Amerykanski neo-imperializm a sprawa polska

Choć typowy imperializm mamy już za sobą zechcę przedstawić pewne argumenty potwierdzające neo-imperialne podejście Stanów Zjednoczonych do Polski.

Czemu o tym wspominam? Otóż polscy politycy od prawa do lewa są dość wielkimi orędownikami sojuszu z USA, cokolwiek miałoby to znaczyć. Jednak pomiędzy zwykłą sympatią powinien być ukryty także szerszy kontekst czy sens. W moim odczuciu, jest to raczej jednostronny optymizm i otwarcie ze strony Polski. I w zasadzie by mi to wcale nie przeszkadzało, gdyby nie fakt, że na tym tracimy!

1. Izolacjonizm

W wielu kwestiach Stany pokazały, że potrafią się wypiąć, nie powiem czym, na innych i się nimi nie przejmować. Trzeba przyjąć do wiadomości, że one (oni) nie reagują tam, gdzie nie ma interesu. To powinni sobie Polacy wraz z elitami (elytami, ynteligentami i całą resztą) uświadomić. My i nasze bezpieczeństwo nie są istotne, o ile nie wiąże się to jakoś z bezpieczeństwem Ameryki Północnej!

Potwierdzają to pierwsza i druga wojna światowa, do których Ameryka dołączała dopiero wtedy, gdy czuli się zagrożeni. Choć faktycznie, państwo polskie, nie powstałoby bez punktów Wilsona, jednak było to odepchnięcie problemów od siebie, zostawiając z tym “kotłem problemów” (vide Kocioł bałkański) samą i niestabilną Europę.

2. II. WŚ i jej następstwa

Właśnie winnymi wybuchu II. WŚ są Amerykanie. Fakt, nie oni ją wywołali, jednak nie dopilnowali, aby nowy porządek utrwalić i zabezpieczyć. Znowu chcieli się odciąć i zająć swoimi sprawami. Europa była niestabilna, do władzy dochodzili autorytarni dyktatorzy. Sprawy nie polepszył kryzys gospodarczy z 1929 r. W zasadzie dolał tylko oliwy do ognia. Jednak wynik wojny, dał Ameryce pozycje niemalże niekwestionowanego Hegemona, który po podziale stref wpływów ze Związkiem Radzieckim dyktował warunki.

Wszelkie konferencje, o porządku w Europie były głównie dyktowane przez Stany. Najzwyczajniej rzecz ujmując sprzedali Europę Środkowo - Wschodnią za własne bezpieczeństwo. I Polacy wraz z innymi narodami tą cenę zapłacili! Już daruję sobie naszych sojuszników, typu Francja czy Wielka Brytania, bo szkoda czasu.

3. Imperium zła

Dzięki amerykańskiemu protekcjonizmowi (znaczącemu gwarancję bezpieczeństwa), Związek Radziecki urósł w siłę i mógł dalej ciemiężyć wolne narody. To właśnie ONZ zaakceptował ten stan rzeczy, tworząc układ z diabłem, gdzie nie ma demokracji (stali członkowie rady bezpieczeństwa z prawem weta!) tylko podział stefy wpływów: Obie ameryki, Europa Zachodnia, Europa Wschodnia i część Azji, Państwo Środka.

Moim zdaniem, podejście do Polski nie zmieniło się znacznie i w wielu kwestiach jesteśmy traktowani jako kraj drugiego świata -> rezolucja wzywająca Polskę do odszkodowania dla żydów, nie wspominając o wizach. Czy takie rzeczy robi się sojusznikowi?

4. Polonia i Solidarność

Niby wielokrotnie podkreślana jest rola Solidarności i Polonii za granicą w trakcie trwania komunizmu w Polsce. Jednak ta sama Solidarność bardzo szybko się podzieliła i sprawiła, że nie ma poważnych partnerów do rozmów. Podobnie jest z Polonią: w Niemczech nie mamy jednej silnej organizacji, w USA prezes kongresu Polonii słabo po polsku nawija…

Najzwyczajniej rzecz ujmując, amerykański neo-imperializm i każdy inny będzie zawsze silny, bo nie potrafimy zbudować silnego lobby, które walczyłoby o nasze interesy. Polacy są tak nietolerancyjni, ze w naszym parlamencie zasiada mniejszość niemiecka, natomiast brak naszego przedstawicielstwa w ważnych krajach, tam gdzie jest nas dużo.

5. III RP, NATO, UE

Nie jest tajemnicą, że jak już wcześniej wspomniałem, dalej dla USA jesteśmy obiektem rozgrywek i manipulacji. Żadnym Sojusznikiem ameryki nie jesteśmy. Kto w takie brednie wierzy, niech grzmotnie się porządnie głową o ścianę, może za którymś razem mu przejdzie. Nasze członkostwo w NATO, to wykorzystanie słabości Rosji w latach 90. ubiegłego wieku. Chwilę później, rosyjski niedźwiedź się przebudził, wraz z poszerzaniem władzy i wpływów cara Putina.

