O bezprawne pozbawienie wolności. Słomka w Sądzie Apelacyjnym Warszawa

8 maja 2013 r. w Sądzie Okręgowym w Warszawie zeznawać mieli funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa, którzy w 1982 r. torturowali Tomasza Sokolewicza i kilku innych uczniów jego organizacji, w owym czasie bardzo młodych uczestników niepodległościowego Podziemia, a najprawdopodobniej także zamordowali jego przyjaciela Emila Barchańskiego. Na rozprawie obecny był Adam Słomka, który - reprezentując pismo „Wolny Czyn” KPN Obszaru V, działając w interesie publicznym i broniąc prawa narodu polskiego do informacji (Art. 10 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka) - złożył wniosek o nagrywanie rozprawy na podstawie m.in. art. 357 i 358 kpk. Oba artykuły zapewniają prawo do nagrywania różniąc się w szczegółach. W pewnym uproszczeniu, art. 357 kpk mówi, że dziennikarze mogą nagrywać rozprawy gdy przemawia za tym interes społeczny. Z kolei art. 358 kpk daje stronie prawo do nagrywania dźwięku i nie mówi o prawie do nagrywania obrazu.

Jednak Sąd Okręgowy w Warszawie uznał, że za nagraniem zeznań zbrodniarzy z SB „nie przemawia interes społeczny” (art. 357 kpk) a co do art. 358 kpk uznał, że artykuł ten dotyczy prawa do nagrywania dźwięku, a o czym prawo nie mówi, to jest zakazane.

A. Słomka odrzucił te wymówki. Argumentował, że zbrodnie władzy, w tym tortury, mordy, a obecnie karalna protekcja zbrodniarzy komunistycznych w wykonaniu sędziów budzą zainteresowanie społeczne („interes społeczny”) wręcz powszechne. Z kolei interpretując art. 358 kpk sędzia nie może gwałcić zasady „Lege non prohibitum, licitum est” („co nie jest zakazane, jest dozwolone”), od ponad 2 tysięcy lat jednej z podstaw prawa rzymskiego i cywilizacji Zachodu. Za taką interpretacją opowiedziały się uprzednio Ministerstwo Sprawiedliwości (zob. odpowiedź na interpelację poselską nr 23134 tutaj: ]]>http://orka2.sejm.gov.pl/IZ6.nsf/main/383CAD80]]> ) a w sprawach karnych liczne sądy rejonowe; relacje z kilku przykładowych rozpraw zobaczyć można tu:

]]>http://www.youtube.com/watch?v=cznP9djRmWA]]>

]]>http://www.youtube.com/watch?v=9i8CnxvNTBI]]>

]]>http://www.youtube.com/watch?v=7krwXXSfb9o]]>

Praktyka sądów nie jest bynajmniej jednolita – znane są również relacje z rozpraw sądów odmawiających prawa do nagrywania. Również bez jakiejkolwiek podstawy prawnej i bez uzasadnienia.

Prawo do jawności rozpraw sądowych i prawo do informacji jednoznacznie gwarantują traktaty międzynarodowe obowiązujące rząd „Polski” sowieckiej; zwłaszcza Art. 6 i Art. 10 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka i Podstawowych Wolności. Prawo międzynarodowe jest nadrzędne względem przepisów wewnętrznych państw-sygnatariuszy Konwencji (art. 27 Wiedeńskiej Konwencji o Prawie Traktatów z 1969 r.) Ponadto sędziowie nie mogą uzurpować sobie uprawnień, których ustawa (art. 358 kpk) nie przewiduje; zwłaszcza nie mogą konstruować dla siebie nieistniejących uprawnień w celu osiągnięcia korzyści osobistej i na szkodę interesu publicznego i z pogwałceniem ustaw, praw konstytucyjnych i konwencyjnych oraz działając w ramach i na rzecz zorganizowanej grupy przestępczej; czyn taki zapewne uznać można bowiem za przestępstwo (art. 231 § 2 kk w zw. z art. 258 kk) zagrożone karą do 10 lat pozbawienia wolności.

Argumenty te nie przekonały sędziów i polecili oni A. Słomce wyłączyć kamerę. Dziennikarz grzecznie ale stanowczo odmówił powtarzając, że jego zdaniem polecenie to jest bezprawne i zapewne nielegalne.

Za odmowę realizacji swego polecenia Sąd Okręgowy w Warszawie ukarał A. Słomkę karą pięciu dni pozbawienia wolności. Kara ta w Europie jest bezprawna; zgodnie z treścią orzeczenia Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu (zob. precedensowe orzeczenie ETPCz w sprawie Kyprianou przeciw Cyprowi[1]), kary porządkowej nie może nałożyć sędzia, który jednocześnie jest oskarżycielem, świadkiem, lub poszkodowanym w tej sprawie.

Przestępcy karę wykonali.

A. Słomka złożył zażalenie.

24 lipca 2014 r., sprawę rozpatruje Sąd Apelacyjny w składzie: pan sędzia Zbigniew Kapiński, pani sędzia Marzanna Piekarska-Drążek, pani sędzia Maria Mrozik-Sztykiel; sygn. II AKz 447/14 (XII Ko 50/12).

Mariusz Cysewski