Urodzaj na kretynów

//Można być profesorem i jednocześnie chamem.//

Można, i jest to zjawisko znane już od starożytności. W dialogach konfucjanskich występuje pojęcie "siao żen" (bodajże tak to się transliteruje) czyli dosłownie wykształcony czy też wyniesiony na świecznik cham.

Pozdrawiam.

Raz sierpem, raz młotem czerwoną hołotę!

Z cytatów przytoczonych przez Ciebie wynika, że jest to wyjątkowo ciężki przypadek, coś a la Środa. Tylko że tamta ma już swoje stałe miejsce w salonowym panteonie kretynów, więc konsumenci medialnej papki nie traktują poważnie jej wypowiedzi. Tego gościa natomiast mało kto zna a nosi na sobie tabliczkę "WIELKI PROFESOR, SPEC OD ETYKI I RELIGII, AUTORYTET, CZAPKI Z GŁÓW". I faktycznie tego typu brednie powtarzane przez takich "ekspertów" mogą powodować nasilenie się ataków lemingozy. Całe szczęście, że wygląda jak wygląda. Powinien więc pojawiać się wyłącznie w telewizji (TVN przeważnie), żeby ludzie mogli zobaczyć, z kim mają do czynienia. Jego wygląd zaś nie zachęca, bo go traktować poważnie.

"Nasze miejsce po stronie odwagi bezbronnej" - Jan Pietrzak

Środo-wisko filozofów, zwłaszcza uniwersyteckich i PAN-owskich, a wśród nich tych bardziej wziętych, to szczególna menażeria, chyba nigdzie indziej nie spotykana. Tutaj mało co może zdziwić.
Zaczęło się za komuny, kiedy wszystko tam było ideologicznie zakłamane, może poza estetyką (chociaż nie do końca) i logiką (tez nie do końca). Powodowało to degenerację charakterologiczną i intelektualną, frustrację naukową, czasem cynizm. Często alkoholizm.
Potem mamy takie środy i mikołejki.

Tyle że w warunkach pokoju żadna głowa państwa ze swoją świtą nie ląduje na tego typu wojskowym lotnisku. Z góry było przecież wiadomo, że ono się nie nadaje.

Z góry było wiadomo? A skąd to było wiadomo?
Na jakim lotnisku lądowali trzy dni wczesniej Tusk i Putin???
Pan profesor powinien sie pochwalić skąd miał taką wiedzę, że lotnisko się nie nadaje.

Inna rzeczy pomijam. To jest już to stadium chamstwa i głupoty, na które nawet szkoda komentarza.

prof Rycho: No cóż profesorowie byli w..kazdych systemach, czrni i czerwoni...Pozdr

przesiedleniec z akcji Wisła, jest Rusinem. Polakiem tylko z miejsca urodzenia. Obywatelem przypadkowym!. Nazwisko na pewno uładzone i spolszczone. Jak pewnego senatora platformy. Ze zmienioną pierwszą literę nazwiska, z H na G. Te same korzenie ma Schetyna. Rusini to najwierniejsza V kolumna Putina, nienawidząca Polski i Polaków. Mamy tego dziadostwa w kraju ponad cztery miliony. Pomorze zachodnie, wybrzeże, Warmia, Mazury i Dolny Śląsk to enklawy tej nacjonalistycznej bandy. Potomkowie Stefana Bandery i braci Szuchewiczów!. Antypolacy i zamaskowani wrogowie wewnętrzni!...

to coś jak Środa bis. Ale porąbaniec, bo nawet nie da się tego coś nazwać filozofem chłopskim.

Pozdrawiam Niepoprawnie

krisp

To już nie urodzaj, a klęska urodzaju !
Pozdrawiam .

Odpowiadam jako wózkowa baba i w imieniu jeszcze kilku innych bliskich mi wózkowych. Otóż być może, zamiast nas oceniać, warto zastanowić się, dlaczego matki-Polki bywają dzikie i mówią czasem ''kurwa mać''. Proszę posłuchać.

