Pozew przeciw sędziom o prawo do obrony

8 listopada 2013 r. odbyła się kolejna rozprawa procesu, jaki Mariusz Cysewski, redaktor pisma „Wolny Czyn KPN Obszaru V” wytoczył sędzi Elżbiecie Mężyk i Skarbowi Państwa Prezesowi Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach w związku z domniemanym łamaniem podstawowych praw człowieka. Sprawę (V ACa 244/12, I C 373/10) rozpatruje sąd w składzie pani sędzia Barbara Kurzeja (Przewodnicząca) oraz pani sędzia Anna Tabak i pan sędzia Grzegorz Stojek. W związku z różnicą zdań co do interpretacji prawa do jawności rozprawy, M. Cysewski złożył wniosek o odsunięcie od sprawy sędziów składu orzekającego oraz wszystkich innych sędziów Sądu Apelacyjnego w Katowicach

O co chodzi w sprawie?
W pewnym uproszczeniu, w państwach europejskich każdy ma prawo do obrony, w tym – po spełnieniu pewnych prostych warunków - do obrońcy z urzędu w większości spraw karnych (gdy potencjalna kara przekracza kilka dni aresztu). Nazi Polsza zwykle łamie, wśród wielu innych, również i to prawo polskich „podludzi”, odmawiając im prawa do obrony – a co więcej, kłamiąc i oszukując do do rzekomej niemożliwości zaskarżenia tych decyzji. Skądinąd ten aspekt antypolskiej działalności tego państwa jest mało znany, a o prawie do obrony nie słyszał nawet Rzecznik Praw Nadczłowieka, choć Nazi Polsza przegrywa wszystkie procesy przed Trybunałem w Strasburgu dotyczące prawa do obrony. Szczegóły – w pozwie niżej

* * *
Kontakt z redakcją: tel. 511 060 559
https://sites.google.com/site/wolnyczyn/
http://www.youtube.com/user/wolnyczyn
http://mariuszcysewski.blogspot.com/
ppraworzadnosc@gmail.com

„Pozwany” - solidarnie: (i) Prezes Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach, ul. Opolska 17, 42-600 Tarnowskie Góry, (ii) Elżbieta Mężyk, Sąd Rejonowy w Tarnowskich Górach, ul. Opolska 17, 42-600 Tarnowskie Góry
Powód:
Mariusz Cysewski
(adres)
Katowice, 22 lipca 2010 r.

Sąd Najwyższy
za pośrednictwem:
Sąd Okręgowy w Gliwicach

POZEW O ZAPŁATĘ/ZADOŚĆUCZYNIENIE W ZWIĄZKU Z NARUSZENIEM DÓBR OSOBISTYCH

Dostoimy w naszej dumie,
Mimo krzyków swarnych;
Kogut z nami , a on umie
Dziobać orłów czarnych !
J. Słowacki Hej wesoło…
Fakty

1. W Polsce minimum egzystencji (zwane także minimum biologicznym) w roku 2008 (dwa lata temu) dla osoby samotnej wynosiło 413.20 zł średniorocznie (dane - „Badania nad poziomem i strukturą zmodyfikowanego minimum egzystencji w 2008 r.” rządowego Instytutu Pracy i Spraw Socjalnych, Zakład Polityki Społecznej, z dn. 30 marca 2009 r.; Instytut ten ma umocowanie ustawowe); wzrost z 389 zł w 2007 r.

2. W publikacji za rok poprzedni (2007) IPISS tak opisuje minimum biologiczne: „Koszyk minimum biologicznego wyznacza praktycznie najniższy standard życia – chodzi [o] wyznaczenie poziomu zaspokojenia potrzeb, poniżej którego występuje biologiczne zagrożenie życia oraz rozwoju psychofizycznego człowieka (por. Deniszczuk, Sajkiewicz 1997). Minimum egzystencji to linia ubóstwa absolutnego (bezwzględnego)”. Podkreślenia IPISS.

3. Obecne dochody Powoda to 289 zł średniomiesięcznie (w 2009 r.) – tj. poniżej urzędowego minimum biologicznego.

4. Przez wysokość obecnych dochodów Powoda, z kosztów i opłat sądowych na ogół zwalniały Powoda sądy już w I instancji. Gdy nie zwalniały, Powód skarżył te decyzje i wówczas z opłat i kosztów sądowych niemal zawsze zwalniały go sądy II instancji. Przypadków owych było wiele, Powód posiada więc rozległe podstawy dla porównań. Na przykład, Sąd Okręgowy w Częstochowie 8 lipca/16 lipca 2010 r. zwolnił Powoda z z opłaty od skargi na przewlekłość postępowania w wysokości 100 złotych uznając, że opłata owa w obecnej sytuacji Powoda jest za wysoka.

