Panna Dorota

Ich znała Podolia cała,
I Wołyń, i Rzeczpospolita,
Po światu ich sława leciała
Nie złotem - honorem okryta.

Rycerze i purpuranci,
Również szlachta ziemiańska...
Pod pysznym słowem "magnaci"
Moc i otwartość słowiańska.

Niechaj majątek ołbrzymy, -
Równymi pośród równych,
Jako w Sławucie, tak w Rzymie
I w sprawach, i w czasach trudnych.

I wielu z tamtych magnatów
Ziemię z chłopami orali,
Szablami też majestatu
Ojczyżnie swej pomnażali.

...Pewny z tych córkę jedyną
Kochał do szpiku kości...
Była panienka ta słynną
Swym pięknem i niewinnością.

Łaskawą, bardzo pobożną
Była ta panna Dorota,
"Jasna - nie jaśnie wielmożna" -
Dziewczęcego życia motto...

Od gniewu grożnego księcia
Dużych ta osłaniała,
Mimo młodości męcząc -
Choroba życie skreślała...

...Serce jej dnia pewnego
Zrezygnowało z lotu.
Do grobowca rodzinnego
Odeszła panna Dorota.

Ojciec jej z dnia tamtego
Zgasł, jako znicz. Lecz zdążył
Kościół z kamienia włoskiego
Stworzyć. Do tego dożył,

Potem do córki poszedł,
I do Sądu Pańskiego,
Do mieszkańców się dołączył
Grobowcu rodzinnego.

...I dzisiaj z ptaszego lotu
Widzieć pod niebiosami
Napis: "Święta Doroto...",
A niżej: "...módl się za nami".

Dotychczas patrzy za chmury
Nad dziećmi i ich ojcami
Drzewo z włoskiego marmuru
Z odciętymi gałęziami...