Gadowski z lodówki, czyli ekspertyza z herbatką u Kiszczaka.

Gadowski Witold. Gdzie nie spojrzeć wszędzie Gadowski. Ze śp. Przemysławem Gintrowskim, z Dorotą Masłowską. Nawet w lodówce i w czajniku ;).
Najznamienitsi blogerzy z Coryllusem i Toyahem na czele zajmują się Gadowskim, bo ponoć on „nasz”, a Coryllus i Toyah „naszych” za bardzo nie uważają….
Ale czy onże Gadowski naprawdę jest „nasz”? Nie wydaje mi się.
Przeczytałem jedną książkę Gadowskiego – „Tragarze śmierci”. Ha! Już sam tytuł intryguje, a zawartość…. Och! Czego tam nie ma – jest i „Czarny wrzesień” i Abu Nidal i Carlos i Rote Armee Fraktion, a nawet wspomnienie o Brigade Rose i Action Directe.
I jest Czesław Kiszczak, ale nie jako popieracz międzynarodowego lewackiego terroryzmu, tylko jako ekspert. Ekspert od jakiegoś dokumentu, który Gadowskiemu i drugiemu autorowi książki „Tragarze śmierci” wydał się na tyle intrygujący, że obaj postanowili udać się do Czesława Kiszczaka i zapytać czy tenże dokument to nie fałszywka.
I co? Czesław Kiszczak stwierdził, że to fałszywka! I już! Fałszywka! I jeszcze prowokacja wymierzona w wywiad, którego Kiszczak był szefem.
No a poza tym Czesław Kiszczak okazał się bardzo sympatycznym staruszkiem, Chętnie rozmawiał z dwoma następcami redaktora Maja (tego od „Życia na gorąco”), żartował, a pani Kiszczakowa to nawet Gadowskiego i tego drugiego autora poczęstowała herbatą i ciasteczkami.
Tacy mili staruszkowie!
A ja po opisie tej wizyty o Gadowskim wiem wszystko co powinienem. Bo jeśli ktoś, kto deklaruje się jako antykomunista, chodzi do Kiszczaka po ekspertyzy i jeszcze się tym chwali w swojej książce, to albo jest idiotą, albo prowokatorem. Innej możliwości nie ma.
Bo wyobraźmy sobie taką oto sytuację, że Szymon Wiesenthal, mając w ręku jakiś nazistowski dokument, którego autentyczności do końca nie jest pewien, udaje się do więzienia Spandau i prosi odsiadującego tam wyrok Rudolfa Hessa o ekspertyzę. No, a potem jeszcze Wiesenthal chwali się tym spotkaniem z Hessem i twierdzi, że ten Hess to taki fajny staruszek i można z nim pogadać. Albo wyobraźmy sobie też, że pastor Gauck wprasza się na wizyty do Ericha Mielke i prosi go o opinie na temat donosicieli byłej Stasi. Potem zaś Gauck twierdzi, że ten Mielke wcale nie jest taki groźny, że to sympatyczny gość. Wyobrażacie sobie Sz. Czytelnicy takie sytuacje? Bo ja nie.
Jeśli Gadowski chciał ustalić autentyczność dokumentu, to do Kiszczaka chodzić nie musiał. Mógł iść do IPN, pojechać do Instytutu Gaucka lub ostatecznie poprosić o opinię jakiegoś pozytywnie zweryfikowanego funkcjonariusza wywiadu PRL, np. śp. Sławomira Petelickiego. Tego jednak nie zrobił. Wybrał Kiszczaka.
Tak więc pisanie o Gadowskim i zajmowanie się nim nie ma sensu, bo człowiek, deklarujący się jako antykomunista i jednocześnie biegający do oberkomunisty po ekspertyzy to jak wcześniej napisałem – idiota lub prowokator. Niezależnie od tego, ile listów otwartych napisze do Masłowskiej.