Dyrektywa Polska nr. 01 / 2011

Dyrektywa Polska nr. 01/2011.Publié le janvier 20, 2011 par www.rafzen.wordpress.com
Mając na uwadze dotychczasową pracę Sejmu zaszła potrzeba wydania niniejszej Dyrektywy Polskiej.
Niniejsza dyrektywa ma za cel uświadomienie i przywołanie do porządku prawnego wszystkie patrie polityczne obecne w Sejmie, zanim my Polacy zaczniemy osobiście stosować prawo naturalne do obrony swej własności i godności.
Do zasadniczych czynników określających miejsce parlamentu w demokracji trzeba zaliczyć przede wszystkim: kompetencję, demokratyzm, sprawność i efektywność społeczną działania.
Przez kompetencję parlamentu należy rozumieć najogólniej jego zdolność do podejmowania istotnych społecznie rozstrzygnięć.
Składają się na nią: a) kompetencja merytoryczna (przedmiotowa), czyli konstytucyjnie określony zakres działania parlamentu (jego kompetencje w znaczeniu prawnym) i stopień jego urzeczywistnienia w praktycznej działalności parlamentu; b) kompetencja polityczna, czyli prawowitość parlamentu rozumiana jako posiadanie przez niego autentycznego prawa do wypowiadania się w imieniu społeczeństwa, jego
reprezentatywność oraz faktyczne miejsce parlamentu w politycznym mechanizmie podejmowania decyzji państwowych; w szczególności idzie o przybliżenie odpowiedzi na pytanie: czy parlament jest tylko
czynnikiem formalnie autoryzującym decyzje, czy też aktywnie i w sposób władczy je współkształtującym (kwestia kierownictwa politycznego w stosunku do parlamentu); c) kompetencja społeczna (podmiotowa), a więc personalna zdolność członków parlamentu do podejmowania optymalnych w danych warunkach społecznych decyzji; pojawia się zatem tutaj przede wszystkim problem jakości moralno-politycznej i merytorycznej składu osobowego parlamentu oraz kwestia zespołu czynników zapewniających
decyzjom parlamentu wysoki poziom merytoryczny i trafność społeczną.
Demokratyzm parlamentu – to zespół cech zapewniających społeczeństwu realny wpływ na powoływanie i funkcjonowanie parlamentu i poddanie go systematycznej społecznej kontroli. Cecha demokratyzmu
przejawiać się może, jak należy sądzić, przede wszystkim w czterech podstawowych kwestiach: procesie wyborczym, układzie stosunków między przedstawicielami i ich wyborcami, sposobie obradowania i
podejmowania decyzji oraz jawności procesu decyzyjnego. Dwie pierwsze kwestie dotyczą zatem relacji między społeczeństwem a jego reprezentantami, pozostałe zaś odnoszą się w głównej mierze do
problematyki wewnętrznego funkcjonowania parlamentu.
Demokratyczny proces wyborczy powinien prowadzić do wyłonienia składu parlamentu w pełni zgodnego z autentycznie wyrażoną wolą społeczeństwa. W rzeczywistości społecznej z reguły występują bowiem określone zniekształcenia woli wyborców. Demokratyczne wybory przede wszystkim legitymizują ciało
przedstawicielskie, a poprzez nie uprawomocniają cały mechanizm władzy.
Powinny jednak także prowadzić do wyboru najlepszych w danych warunkach przedstawicieli oraz do kształtowania się autentycznej więzi między wybranymi a ich wyborcami.
Drugą dziedziną, w której w szczególny sposób winien się przejawiać zasadniczy element demokracji w parlamencie, jest tok jego obradowania i podejmowania decyzji. Jeśli zważy się, że parlamenty są ciałami
wieloosobowymi i jednocześnie uzna założenie, iż w toku ich działalności dominuje dążenie do podejmowania racjonalnych, najlepszych w danych warunkach decyzji – ten przejaw demokratyzmu parlamentu wydaje się być czymś oczywistym i naturalnym zarazem.
Demokratyzm obradowania i decydowania w parlamencie wymaga zapewnienia warunków dla autentycznego, rzeczywistego rozpatrzenia stawianych przed ciałem przedstawicielskim zagadnień, a tym samym ustanowienia wyraźnych gwarancji swobody dyskusji oraz poszanowania praw mniejszości,
przy przyjęciu zasady – co wydaje się nie ulegać wątpliwości – decydowania przez większość.
