Szkoda, że pan Wiktor już nie żyje

Ujawnienie stenogramu zapisów z czarnych skrzynek tupolewa rozbitego pod Smoleńskiem stało się powodem lawiny prześcigających się komentarzy. Komentarzy często nachalnych, usiłujących postawić kropkę nad „i” i winę za całe nieszczęście zrzucić definitywnie na pilotów oraz pośrednio śp. Prezydenta RP. Bez należytych dowodów, przede wszystkim bez sprawdzenia hipotezy o niesterowności samolotu wynikającej z niesprawności jednego z silników tuż przed katastrofą, na co otwarcie wskazuje doświadczony pilot, p. Janusz Więckowski, i nie on jedyny. Słowem, nieodpowiedzialne sugestie, robienie ludziom wody z mózgów, traktowanie szerokiej publiczności jak stada półanalfabetów. A do tego jeszcze wtrąca swoje trzy grosze mędrzec Europy, Bolek.

Dawno temu, w czasach komunistycznych, pracowałem przez szereg lat ze starszym, sympatycznym panem, z zawodu stolarzem. Człowiek ten, o poglądach zdecydowanie antysocjalistycznych, obdarzony był ciętym językiem i wrodzoną umiejętnością trafiania w sedno rzeczy. Nazywałem go zakładowym, niezależnym komentatorem politycznym. Kiedy w ówczesnym dzienniku telewizyjnym - nazywanym godziną dobrobytu - usłyszał jakąś propagandową durnotę, zapytany co o tym sądzi, odpowiadał mniej więcej tak: proszę pana, oni traktują nas jak zacofanych średniowiecznych wieśniaków, nie potrafiących czytać i pisać, nie znających kalendarza. Takich, którzy srać chodzili za stodołę, wykopali tam sobie dół, przez ten dół przerzucali drąg, na drągu siadali i załatwiali swoje potrzeby. Kiedy dół był pełny, wiedzieli że jest nowy rok.

Pomyślałem sobie, szkoda, że pan Wiktor już nie żyje. Zapytałbym jakie jest jego zdanie o tej młócce komentatorskiej i rozhuśtanej nagonce na pilotów. Pewnie usłyszałbym odpowiedź równie barwną i trafną, jak przytoczona powyżej.