Śmierć i Sprawiedliwość (1) (Edward I. Koch)

Pomyłki sądowe, niesłuszne wyroki zdarzają się w każdym kraju. Niestety znane są też przypadki, kiedy w majestacie prawa dochodziło do skazań ludzi niewinnych na karę śmierci za cudze, makabryczne zbrodnie. Niesłusznie wykonany wyrok Tak było m. in. w sprawie londyńczyka Timothy'ego Evansa, który w 1950 r. został oskarżony o morderstwo żony i córki, potem został skazany na karę śmierci przez powieszenie. Trzy lata po egzekucji Evansa wykryto prawdziwego zabójcę - był nim sąsiad straconego. W 1966 r. Timothy Evans został pośmiertnie oczyszczony z zarzutów. Sprawa egzekucji niewinnego człowieka zbulwersowała brytyjską opinię publiczną i stała się jednym z czynników, które doprowadziły do zniesienia kary śmierci w Wielkiej Brytanii. Obecnie coraz częściej do uwolnienia z więzienia niesłusznie skazanych dochodzi za sprawą badań DNA. Stosowane od 1987 r. w sprawach karnych badania próbek DNA nie tylko służą identyfikacji sprawców przestępstw, ale także pomagają dowieść niewinności osób, które niesłusznie zostały skazane za cudze zbrodnie. Od 1989 r. tylko w Stanach Zjednoczonych 273 osoby, wcześniej skazane za poważne przestępstwa, zostały uniewinnione na podstawie testów DNA wykluczających ich związek z zarzucanymi im przestępstwami. Jedną z takich spraw, w których analizy DNA doprowadziły do ujawnienia ciemnych stron amerykańskiego wymiaru sprawiedliwości był przypadek Nicholasa Yarrisa. Przyznał się, że zna zabójcę Chester, stan Pennsylvania. 16 grudnia 1981 r. Linda May Craig, 32-letnia sprzedawczyni w centrum handlowym Tri-State, zaraz po skończeniu zmiany została uprowadzona przez nieznanego sprawcę. Mężczyzna wciągnął kobietę do samochodu. Do porwania doszło na parkingu przed supermarketem. Wkrótce policja zlokalizowała pojazd na szosie w Chichester. W aucie pozostawione były rękawiczki, które na pewno nie należały do porwanej. Na drugi dzień ciało kobiety zostało znalezione na parkingu nieopodal kościoła. Przed śmiercią Craig była bita i gwałcona; zadano jej nożem wiele ran w klatkę piersiową. Kobieta zmarła w wyniku wykrwawienia się. Na ciele ofiary śledczy znaleźli m. in. ślady spermy. Ten dowód oraz rękawiczki pozostawione w samochodzie Craig odegrały zasadniczą rolę w sprawie, jednak dopiero dwadzieścia lat później... Cztery dni po tym, jak funkcjonariusze znaleźli ciało Craig, policja drogowa na jednej z ulic w Chester zatrzymała 20-letniego Nicholas Yarrisa , który prowadził samochód z niedozwoloną prędkością. Yarris był pod wpływem narkotyków, pomiędzy nim a policjantem doszło do gwałtownej kłótni i rękoczynów, w efekcie czego Yarris został aresztowany pod zarzutem usiłowania zabójstwa funkcjonariusza. W areszcie Yarris dostał napadu paniki; pomimo, że był na głodzie narkotykowym nie skierowano go na odwyk, nie miał żadnej pomocy lekarskiej. Aby się uspokoić zaczął czytać dostarczane mu gazety. Stamtąd dowiedział się o morderstwie sprzedawczyni z centrum handlowego. Jego głowę zaprzątała wówczas jedynie myśl aby jak najszybciej wydostać się z tego miejsca i zacząć znowu się narkotyzować. Yarris wpadł na pomysł, że opowie policji zmyśloną historię o tym, kto zabił Craig, kierując podejrzenie na kolegę, który zmarł z przedawkowania narkotyków niedługo po morderstwie kobiety. W zamian za ujawnienie mordercy, Yarris liczył, że policja daruje mu ataku na policjanta i wypuści z aresztu. Stało się zupełnie inaczej niż przewidywał. Kłamliwy informator więzienny Wskazany policjantom kolega Yarrisa, który miał dopuścić się makabrycznego morderstwa, w rzeczywistości żył i miał żelazne alibi na dzień, w którym doszło do zabójstwa sprzedawczyni. Policja uznała, że skoro aresztowany opowiada takie historie, to musi