5. W sprawie VII K 735/08 Powoda oskarżono o wysyłanie pocztówek. 23 lutego 2010 r. niżej podpisany („Powód”) złożył wniosek o przyznanie mu adwokata z urzędu motywując wniosek swymi dochodami poniżej minimum biologicznego.

6. Po kilku miesiącach zwłoki, 8 czerwca/18 czerwca 2010 r. Elżbieta Mężyk, sędzia Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach Wydział VI - mimo licznych wniosków o jej wyłączenie orzekająca w tej sprawie - odrzuciła wniosek Powoda opisany w Pkc. 5.

7. Samo postanowienie o którym mowa w Pkc. 6 nie byłoby jeszcze dziwne zważywszy na okoliczności sprawy, zajadłość i furię E. Mężyk, jej interesowność, dokonane zdaniem Powoda w tej sprawie przez nią przestępstwa i udział w sprawie na zasadzie strony, nie sędziego. O okolicznościach tych można długo; lecz nie one są przedmiotem nin. Pozwu. Bowiem tym razem E. Mężyk postanowienie postanowiła opatrzyć najwyraźniej nieprawdziwym pouczeniem o tym, jakoby nie przysługuje odeń środek odwoławczy. Dowód: Załącznik.

8. Okoliczność opisana w Pkc. 7 nie była omyłką E. Mężyk, a działaniem intencjonalnym. 13 listopada 2009 r. w tej samej sprawie wydała bowiem inne postanowienie o odmowie pomocy prawnej; jednak postanowienie z 13.11.2009 opatrzono prawidłowym pouczeniem o możliwości zaskarżenia. Dowód: Załącznik. Zresztą sprawa odmowy pomocy prawnej omawiana była obszernie na rozprawie 12 lipca 2010 r. gdzie Powód złożył zażalenie na tę odmowę.

9. E. Mężyk następnie uznała Powoda winnym w sprawie VII K 735/08.

10. Za działalność E. Mężyk odpowiada Skarb Państwa – Prezes Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach. Pozwanym są solidarnie Skarb Państwa - Prezes Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach i E. Mężyk w najszerszym dopuszczalnym przez prawo zakresie. Domniemane oszustwo E. Mężyk o którym mówi Pkt. 7 zdaniem Powoda wykracza daleko poza immunitet E. Mężyk i jakkolwiek pojęte przepisy prawa i jej uprawnienia podmiotowe.

Prawo

11. Art. 6 pkt 1 Konwencji w szczególności mówi, że każdy ma prawo do sprawiedliwego rozpoznania jego sprawy w rozsądnym terminie przez niezależny i bezstronny sąd ustanowiony zgodnie z prawem . W orzecznictwie Europejskiego Trybunału Praw Człowieka („Trybunał”) utarł się np. pogląd, iż państwo musi wykazać się dbałością (diligence) w zapewnieniu autentycznego i skutecznego korzystania z praw gwarantowanych przez Art. 6 .

12. Obowiązkiem sądu odwoławczego jest, w szczególności, ustalenie czy sądy te ... w ocenie dowodów spełniły wymogi Art. 6 pkt 1 (zob., mutatis mutandis, Kreuz v. Polska nr 28249/95, § 64, ECHR 2001-VI) .

13. Wysokość opłat nie może być zaporowa – tj. nie może zupełnie przekreślać prawa gwarantowanego w Art. 6 pkt 1 Konwencji. Wprawdzie państwom członkowskim Rady Europy przysługuje pewien margines swobody (certain margin of appreciation) w tym względzie, to jednak ostateczną decyzję o tym, czy dopełniły one wymogów Konwencji, podejmuje Trybunał (orzeczenia Golder , Z i in ., Airey v. Irlandia, wyrok z 9 stycznia 1979, Seria A nr 32, str. 14-16, §§ 26).

