Włodzimierz Lubański – gentleman futbolu

Gdy dziś reprezentacja Polski awansowała do przyszłorocznych Mistrzostw Świata w Piłce nożnej, które zostaną rozegrane na boiskach Rosji, a wszyscy kibice zachwycają się grą Roberta Lewandowskiego, który w swojej karierze reprezentacyjnej zdobył najwięcej bramek ze wszystkich polskich piłkarzy, przypomniano sobie o Włodzimierzu Lubańskim.

Tak. Włodzimierz Lubański był piłkarzem, który talentem dorównywał, a być może przewyższał „Lewego”. W tym roku Włodzimierz Lubański skończył 70 lat. A ja pacholęciem będąc, pamiętam czasy, gdy każdy chłopak biegający za piłką po podwórku chciał być Lubańskim. Bo Włodzimierz Lubański na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych był piłkarzem porównywanym z Johannem Cruyffem, Giannim Rivierą czy Gerdem Müllerem. Ja pamiętam mecz z Maroko, gdzie pan Włodzimierz popisał się hattrickiem.

Gdyby nie socjalizm i dyktatura PZPR sterowana z Moskwy, prawdopodobnie Włodzimierz Lubański grałby w Realu Madryt. Ówczesny trener Realu Helenio Herrera widział Lubańskiego w pierwszym składzie tej drużyny, a jej prezes Santiago Bernabèu oferował Polsce w 1971 roku milion ówczesnych dolarów za przejście Lubańskiego. Niestety, jak to w komunie bywało, ktoś z komitetu centralnego PZPR stwierdził, że Włodzimierz Lubański to amator i nie będzie grał w kapitalistycznej drużynie frankistowskiej Hiszpanii. Tak się skończyły marzenia młodego zawodnika o wyjeździe na Zachód i zrobieniu światowej kariery.

Dwa lata później, Lubański, sfaulowany w meczu z Anglią, musiał przerwać karierę zawodniczą by wyleczyć kontuzję nogi. W PRL chcieli mu nogę amputować i dopiero operacja w austriackiej klinice uratowała panu Włodzimierzowi nie tylko nogę, ale i karierę piłkarską. Za leczenie w tejże klinice zapłacił belgijski klub FC Lokeren i po wyleczeniu nasz bohater stał się piłkarzem tego klubu. I tak skończyły się marzenia Lubańskiego o podboju światowych boisk.

Ale Włodzimierz Lubański wrócił na boisko i wrócił do polskiej reprezentacji. W 1977 roku, gdy polska drużyna grała na Stadionie Narodowym w Chorzowie spotkanie eliminacyjne do mundialu w Argentynie przeciwko Danii, pan Włodzimierz znów pokazał charakter, charakter nie tylko wielkiego sportowca, ale i człowieka. W 38 minucie meczu mając szansę na zdobycie bramki, zrezygnował ze strzału i przeskoczył nad bramkarzem rywali. Strzał przez Lubańskiego mógł narazić duńskiego bramkarza na kopniak w twarz. Wcześniej, w meczu na boisku Duńczyków w Kopenhadze pan Włodzimierz strzelił dwie bramki, a mecz ten nazwano wielkim powrotem Lubańskiego do reprezentacji Polski.

Lubański nie był typem gwiazdora i celebryty. Z żoną Grażyną są małżeństwem od ponad 40 lat. Nie słyszano także o jakichś ekscesach z udziałem pana Włodzimierza. Oczywiście w historii polskiej piłki nożnej było wielu znakomitych piłkarzy: Kuchar, Kałuża, Martyna, Nawrot, Wilimowski, Cieślik, Brychczy, Pohl, Oślizło, Anczok, Banaś , Deyna, Lato, Szarmach, Gorgoń, Żmuda, Boniek, Smolarek, Kupcewicz, Juskowiak. Ale Włodzimierz Lubański, to nie tylko, moim zdaniem, najlepszy piłkarz w historii reprezentacji Polski, ale też gentleman i wielki człowiek, któremu należy się pamięć i być może Order Orła Białego.