być zamieszany w zbrodnie. Zaczęto szukać przeciwko niemu dowodów. W sprawę zostali zaangażowani współwięźniowie z celi, w której przebywał Yarris. Aby uzyskać od niego przyznanie się do winy zaczęli go bić, torturować, poniżać. Yarris przez cały czas utrzymywał, że jest niewinny. W końcu jeden z więźniów w zamian za możliwość uzyskania "małżeńskich wizyt" i skrócenie kary, fałszywie zeznał prokuratorom, że Yarris przyznał mu się do popełniania zbrodni. Później powtórzył to przed sądem rozpatrującym sprawę Nicholasa Yarrisa oskarżonego o zabójstwo Lindy May Craig. W trakcie procesu obciążające oskarżonego zeznanie złożyła także kobieta, która pracowała z zamordowaną i która twierdziła, że widziała Yarrisa, jak śledził Lindę. Ława przysięgłych zupełnie zignorowała zeznania świadków, którzy w dzień zabójstwa Craig widzieli oskarżonego w Filadelfii, 25 mil od miejsca zbrodni. 1 lipca 1982 r., po trzech dniach procesu, wówczas 21-letni Nicholas Yarris został uznany winnym morderstwa, gwałtu i porwania Lindy May Craig i został skazany na karę śmierci. Spędził w celi śmierci 22 lata Przebywając w więzieniu i czekając na egzekucje Yarris podejmował wszystkie możliwe działania, aby doprowadzić do uchylenia skazującego wyroku. Kiedy dowiedział się o istnieniu badań DNA, jako pierwszy więzień w historii USA zwrócił się w apelacji o wykonanie takich testów w jego sprawie. Był rok 1988. Przez kolejne lata wykonywano serie badań na dowodach zgromadzonych w śledztwie ws. zabójstwa Lindy Craig. Niestety nie dawały one kategorycznych wyników, które można by przedstawić w sądzie. Przełom nastąpił w 2003 r. Wówczas dr Edward Blake dokonał m. in. analizy DNA z materiału biologicznego znajdującego się na rękawiczkach znalezionych w samochodzie ofiary. To badanie całkowicie wykluczyło Yarrisa jako mordercę i gwałciciela Linda May Craig. 3 sierpnia 2003 r. sąd uniewinnił Yarrisa - tym samym stał się on 140. skazaną osobą w USA, którą uwolniono od zarzutów na podstawie badań DNA i 13. więźniem, który na podstawie testów DNA uniknął kary śmierci. 16 stycznia 2004 r. Nicholas Yarris wyszedł na wolność po 22 latach spędzonych w celi śmierci, odbywając karę za zbrodnię, której nie popełnił. Sprawcy zabójstwa Lindy May Craig do dzisiaj nie ustalono. Zabójstwo na wrzosowiskach W tej sprawie uważa się, do doszło do jednej z największych pomyłek sądowych w historii brytyjskiego wymiaru sprawiedliwości. 5 października 1975 r. Rochdale. Około południa 11-letnia Lesley Molseed wyszła z domu, aby kupić chleb. Nigdy nie wróciła. Trzy dni później ciało dziecka zostało znalezione na wrzosowiskach w Rishworth. Dziewczynka została zamordowana - sprawca zadał jej 12 ciosów w ramię i plecy, a także w serce. Na bieliźnie Molseed znaleziono ślady spermy. Wkrótce na posterunek policji w Rochdale zgłosiły się cztery nastolatki, które twierdziły, że tuż przed morderstwem małej Lesley niejaki Stefan Kiszko obnażał się przed nimi, a potem jedną z nich miał jeszcze śledzić przez jakiś czas. Policja szybko ustaliła, że 23-letni Stefan Kiszko był urzędnikiem podatkowym, synem pary emigrantów - Niemki i Ukraińca. Kiszko nie prowadził życia towarzyskiego, dotąd nie miał problemów z prawem. Uwagę śledczych zwróciło jego dziwne hobby: notowanie numerów rejestracyjnych irytujących go samochodów. Opierając się na informacjach uzyskanych od dziewczyn o rzekomym ekshibicjonizmie urzędnika, wkrótce policjanci zaliczyli do grona osób, które mogły popełnić tę straszną zbrodnię. Potem policja miała znaleźć w samochodzie Kiszki magazyny pornograficzne. Tuż przed świętami, 21 grudnia 1975 r. Kiszko został aresztowany. Podczas przesłuchania nie towarzyszył mu adwokat; ponadto policjanci nie pouczyli go przysługującym mu