14. Z wyroku w sprawie nr 28249/95, w sprawie Kreuz z dn. 19.06.2001, § 52: Trybunał, jak to już wielokrotnie czynił, powtarza iż Artykuł 6 § 1 [Konwencji] zapewnia każdemu prawo rozpoznania przez sąd lub trybunał wszelkich roszczeń związanych z jego cywilnymi prawami i obowiązkami. W ten sposób zapis ten wyraża “prawo do sądu”, z którego prawo dostępu – to jest prawo wszczęcia procedury sądowej w sprawach cywilnych – jest tylko jednym aspektem; jednakże jest to aspekt który w rzeczywistości umożliwia skorzystanie z dalszych gwarancji określonych w punkcie 1 artykułu 6. Co więcej, sprawiedliwość, jawność i brak nieuzasadnionej zwłoki nie mają jakiejkolwiek wartości tam, gdzie procedury nawet nie wszczęto. W sprawach cywilnych trudno sobie wręcz wyobrazić rządy prawa bez możliwości dostępu do sądu (zob. wśród wielu innych: Golder p-ko Wielkiej Brytanii, wyrok z 21 stycznia 1975 r., Seria A nr 18, str. 16-18, §§ 34 in fine oraz 35-36, jak również Z. i inni p-ko Wielkiej Brytanii [GC], nr 29392/95, §§ 91 93, ECHR 2001-V). Tłumaczenie i podkreślenie Powoda.

15. Warto też pamiętać, że orzecznictwo Trybunału opiera się na zasadzie, że Konwencja gwarantuje prawa nie teoretyczne lub iluzoryczne, lecz praktyczne i skuteczne (practical and effective). Dotyczy to zwłaszcza prawa dostępu do sądu w związku ze szczególnym znaczeniem, jakie ma prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy w społeczeństwie demokratycznym (Airey, op. cit., str. 12-14, oraz Ait-Mouhoub p. Francji, Wyrok z 28.10.1998, Reports 1998-VIII, str. 3227, § 32).

16. Wyrok w sprawie Stankiewicz (46917/99) z 6 kwietnia 2006: Trybunał przede wszystkim powtarza iż kilkakrotnie już stwierdził, że opłaty sądowe nałożone na strony postępowania cywilnego są równoznaczne z ograniczeniem naruszającym samą istotę (essence) prawa skarżących do sądu w rozumieniu Artykułu 6 § 1 Konwencji (zob. Kreuz v. Polska (nr 1), nr 28249/95, § 60, ECHR 2001 VI; Jedamski i Jedamska v. Polska, nr 73547/01, § 60, 26 lipca 2005; oraz Podbielski i PPU Polpure v. Polska, nr 39199/98, § 64, 26 lipca 2005). W sprawach tych Trybunał uznał, wskazując na zasady ustalone w swym orzecznictwie w zakresie prawa do sądu, że wysokość opłat sądowych w okolicznościach danej sprawy, w tym możliwość ich zapłaty przez skarżących oraz etap postępowania, w jakim poddano ich temu ograniczeniu były kluczowe dla stwierdzenia, czy dana osoba mogła skorzystać z przysługującego jej prawa dostępu do sądu. Tłumaczenie i podkreślenie Powoda.

17. Powód niniejszym powołuje się na Artykuł 6 § 1 łącznie z Artykułem 6 § 3 (c) Konwencji które stanowią, odpowiednio, że:

„Przy rozstrzyganiu o (…) zasadności każdego oskarżenia w wytoczonej przeciwko niemu sprawie karnej, każdy ma prawo do sprawiedliwego (…) rozpatrzenia jego sprawy (…) przez sąd (…) ustanowiony ustawą (…)

…

3. Każdy oskarżony o popełnienie czynu zagrożonego karą ma co najmniej prawo do:

…

(c) bronienia się osobiście lub przez ustanowionego przez siebie obrońcę, a jeśli nie ma wystarczających środków na pokrycie kosztów obrony, do bezpłatnego korzystania z pomocy obrońcy wyznaczonego z urzędu, gdy wymaga tego dobro wymiaru sprawiedliwości;

Podkreślenia Powoda.

18. Sąd Najwyższy postanowił, że począwszy od daty, z którą Polska stała się państwem członkowskim Rady Europy, orzecznictwo Europejskiego Trybunału Praw Człowieka może i powinno być wzięte pod uwagę w interpretacji prawa polskiego. Każda decyzja o odrzuceniu wniosku o pomoc prawną winna określać właściwe i szczególnie trafne (relevant and particularly cogent) powody i nie może oznaczać faktycznego przekreślenia prawa do sądu w rozumieniu Artykułu 6 Konwencji. Tłumaczenie z angielskiego i podkreślenie Powoda (Powód jest zawodowym tłumaczem j. angielskiego; tłumaczem przysięgłym – rejestr Min. Sprawiedliwości TP 1504/06). Orzeczenie SN – III ARN 75/95, OSN Zb. U. 1995, nr 9.