Z powyższymi problemami związane jest ściśle zagadnienie jawności procesu decyzyjnego w parlamencie, jawności tak wewnętrznej, jak i zewnętrznej. Pierwsza winna zapewnić podejmowanie decyzji z pełną
świadomością, jasnością co do przesłanek uzasadniających takie, a nie inne rozstrzygnięcie, ale też i ze znajomością celów, których osiągnięciu dane rozwiązanie ma służyć. Członkowie parlamentu powinni
zatem dysponować niezbędną informacją, by w sposób w pełni odpowiedzialny uczestniczyć w procesie decyzyjnym.
Jawność prac parlamentarnych ma także drugi wymiar – jawności zewnętrznej, jawności wobec społeczeństwa. Ta strona jawności działań parlamentarnych spełnia kilka zasadniczych funkcji. W pierwszym rzędzie stanowi ona kanał zwykłej informacji o tym, co się w parlamencie dzieje. Pozwala to zarazem oddziaływać na stan świadomości społecznej, stan wiedzy o sprawach publicznych, a także kształtować
demokratyczny wzorzec kultury politycznej. Z drugiej strony społeczeństwo ma możliwość odpowiedniego zareagowania we właściwym czasie, a więc sposobność wpływania niejako na bieżąco na tok funkcjonowania parlamentu. Tego rodzaju jawność, prowadząca do odrzucenia anonimowości w pracy parlamentu, jest także warunkiem skutecznej, rzeczowej kontroli wyborców nad działalnością ich reprezentantów. W końcu, stanowi również gwarancję poszanowania demokratycznych zasad obradowania i podejmowania decyzji przez parlament.
Sprawność parlamentu – to zapewnienie optymalnych warunków organizacyjnych, by parlament wywiązał się w sposób ekonomiczny z nałożonych na niego zadań. Szczególną wagę zdają się mieć dwa zagadnienia: struktura i właściwe wewnętrzne zorganizowanie się parlamentu oraz przyjęcie przezeń optymalnych reguł działania.
W zakresie wewnętrznej organizacji parlamentu sprawą najistotniejszą jest ustanowienie określonego układu stosunków między izbami (w parlamentach dwuizbowych), dalej kwestia systemu komisji parlamentarnych. Ważną rolę odgrywa także pozycja organów kierowniczych, istnienie ciał opiniodawczo-doradczych itp.
Dla sprawności parlamentu nie mniejsze znaczenie, od właściwej wewnętrznej organizacji, ma przyjęcie racjonalnych reguł funkcjonowania. Idzie tutaj o problemy sesyjnego lub ciągłego trybu pracy parlamentu, a
zwłaszcza o odpowiednią częstotliwość plenarnych posiedzeń, a także taką ich organizację, aby parlamentarzyści mogli uczestniczyć w nich z pełnym rozeznaniem i kompetentnie.
Zagadnienie społecznej efektywności parlamentu jest bodaj jednym z najtrudniejszych zagadnień, tak dla teoretycznego opracowania, jak i jego empirycznej weryfikacji. Przyjmuje się, iż efektywność parlamentu oznacza zdolność do postrzegania i rozwiązywania istniejących i ujawniających się potrzeb i problemów społecznych oraz do wychodzenia naprzeciw wyzwaniu, jakie niosą ze sobą dokonujące się
przemiany w technicznych i ekonomicznych uwarunkowaniach życia społecznego. Chodzi tu zatem nie tylko o umiejętność właściwego rozpoznawania potrzeb i ustalania odpowiednich dla ich zaspokojenia (rozwiązania) środków, ale i zdolność zapewnienia (wymuszenia) realizacji podjętych decyzji, a następnie rzeczowej
kontroli skutków społecznych ich wdrażania.
Efektywności parlamentu nie sposób zadekretować. Możliwe jest co najwyżej stworzenie jej prawnych, społecznych, politycznych i prakseologicznych przesłanek. Sądzić można, że parlament kompetentny, cieszący się zaufaniem społecznym (autorytetem), działający w sposób demokratyczny i sprawny ma szanse być także parlamentem społecznie efektywnym.
Istotne znaczenie ma w tym względzie kwestia ustanowienia prawnych i politycznych gwarancji egzekwowalności decyzji parlamentu. Podstawowe znaczenie ma właściwe postawienie i rozwiązanie dwóch problemów:
a) odpowiedzialności rządu,
b) charakteru działań podejmowanych przez parlament w związku z realizacją funkcji kontrolnej.

W tym stanie rzeczy, obywatele Polscy usilnie zwracają się do wszystkich partii politycznych o poszanowanie niniejszej Dyrektywy Polskiej nr. 01 /2011 wydanej w celach przypomnienia i uszanowania zasady demokratycznego państwa prawnego, którego sercem powiniem być parlament.