Samowity Jezior

„…Nasze życie jest jak wielkie jezioro wolno wypełniające się strumieniem lat. W miarę, jak woda się podnosi, ślady przeszłości znikają pod nią jeden za drugim. Ale wspomnienia zawsze będą wychylać głowę, póki jezioro się nie przepełni…” – Alexandre Bisson.

Któż pojął naturę wody i kto bez niej jeden choćby krok uczynił? Otacza i wypełnia. Gasi pragnienie, zaczynem bywa, a i duszę obmywa z krwi i brudu.. Dom jej w powietrzu, na ziemi, w powrocie korzeniami i siłą źródła. W kropli małej, rwącym strumieniu, kipieli niezgłębionej i zwierciadle tafli skrytej w cieniu drzew.

Żywiołem bywa, ratunkiem i najzwyczajniej towarzyszem. Deszcz nas nie przemoczy, kałuża nie zbruka, a kamień obraz wykrzywi. Nie ma rzeczy i sprawy bez niej, ani też obok. W każdej chwili, od poranka, aż do zmierzchu, nocą też, płyniemy objęci. Raz to nurtem rwącym, raz to unosząc się falach lub gładkiej i niezmąconej. I Święta i Przeklęta, nigdy nie oswojona. Ujęta w pozorze dziecięce łódeczki porywa marzeniem, które prowadzi na wzburzone…

Nic jej nie straszne, myśl, ni prosty i mnogi kamień. Rozkwita w pąkach by, gdy czas kipi w gniewie poruszyć błotną lawę. Szorstkim ręcznikiem zagarnięte nie nosi się w gniewie, czeka cierpliwie. Bo jest bardziej niż my. W pamięci jest obecna pierwszą kąpielą, chrztem i każdą rzeczą, której by bez niej nie było. Brodzikiem na podwórku, rodzinnym piknikiem, jak i niezbędną cząstka wakacji, a i nawet nart śmigiem.

Miałem ja swoje kałuże, bieg między kroplami szybkimi. Sadzawki i fontanny, glinianki, stawy, jeziora i wolność nurtu rzek w Bałtyku. Dla mnie jako berbecia i ojca takiegoż. Gromadzą się, leżą i zalegają, ruchu zażywają. Swary i przyjaźnie, tunel do Chin i rzeźby na piasku, co bez… nie istnieje. Pożegnania i powroty, wolność i kres drogi. Żagiel potrafi przesłonić oczy. Wiatr pędzi bezmyślnie, gdy człek zadufany w ujarzmieniu. Jądro jedynie z ubolewaniem się pochyla. Ogniem wody nie pokonasz. Żywioły, dwie siostry, brat i ono.

Gdzież tam, blisko lub w oddali zapomnienia, w ciszy dogorywania spoczywa nasze jezioro. Kiedyś tak „Samowite”. Bijące siłą źródła, czy też strumieniem wieków napełnione. Bose stopy ukojenie przenoszą w małe i wielkie „Sanktuarium Współistnienia”. Troskliwe oko baczy na zbytek zaufania, lecz nie zraża do zanurzenia się w czystej wodzie.

Tam, gdzie tlenu nie brakuje. Ważka, nenufar, rybka najmniejsza w sensie się nurza. Nadchodzą jednak klapki i ręczniki, gumowe stwory i łowienie na „prąd”. Kartę byle kłusownik może wykupić, by zatwierdzić degradację „ekosystemu”. Byle tylko wodę zmącić i śmieciem wszelakim przykryć przejrzystość.

Inwazja bud z wurstem mentalnym, jazgotliwe machiny propagandy uszy gwałcą i tną do głębi jeziora kiedyś niezmącone. Gawiedź krzykliwa płoszy od wodopoju. Bachory idą po całości, wyrywają bez romantyzmu. Garściami rwą bez opamiętania, z procy walą, a jelonkowi na landszafcie nie odpuszczą, aż do śmierci.

Barbarzyńcy wszędzie swój śmietnik uczynią, bowiem był zbyt samowity. Nieprzystający do tego czyni w nich pustkę. Bez obaw, że zatęsknią za Światem Utraconym. Pełni treści żołądkowych. Gdyż wkrótce żadna inna im nie będzie dana. Oj Dana, Dana.

Trwa taniec na „Ostatnich Jeziorach Osobliwości”. Z cnoty wyzuci stanowią pokrywę, zarasta nimi każda ostoja. Dusi się Wolność i Natura. Spętani omamem mają wizje na poziomie butaprenu, czy też proszku do prania smażonego na patelni przy ostatniej dostawie „GaZu”.

Wiem, że nie chcemy chodzić tam, gdzie nas wyparły iście azjatyckie hordy, za przyzwoleniem Światłej Europy. To jednak Nasz Kawałek Podłogi. Tam nas Stwórca osadził i winniśmy, nawet nie Jemu, a temu co za Nami i co czekać będzie choćby Dzieci Nasze –

Powrócić nad Jeziora.

Nie dajmy zatopić, ni przeszłości, nie też tego, co przed nami.

Gdy brudna woda się podnosi,

to choćby ostatni raz wychylmy nie tylko wspomnienia,

ale i to kim byliśmy i możemy pozostać na zawsze.

Bowiem jezioro się przepełnia, tyle,że szambem.

A teraz z Samowitego Jeziora.