Zestawienie

19. E. Mężyk złamała zdaniem Powoda Konwencję (Art. 6 pkt 1 w zw. z Art. 6 pkt 3 lit. „c” oraz Art. 3 Konwencji zakazujący traktowania nieludzkiego i poniżającego). Stwierdzenie takie byłoby jednak szczytem uprzejmości. Rozmyślne wprowadzenie Powoda w błąd co do rzekomego braku możliwości zaskarżenia postanowienia z 18 czerwca uważa bowiem Powód za zwykłe, ordynarne oszustwo.

20. Z Wikipedii: Przedstawiciele nauki prawa są zgodni co do tego, że ścisłej i wyczerpującej definicji tych dóbr [osobistych – M.C.] nie da się sformułować, gdyż konstrukcja prawna tych dóbr odwołuje się do wartości moralnych, które mogą być różne oceniane i które ulegają ciągłym zmianom [potrzebne źródło]. Daje się zauważyć, że pod wpływem orzecznictwa sądów i doktryny prawa lista dóbr osobistych jest stale poszerzana - wskazuje się takie dobra osobiste jak: prawo do prywatności, prawo do spokoju (wolność od strachu), prawo do pozostawienia w spokoju. Podkreślenie Powoda.

21. Powód zdaje sobie sprawę, że oskarżonym o łamanie praw człowieka (w rozumieniu Konwencji) może być tylko państwo jako całość; nie będąc prawnikiem Powód nie wie, czy i na ile odpowiedzialność państwa w rozumieniu Konwencji może być zbieżna i/lub pokrywać się z odpowiedzialnością Skarbu Państwa w niniejszej sprawie. Nadto – wśród bardzo wielu innych kwestii; Powód nie rości sobie pretensji do wszechwiedzy i nie kwestionuje swej ignorancji - Powód nie wie też, czy jego interesy prawne zdefiniowane w nin. Pozwie lub prawa człowieka w rozumieniu Konwencji mogą zawierać się w interpretacji rozszerzającej dóbr osobistych Powoda, którą to możliwość zdaje się sugerować cytat wskazany w Pkc. 20. Zatem nin. Pozew – o ile w ogóle dopuszcza go polski system prawny, czego Powód znów nie wie – to połączenie (i) pozwu o zadośćuczynienie w związku z naruszeniem szeroko pojętych dóbr osobistych (w tym wypadku, uzupełnionych o, bądź zawierających, podstawowe prawa człowieka) Powoda; oraz (ii) pozwu o zapłatę.

22. Powód nie wie, czy Wysoki Sąd w postępowaniu cywilnym, związanym z naruszeniem dóbr osobistych Powoda, zdoła podważyć istotę rozstrzygnięcia w zakresie odmowy pomocy prawnej. To bowiem przekształciłoby Wysoki Sąd w coś na kształt instancji odwoławczej lub kasacyjnej. Z drugiej strony naruszenie dóbr osobistych, interesu prawnego i praw człowieka jest tu w przekonaniu Powoda niewątpliwe; zatem być może Wysoki Sąd może i powinien uznać się za właściwy przedmiotowo i rozpoznać tę sprawę. Możliwość taka – o ile istnieje, czego Powód nie wie – byłaby cenna dla odciążenia Trybunału, lecz wzgląd ten być może Wysoki Sąd uzna za subiektywny. Powód na podstawie swej bardzo skromnej wiedzy o orzecznictwie ECHR przekonany jest, że wygra tę sprawę w Strasburgu (przynajmniej w tym zakresie: pomocy prawnej).

23. Być może powyższe (i wzystkie inne) wątpliwości wymagałyby rozpoznania nin. Pozwu przez Sąd Najwyższy. Powód i tego nie wie, przeto wnosi Wysoki Sąd o rozstrzygnięcie i tej kwestii.