A członkostwo w Unii, to było konieczne. Zarówno dla unii jak i dla nas. Oni potrzebowali rynków zbytu i siły roboczej (niż demograficzny) a my chcieliśmy się rozwijać i byliśmy gotowi podpisać cyrograf z diabłem, aby tylko nazywali nas europejczykami.

Nie mieliśmy żadnej alternatywy, nie mamy tego luksusu co Szwajcaria czy Norwegia. Wiele krajów zachodnich, tłumaczy nasze członkostwo w UE jako zadośćuczynienie za lata wojenne. Dlatego często nas postrzegają jako nie lojalnych - poparcie dla wojny w Iraku. Tą jedną decyzją bardzo się naraziliśmy, choć minęło już trochę czasu, często w politycznym dyskursie znaleźć można echa tej decyzji. Jaka to polska nie wierna, nieuczciwa, bo bierze pieniądze i się Europy nie słucha. Ameryka w ogóle w latach 90. przyciągała takie kraje, budując pomost pomiędzy unią i chcąc mieć wpływ na rozwój wspólnoty - np. poparcie członkostwa Turcji, ponieważ USA mają tam bazy.

6. Anty - amerykanizm

Także klimat w Europie uległ na tyle zmianie, że nie warto zawsze być za Ameryką. Jeden z przykładów to właśnie wojna w Iraku, która niesie ze sobą wielką falę krytyki. My także za to płacimy, nie tylko finansowo ale także prestiżem i zaufaniem. A to drugie o wiele trudniej odzyskać. Co gorsza, nie robimy w Iraku wielkich geszeftów, robią je inni Niemcy lub Francuzi…

Także nasze zaufanie, jeśli chodzi o wizy i chociażby “sprzedanie nas” Związkowi Zdradzieckiemu sprawia, że mówienie źle o USA nie jest już dłużej “de passe”. Tylko jak daleko idzie ta właściwa krytyka, a gdzie zaczyna się postawa anty? Pamiętajmy, że Europa też choć bliska geograficznie nie do końca bliska interesom - stanowisko Sarkozego, wiejące protekcjonizmem, czy odrodzenie silnej Rosji, za cara Putina. W tak niebezpiecznym miejscu potrzebujemy nie jednej a dwóch kotwic - jedna zamocowana w Brukseli a druga w Waszyngtonie.

7. Sojusznik?

Jak widać nie ma miejsca na sentymenty w polityce. A my ciągle patrzymy na to sentymentalnie. I to jest nasz błąd, bo oni doskonale umieli to wykorzystać. Kilka razy poklepać po plecach, pochwalić za demokrację, transformację i F-16 sprzedane… Szkoda tylko, że nie na takich warunkach jak Izraelowi - Izrael kupił 100 sztuk F-16, a zapłacił rząd USA. Tak postępuje strategiczny sojusznik! A ten cały offset to najwidoczniej jedna wielka ściema!

Kwestia wiz: to przecież oni z tego profitują, że przyjeżdżają do nich imigranci, i pracują za grosze, robiąc to czego zwykły “american idiot” nawet by się nie tknął. Inna rzecz, że w końcu jesteśmy w Unii Europejskiej, minęło niemal dwadzieścia lat od upadku komunizmu w Polsce, więc raczej zaraz po otwarciu granic wszyscy nie wyjadą. Mają bliżej do Londynu i Dublina, mając przy tym ubezpieczenie i świadczenia socjalne.

System Obrony Przeciwrakietowej: nie należy spodziewać się fajerwerków, odwrócą się podobnie od nas, z taką łatwością, jak sprzedawali nas Związkowi Radzieckiemu. Obama ze swoimi lewackimi pomysłami, zalicza się bardziej do grona “użytecznych głupców”, co widać po umizgach do caratu.

8. Quo - vadis?

Najwyższy czas pokazać trochę ząbków. Miłym gestem było by wprowadzenie wiz, dla amerykanów podróżujących po Unii. Podobnie należałoby wycofać swoje wojska z miejsc, gdzie nie mamy żadnego interesu - przecież po co nasi żołnierze giną, skoro nic z tego nie mamy. W tej kwesti bardziej opłacaljne dla nas jest współdziałanie w ramach II. filaru UE, wraz z innymi członkami - zbieralibyśmy wtedy “punkty”, które można by było wymienić na polityczne poparcie w ważnych dla nas kwestiach.

Zresztą tak długo jak USA uważamy za Hegemona (Hyperpower i inne) tak długo one są silne (bandwaggoning effect), dlatego odcinając się nieco od nich, możemy sprawić, że to im będzie zależeć na nas a nie odwrotnie. I wtedy mamy szansę stać się prawdziwym sojusznikiem a nie ofiarą neo-imperializmu.