III Rzeczpospolita Całkowicie Bezkarna

Trudno o bardziej symboliczną kumulację niż ta, która łączy w czasie informację o niezdolności Wojciecha Jaruzelskiego do uczestniczenia w postępowaniu sądowym oraz pogłoskę o planowanym umorzeniu prokuratorskiego postępowania w sprawie tragedii smoleńskiej. Dwie sprawy, odległe od siebie o cztery dziesięciolecia zostały połączone przede wszystkim zaakceptowaniem bezkarności tych, których dotyczyły przez organy sprawiedliwości III Rzeczpospolitej. Ja dostrzegam jeszcze jedną analogię między nimi. To oczywisty stan chorobowy, który leży u podstaw tej bezkarności. W przypadku Jaruzelskiego jest to rzeczywista, poważna dolegliwość stanowiąca najpewniej źródło cierpień dotkniętego nią starca ale symbolicznie również wybawienie wobec groźby oficjalnego i urzędowego postawienia pod znakiem zapytania jego honoru, sprezentowanego mu jakiś czas temu przez Michnika i zaakceptowanego przez znaczną część salonu.

W przypadku współczesnego wymiaru sprawiedliwości mamy do czynienia z oczywistym paraliżem, stanem porażenia wykluczającym choćby najmniejszy ruch. Stwierdzenie niemożności postawienia zarzutów w sprawie, w której mamy do czynienia z dziesiątkami procedur i, jak mi się wydaje, z setkami osób w nie zaangażowanych, świadczy chyba tylko o tym, że ktoś naprawdę mocno stara się nie móc. Dziś na temat kulis Smoleńska wiadomo zdecydowanie za mało. Ale wiadomo tyle, że próba wciskania wersji o „braku znamion” oraz braku odpowiedzialnych za te „znamiona” musi budzić sprzeciw. Albo przekonanie, że i w przypadku wspomnianego śledztwa „inni szatani byli tam czynni”. Trudno pogodzić się, że za te wszystkie budzące zdumienie przypadki niedbalstwa albo złej woli odpowiada wraz z jednym jedynym „gorylem” Bielawnym jakiś nieokreślony ale cholernie operatywny „Pan Nikt”.

To przekonanie zresztą nie rodziło się wtedy, gdy umierała nadzieja na rzeczywiste, uczciwe rozliczenie tych, których zabawy polityką przyczyniły się w znacznym stopniu do tego rezultatu, który zobaczyliśmy 10 kwietnia 2010 roku.

Kto interesował się sprawą afery hazardowej i spraw, które ona wysączkowała mógł się czegoś takiego spodziewać. Jeśli słyszało się tamte „czarne skrzynki”, których żadne instytuty nie musiały oczyszczać z szumów, pozostaje pytać co jeszcze może być niejasne. I z jakiego powodu. Kto widział Sekułę gadającego z krzesłami bez konsekwencji w postaci natychmiastowego zasznurowania w kaftan, musiał dojść do przekonania, że naszą sprawiedliwość można przestać traktować poważnie.

Sprawiedliwość przechodząca do porządku nad fałszywymi zeznaniami gości w rodzaju Kornatowskiego czy Kaczmarka budzi podejrzenie we wszystkim co robi albo czego nie robi. Kiedy robi, zastanawiasz się komu robi dobrze. Gdy nie robi, wiesz, ze komuś na tym musiało zależeć.

W efekcie nawet gdy jakiś wałek kończy się potępieniem i skazaniem, pozostaje przekonanie, że nie sprawiedliwość maczała w tym palce. Sądzę więc, ze gdyby taka Sawicka była o dwa szczeble wyżej w hierarchii i gdyby cztery razy rzadziej mówiła qrwa gdy ją nagrywano, wywinęłaby się. Tak to widzę.

Kiedy więc ktokolwiek sugeruje, że się jeszcze przyjdzie czas na rozliczenie i osądzenie tych, co nie zostawili w sprawie Smoleńska stosownych „znamion” albo zdążyli je pozacierać, ja mam oczywiście wątpliwość. Pojawia mi się znów ta analogia wskazana na wstępie. Myślę sobie, ze kiedy będzie to wreszcie możliwy by wziąć się za tyłki tych „nieznanych sprawców” od Smoleńska, jakaś grupa ekspertów medycznych uzna, iż ich stan jest tak poważny, że nie można ich będzie oddać w ręce wymiaru sprawiedliwości. I będzie to poniekąd racja. Ich stan już teraz jest poważny. Bardzo poważny.