Śmierć Prezydenta sumptem do odrodzenia Polski?

W niedzielę, na ulicach Warszawy, podczas przejazdu trumny z Prezydentem RP miał miejsce autentyczny, publiczny sondaż. Bez udziału jakiegokolwiek biura badania opinii publicznej. Setki tysięcy ludzi na całej trasie przejazdu konduktu i przed Pałacem Prezydenckim nie zgromadziło tam pospolite ciekawstwo. Był to zwykły, ludzki odruch, połączony z gwałtownym wybuchem uczuć i spontanicznie demonstrowanej boleści po stracie NASZEGO Prezydenta.

Jakże rażące są postawa, gesty i słowa wypowiadane w tragicznych chwilach przez zapamiętałych wrogów Lecha Kaczyńskiego, którzy tak wiele nietaktu i brutalności okazywali Mu aż do ostatniej chwili życia. Szczególnie ze strony człowieka, który na mocy konstytucji przejął tymczasowo obowiązki głowy państwa.

Śp. Prezydent był nieustannie, niewybrednie, wręcz po chamsku atakowany, opluwano go, a sprawców tych potwarzy nie spotkała najmniejsza kara ze strony ich przełożonych. Bo taką taktykę postępowania wobec Lecha Kaczyńskiego akceptował, a może i inspirował, sam Donald Tusk. Kierowała nim trauma i chęć rewanżu za przegrane wybory prezydenckie. A dzisiaj, pod publiczkę, odgrywa teatralne sceny bólu i żalu, a nawet nieudolnie próbuje klękać przed trumną Prezydenta. To żałosne.

Słychać głosy, że żałoba po stracie wybitnych Polaków powinna być sumptem do odrodzenia Polski. Trzeba sobie jednak uzmysłowić, że podstawowym warunkiem jakiejkolwiek zmiany w stosunkach politycznych w Polsce jest całkowite odsunięcie poza margines życia publicznego wszelkiej maści Palikotów, Niesiołowskich, Piterów, Halickich, Sikorskich, Węgrzynów, Wałęsów, Olejników, Paradowskich, Żakowskich, Lisów, Kuczyńskich, Wołków, Miecugowów, i innych nienawistnych ludzi. Bez tego nie będzie żadnych narodowych rekolekcji.

Jakie są na to szanse? Odpowiem bez nadmiernego ryzyka: niestety, praktycznie żadne.