* * *

Z powyższych względów, Powód niniejszym wnosi o:

• uznanie Pozwanego winnym działań i zaniechań potencjalnie skutkujących złamaniem Art. 6 pkt 1 w zw. z Art. 6 pkt 3 lit. „c” Konwencji, Art. 45 pkt 1 Konstytucji; i/lub naruszenia interesów prawnych Powoda; i/lub naruszenia dóbr osobistych Powoda w postaci jego prawa do spokoju (wolności od strachu) i jego prawa do sprawiedliwego rozpoznania sprawy przez sąd w postępowaniu sądowym sprawiedliwym, w tym prawa do pomocy prawnej;

• zasądzenie kwoty: 50,000 (pięćdziesięciu tysięcy) złotych na rzecz Powoda od Pozwanego tytułem zadośćuczynienia za działania i zaniechania potencjalnie skutkujące złamaniem na jego szkodę Art. 6 pkt 1 w zw. z Art. 6 pkt 3 lit. „c” Konwencji i Art. 45 pkt 1 Konstytucji; i/lub naruszenie interesów prawnych Powoda; i/lub naruszenie wyżej wskazanych dóbr osobistych Powoda; intencją Powoda nie jest postponowanie Pozwanego przez zbyt niską kwotę wnioskowanego zadośćuczynienia. Jeżeli Pozwany czuje się obrażony zbyt niską kwotą zadośćuczynienia, nieadekwatnie odzwierciedlającą Jego rolę w społeczeństwie, Pozwany może żądać zwiększenia owej kwoty;

• podanie wyroku w nin. sprawie z uzasadnieniem do wiadomości publicznej w dodatku prawnym (Prawo dla ciebie) dziennika Rzeczpospolita;

• zasądzenie kwoty 1000 (tysiąca) złotych od Pozwanego na rzecz Powoda za udział tego ostatniego w każdej rozprawie w tej sprawie, w tym możliwych rozprawach odwoławczych, kasacyjnych, itp.; i tak, jeżeli rozpraw będzie 10, zasądzona kwota z tego tytułu wyniesie 10,000 (dziesięć tysięcy) złotych; Powód niniejszym wyraża nadzieję, że będzie jedna tylko rozprawa, jeżeli jednak Pozwany postanowi sprawę przeciągać, to zdaniem Powoda winien ponieść tego konsekwencje, głównie finansowe; to samo tyczy kolejnego roszczenia:

• zasądzenie kwoty 100 (stu) złotych od Pozwanego na rzecz Powoda tytułem zwrotu zryczałtowanych kosztów przejazdu tego ostatniego na każdą rozprawę w tej sprawie; i tak, jeżeli rozpraw będzie 10, zasądzona kwota z tego tytułu wyniesie 1,000 (tysiąc) złotych;

• zasądzenie kwoty 200 (dwustu) złotych od Pozwanego na rzecz Powoda tytułem zryczałtowanych kosztów postępowania (kserokopii, przejazdów innych niż na rozprawy, opłat pocztowych, itp.);

• obciążenie Pozwanego kosztami sądowymi;

• na zasadzie Art. 6 pkt 1 Konwencji, zwolnienia Powoda z kosztów sądowych zgodnie z treścią załączonego Oświadczenia o stanie majątkowym.

Z poważaniem

Mariusz Cysewski
Załączniki:
1. Postanowienie Sądu Okręgowego w Częstochowie z 8.07.2010, sygn. VII S 13/10;
2. Pouczenie do postanowienia o odmowie pomocy prawnej z 18.06.2010;
3. Pouczenie do postanowienia o odmowie pomocy prawnej z 13.11.2009.

Osoby podlegające wezwaniu na rozprawę:
Powód: Mariusz Cysewski, (adres)
Pozwany:
(i) Prezes Sądu Rejonowego w Tarnowskich Górach, ul. Opolska 17, 42-600 Tarnowskie Góry;
(ii) Prezes Sądu Okręgowego w Gliwicach, ul. Kościuszki 15, 44-100 Gliwice

Otrzymują egz.:
1, adresat;
1, Komisja Praw Człowieka, Praworządności i Petycji Senatu RP; ul. Wiejska 6, 00-902 Warszawa;
1, W. P. Zbigniew Romaszewski, Marszałek Senatu RP, Komisja Praw Człowieka, ul. Wiejska 6, 00-902 Warszawa;
1, Ministerstwo Sprawiedliwości, Al. Ujazdowskie 11, 00-950 Warszawa;
1, W.P. Aleksandra Wentkowska, urząd Rzecznika Praw Obywatelskich, Biuro Terenowe w Katowicach; ul. Jagiellońska 25, pokój 122; 40-032 Katowice;
1, a/a