumiem. Dlaczego? Co to znaczy? Czy mam czuć się w obowiązku sądzić że z lekka zwariowałem? Nie jestem nikim szczególnym i nie mam żadnych szczególnych dokonań. To skąd te emocje? Dlaczego pewnego dnia, nagle, w zwyczajnych okolicznościach, poczułem się jakby dotknięty skrzydłem anioła? Nie rozumiem. 

Honic