prawie do obecności adwokata w trakcie składania zeznań. Odmówili obecności matki w trakcie przesłuchania, o którą prosił Stefan. Ponadto Kiszko nie został on też uprzedzony przez funkcjonariuszy, że jest jedynym podejrzanym w sprawie o morderstwo. Po trzech dniach intensywnych przesłuchań Kiszko przyznał się do zabójstwa Lesley Molseed. W wigilię przeciwko niemu został wniesiony akt oskarżenia. Później występując z adwokatem Kiszko wycofał swoje wcześniejsze zeznania. Dowody zatajone przed sądem W trakcie procesu obrona popełniła szereg rażących błędów. Między innymi zostały pominięte takie fakty w sprawie, takie jak alibi Kiszki, które posiadał oraz to, że jego organizm nie produkował spermy (na ciele ofiary znaleziono ślady nasienia sprawcy, co zostało zatajone przed sądem). Poza tym kilka miesięcy przed zabójstwem Lesley Molseed, Kiszko złamał kostkę, dodatkowo cierpiał na dużą nadwagę - biorąc pod uwagę te okoliczności Kiszko miałby duże problemy z dotarciem na stok położony pośród wrzosowisk w Rishworth - miejsca, w którym zostawiono ciało ofiary. W trakcie procesu Kiszko nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów, twierdził, że nigdy nie spotkał dziewczynki i był w innym miejscu w czasie gdy doszło do popełnienia zbrodni. Na pytanie dlaczego przyznał się do morderstwa w trakcie przesłuchania policyjnego Kiszko odpowiedział "Kiedy zacząłem mówić te wszystkie kłamstwa, oni (policjanci - red.) zdawali się być zadowoleni i presja z ich strony ustąpiła. Myślałem, że jeśli się przyznam, to oni sprawdzą moje zeznania, stwierdzą, że są nieprawdziwe i mnie wypuszczą". Ława przysięgłych nie dała wiary wyjaśnieniom oskarżonego i opierając wyrok na wcześniejszym jego przyznaniu się do dokonania zbrodni uznała go winnym zabójstwa Lesley Molseed. 21 lipca 1976 r. Stefan Kiszko został skazany na dożywocie. Po ogłoszeniu wyroku sędzia Sir Hugh Park, pochwalił funkcjonariuszy prowadzących śledztwo, a także trzy dziewczyny, które przed sądem złożyły obciążające oskarżonego zeznania, za ich "odwagę i szczerość". Wkrótce adwokaci skazanego złożyli apelację, ale została ona odrzucona przez sąd drugiej instancji. Stefan Kiszko, uznany prawomocnym wyrokiem sądu winnym morderstwa dziecka, w więzieniu w Wakefield Prison przeżyje wieloletni koszmar, zostając zepchnięty na same dno w hierarchii osadzonych tam więźniów. Więzienne piekło Przebywając w Wakefield Prison Kiszko był wielokrotnie upokarzany, atakowany psychicznie i fizycznie przez współwięźniów. Grożono mu śmiercią. Z powodu zbrodni, za którą odsiadywał karę dożywotniego więzienia, nikt mu nie współczuł - nawet gdy Kiszko przekonywał, że jest niewinny. Dla więźniów jak i strażników pozostawał mordercą małej Lesley. W 1979 r. zaczął doświadczać objawów schizofrenii, miał złudzenia, jednak dopiero w 1991 r. trafił do szpitala skierowany na specjalistyczne leczenie. Kłamstwa ujawnione po latach Od momentu osadzenia Stefana, jego matka - Charlotte nie ustawała w zabiegach o uwolnienie syna. Po wyczerpaniu wszystkich przysługujących środków prawnych, zwracała się o pomoc do polityków ( m.in. do Margaret Thatcher), skontaktowała się z organizacją Justice, zajmującą się badaniem spraw, w których mogło dojść do rażących pomyłek sądowych. W 1987 r. adwokat Campbell Malone postanowił zająć się sprawą Kiszki. Po czterech latach starań, w lutym 1991 r. Malone z pomocą prywatnego detektywa Petera Jacksona doprowadził do wznowienia sprawy zabójstwa Lesley Molseed. Jackson znalazł świadków, którzy widzieli Kiszkę w Rochdale w czasie, w którym miało dojść do zabójstwa 11-latki na wrzosowiskach w Rishworth. Z kolei detektyw Trevor Wilkinson z West Yorkshire Police, który został powołany do prowadzenia wznowionej sprawy, zwrócił