Szanowny Panie Profesorze Mikołejko! W audycji radia Tok FM wyraził Pan opinię o "segmencie macierzyństwa", jakim są Pana zdaniem "wózkowe": dzikie, wojownicze i ekspansywne, uważające się za "królowe balu" baby z wózkami. Podczas gdy inni "budują społeczeństwo równych szans i otwartości", one "bezczelnie tego nadużywają". Powołując się na tradycję, zyskują przywilej nic nie robienia. Nie rozwijają się. Gdaczą, stroją fochy, pytlują nieprzytomnie, podczas gdy ich dzieci wyrywają sobie nawzajem włosy i turkoczą ohydnymi plastikowymi "jeździkami". Zamiast rozmawiać używają emocjonalnych wykrzykników z użyciem brzydkich słów. Dzieci "wózkowym" potrzebne są, aby "coś znaczyć i kimś być".

Ja wózkowa baba

Odpowiadam jako wózkowa baba i w imieniu jeszcze kilku innych bliskich mi wózkowych. Otóż być może, zamiast nas oceniać, być może warto zastanowić się, dlaczego matki-Polki bywają dzikie i mówią czasem "Kurwa mać". Proszę posłuchać.

Gdy weszłam w dorosłość i urodziłam moje pierwsze dziecko, siłą rzeczy żyłam w świecie urządzonym w dużej mierze przez mężczyzn z pokolenia prof. Mikołejko. Rodząc w szpitalu publicznym w Warszawie czułam się, jakbym brała udział w eksperymencie więziennym Philipa Zimbardo: upokorzona, zmuszona do przybrania najgorszej z możliwych pozycji, z naciętym bez potrzeby kroczem.

Po podaniu środków na przeczyszczenie leżałam brudna z noworodkiem w łóżku. Usłyszałam "że mam nie budzić pielęgniarek, bo one oszaleją". Później pielęgniarki stanęły nad moim łóżkiem drwiąco podpytując, czy to ja tak krzyczałam podczas porodu. Inna przyszła i zabierając mi dziecko mruknęła, że "mały ma wadę serca, więc bierze go na badanie". Nie wytłumaczyła jaką ma wadę, za to zabroniła mi towarzyszyć dziecku "bo jej się spieszy, a ja nie dojdę tak szybko". Przez godzinę umierałam ze strachu, by potem dowiedzieć się, że pielęgniarka nieprecyzyjnie się wypowiedziała, dziecko jest zdrowe, a to była tylko rutynowa kontrola. Przy drugim dziecku zapłaciłam publicznemu szpitalowi ponad 3 tys. zł haraczu w postaci "usług dodatkowych", żeby nie przeżywać powtórnie tego koszmaru.

Wózek terenowy

Gdy wyszliśmy ze szpitala, szybko okazało się, że aby poruszać się z dzieckiem po stolicy, muszę kupić wózek do jazdy terenowej (progi, dziury, schody!), a najwłaściwiej byłoby wynająć na stałe tragarza (by pokonać najbardziej uczęszczane w mieście przejścia podziemne i kładki bez podjazdów).
Toaleta poza zasięgiem

Spacerując z synkiem po dwóch najbardziej chyba reprezentacyjnych parkach stolicy, Łazienkach Królewskich i Parku Ujazdowskim, nauczyłam się też, że jako "wózkowa", nie mam dostępu do toalet. W Łazienkach była jedna (czynna tylko w samo południe z bardzo wąskim korytarzem) i druga (trzeba było zejść do niej bardzo stromymi i wąskimi schodami całe piętro w dół). W Ujazdowskim też była jedna, niemal zawsze zepsuta i zamknięta. Nie ma co nawet wspominać o przewijakach, czy możliwości podmycia dziecka w ciepłej wodzie.

Szkoła bycia dziką

Rzeczywiście więc przeszłam szkołę bycia dziką. Albo więc ludzie mają toalety i są cywilizowani, albo ich nie mają i wtedy są dzicy. Skoro my ich nie mamy, zmuszona byłam nauczyć się załatwiać potrzeby fizjologiczne dzieci w ogrodzie króla Stanisława Augusta za drzewem.

Gdy pewnego dnia mój syn zwichnął rękę, w szpitalu dziecięcym w centrum Warszawy obsłużył nas kardiolog, mówiąc, ze małemu nic nie jest i nie informując o swojej specjalizacji. Łokieć nastawiłam po tygodniu, prywatnie - za 150 zł.