uwagę na inne ważne kwestie pominięte wcześniej przez śledczych - m. in. chorobę Kiszki - hipogonadyzm powodujący u niego niepłodność. Najważniejsze było jednak teraz oświadczenia trzech kobiet, których zeznania złożone na policji w 1975 r. doprowadziły do aresztowania i oskarżenia Kiszki. W 1991 r. kobiety przyznały, że wszystko w sprawie Stefana Kiszki wymyśliły "dla żartu". Jedna z nich stwierdziła, że w momencie składania fałszywych zeznań na policji w Rochdale dot. rzekomego obnażania się Kiszki, nie sądziła, że sprawy zajdą tak daleko. Z kolei druga powiedziała, że to, co zrobiły było "głupie, ale byłyśmy wtedy młode". Kiszko nie rozbierał się nigdy przed nimi, żadnej z nich nie śledził - jedynym "nagim" mężczyzną jakiego widziały był taksówkarz sikający w krzakach w dniu zabójstwa Lesley. Ostateczny wyrok 17 lutego 1992 r. doszło do wznowienia procesu w sprawie zabójstwa Lesley Molseed. Po rozpatrzeniu nowych dowodów przedstawionych w sprawie sędzia lord Lane stwierdził, że Kiszko nie mógł zamordować dziewczynki i tym samym oczyścił go ze wszystkich zarzutów i zarządził natychmiastowe uwolnienie. Orzekający 1976 r. w sprawie Stefana Kiszki sędzia sir Hugh Park, który zachwalał efekty pracy śledczych i 13-latki "za ich odwagę i szczerość" wyraził obecnie żal za to, co spotkało niewinnego Kiszkę, ale uważał, że od strony proceduralnej proces prowadzony był przez niego prawidłowo. Rodzina zamordowanej dziewczynki przeprosiła publicznie za wszystkie wypowiedziane słowa wobec Kiszki po jego skazaniu w 1976 r. łącznie z żądaniem jego publicznego powieszenia. Przeproszenia Kiszki odmówiła policja West Yorkshire, która prowadziła śledztwo z pominięciem wielu dowodów przemawiających na korzyść podejrzanego, prokurator, a także cztery kobiety, których złożone na policji zeznania "dla żartu" doprowadziły do skazania niewinnego człowieka na 16 lat więzienia. O wyroku stwierdzającym niewinność Kiszko dowiedział się w szpitalu w Prestwich, gdzie kontynuował leczenie psychicznych zaburzeń. Wieloletnie przebywanie w więziennych warunkach doprowadziło do wyniszczenia jego zdrowia. Stał się wrakiem człowieka, unikał kontaktu z ludźmi. Mimo zasądzenia mu 500 tys. funtów odszkodowania za wszystkie lata spędzone w więzieniu, nie doczekał całkowitej wypłaty rekompensaty od państwa. 23 grudnia 1993 r. zmarł w wieku 41 lat w wyniku rozległego zawału serca. Cztery miesiące później zmarła jego matka, Charlotte. Kim był prawdziwy zabójca? 5 listopada 2006 r. brytyjskie media doniosły, że policja zatrzymała 53-letniego mężczyznę, którego podejrzewano o zamordowania Lesley Molseed. Był nim Ronald Castre. Później okazało się, że profil genetyczny podejrzanego zgadza się z DNA wyodrębnionego ze spermy znalezionej na bieliźnie Lesley Molseed. W toku śledztwa ustalono też, że 3 lipca 1976 r. Ronald Castre był podejrzany o seksualne wykorzystywanie 9-letniej dziewczynki. Przestępstwa miał się dopuścić w miejscu odległym o jedną milę od miejsca, w którym niecały rok wcześniej doszło do uprowadzenia Lesley Molseed. 12 listopada 2007 r. sąd w Bradford uznał Castree winnym morderstwa dziecka, do którego doszło ponad 30 lat temu. Castree został skazany na dożywotnie pozbawienie wolności. W dniu wydania orzeczenia skazującego prawdziwego zabójcę Lesley Molseed., policja West Yorkshire przeprosiła rodzinę Kiszki za niesłuszny areszt i uwięzienie niewinnego człowieka.

http://wiadomosci.onet.pl/na-tropie/wyrok-smierci-przez-pomylke/14zcr

No to czym będziemy się różnić od mordercy jeśli będziemy zabijać ludzi w majestacie prawa?

Kara śmierci jest taką samą zbrodnią jak pospolite morderstwo.  Dla zabijania nie ma żadnego uzasadnienia, ani moralnego ani prewencyjnego... jakiegokolwiek.