Praktycznie wszystkie wizyty u lekarzy specjalistów z dziećmi musiałam opłacać prywatnie, bo alternatywą jest czekanie rok w kolejce (a ty nie wiesz, czy plamka na oku to nowotwór złośliwy czy niegroźne nagromadzenie pigmentu).

Gdy szukałam zatrudnienia jako młoda mama dwójki dzieci, w Urzędzie Pracy dowiedziałam się, że jest staż jak ulał odpowiadający moim kwalifikacjom, ale pierwszeństwo mają osoby, które wyszły z kryminału, nawet jeśli ich kwalifikacje będą niższe, lub ci, co na bezrobociu są już co najmniej rok.

Praca z łaski

Gdy w końcu znalazłam pracę na własną rękę, błagałam, by ktoś przyjął moja 2,5 letnią córkę do żłobka lub przedszkola, bo mąż nas opuścił i mała musi siedzieć ze mną w pracy osiem godzin dziennie. Nie było miejsc.

Państwo zezwala mojemu pracodawcy zatrudniać mnie od ponad dwóch lat na umowę cywilnoprawną, nie mam więc możliwości legalnie wziąć zwolnienia na chore dziecko, urlopu, dnia wolnego, wszystko muszę załatwiać na gębę. Gdy tłukę się rano kolejnym autobusem, żeby zdążyć dowieźć córkę do przedszkola, żeby potem odstawić syna do szkoły, żeby zdążyć do pracy, przypominają mi się opowieści znajomych mieszkających w Starej Europie. Ich dzieci odbierane są przez szkolny autokar spod domu. Znów czuję się dzika.

Zakazuję dzieciom bycia grzecznymi

Czasem wyzwalając się z tej bieganiny przystaję o zmierzchu w jakimś parku bez toalety. Jeśli moja córka nie krzyknie akurat rozpaczliwie "kupkę!" i nie muszę głowić się, jak ją zaprowadzić za drzewo, żeby strażnik nas nie zobaczył, mam czas popaplać z jakąś druga mamą.

Czasem za cenę chwili spokoju pozwalamy, by nasze dzieci poszarpały się co nieco za włosy i pojeździły po placu szkaradnymi jeździkami z Chin. Wśród innych wózkowych, mam szansę spostrzec, że moja sytuacja wcale nie jest wyjątkowa, raczej typowa.

Nieraz zdarzyło mi się, że z błogiego chwilowego letargu pod placem zabaw wyrywa mnie skrzek baby lub dziada: - Afrykańskie zwyczaje, co za matka, bachory zachowują się jak dzikusy a pani gazetę czyta. Lepiej by pani im wierszyk opowiedziała, "Ptasie radio" Tuwima, albo "Kto ty jesteś? Polak mały", to by były grzeczne.

Więc po pierwsze: może mi się nie chcieć recytować żadnych wierszyków, mam prawo czytać gazetę i pytlować, a moje dzieci w tym czasie mogą biegać po gałęziach. Po drugie i ważniejsze: moje dzieci mają zakaz bycia grzecznymi. Grzeczne dzieci grzecznie przyjmują każdą bzdurę, którą wypowie dowolny pan profesor, a moje mają krytycznie myśleć.

Panie profesorze, wyzywam Pana!

Zwykłej babie i dziadowi, którzy w parku próbują mnie pouczać, mówię emocjonalne wykrzykniki z użyciem brzydkich słów. Panu Profesorowi zaś, bardzo grzecznie, proponuję: jeśli chce Pan zużywać energię na młode matki, to prosimy lepiej o wsparcie przy opracowaniu planu polepszenia ich sytuacji w kraju.

Problemy dałam na tacy, zastanówmy się wspólnie co zrobić, żeby nie dotyczyły kolejnych pokoleń. Proszę udowodnić, że nie należy Pan do segmentu starych dziadów pytlujących jedynie krytykancko w wygodnym fotelu.

Więcej... http://wyborcza.pl/1,75478,12429258,Dzika_wozkowa_baba_wyzywa_na_pojedynek_profesora_Mikolejko.html#ixzz25mvGTPwo

impulsów komórek nerwowych i powoduje jednostkę chorobową znaną z prasy amerykańskiej jako skretynienie medialne!