Ja, antysemita

Tak się ostatnio porobiło, że średnio inteligentny człowiek nawet nie pomyśli o Żydach, by zaraz nie zacząć się podejrzewać o antysemityzm.

Czy antysemityzm jest? Co za pytanie! W zasadzie już samo postawienie tego pytania jest antysemickie! Więc antysemityzm jest. I ma sie świetnie.

Sądząc po niedawnych wydarzeniach na niepoprawni.pl antysemitów mamy znacznie więcej niż Żydów i żydów[1] razem wziętych. Ale nawet antysemitów jest nędzna garstka w porównaniu z liczbą zadeklarowanych tropicieli tej brzydkiej przypadłości. A gdyby mierzyć nie ilość, a jakość, czyli nadludzką wręcz „wydolność polemiczną”, to dysproporcja byłaby jeszcze większa.

Powiem wprost. Z obserwacji wynika jednoznacznie, że na portalu występują wyłącznie antysemici (w ilościach śladowych) i anty-antysemici (w ilościach hurtowych).
Żydów nie stwierdzono.

Wiek niewinności

Żył sobie Mufti w błogiej nieświadomości wszechogarniającego antysemityzmu. Ba, w błogiej nieświadomości samych Żydów! Bo gdzież byli ci mityczni semici? W Starym Testamencie, w „Skrzypku na dachu”? W literaturze (i to raczej jako drugoplanowe postacie) i na paru obrazach? W humorze żydowskim z cyklu „Przy szabasowych świecach”? W nie bardzo wiadomo czemu mającym śmieszyć skeczu „Sęk”?

Oczywiście nad pejzażem świata wisiał potworny garb holokaustu. W szkole były lagrowe lektury i był obraz rozmytego, jakby kopiowym ołówkiem wypisanego na przedramieniu numeru. Wyryty w pamięci w dzieciństwie, gdy ten jeden jedyny raz dziadek podciągnął rękaw marynarki.

Ale „prawdziwi” Żydzi, jak i „zoologiczni” antysemici, szmalcownicy i Polacy ratujący Żydów w czasie okupacji – to była tylko anachroniczna, zamknięta w tomach historii przeszłość. Jeśli ktoś znajomy był Żydem, to nie bardzo było wiadomo co to znaczy. Taka ciekawostka wpadała jednym uchem i wypadała drugim. Ani nie było do czego jej odnieść, ani nie miała stygmatyzującego znaczenia. Bo jakże mogła mieć, choćby w przypadku dwu z młodzieńczych „miłości życia” Muftiego – tej pierwszej, Marzenki, a potem Galit?
Ach, Galit…

Mufti „nie odróżniał Żyda od normalnego człowieka”. Nawet był dumny z tego lekko piętnującego antysemityzm powiedzonka. Dumny z siebie, że jest taki nieskalany i bez uprzedzeń.

W miarę upływu czasu na poczytnych łamach i w poważnych audycjach zaczęły się pojawiać pogłoski o odradzającym się, o współczesnym antysemityzmie. I nie chodziło bynajmniej o lokalny folklor w postaci pana Zbycha, który po wódce zależnie od fazy Księżyca klął Żydów albo teściową. To było coś znacznie gorszego. Stwory z piekła rodem, o czarnych podniebieniach i przegniłych sercach, ze zniekształconymi nienawiścią duszami. Jeśli wierzyć mediom – a czemu nie wierzyć? – potwory te niepomne niedawnej hekatomby nie tylko odżyły, ale wyrwały się na swobodę. Były coraz bliżej. Znowu tropiły tych nieszczęsnych, już przecież niemal wytępionych Żydów.

Zawiązki turbana

Tymczasem oprócz doniesień o antysemityzmie „w ogóle” zaczęło się słyszeć o antysemityzmie polskim. O AKowcach zabijających Żydów. O szmalcownikach i donosicielach. O śmiertelnej obojętności i bezwzględnym, mierzonym złotem zainteresowaniu. O pobiciach i pogromach. Jako o regule, a nie wyjątkach. I w kółko o Żydach, znowu o żydach i jeszcze raz o Żydach i znów. I o powszechnej polskiej nienawiści: przykulonej, zwierzęcej, wysysanej z mlekiem matek. Polska to już nie była ciepła i jasna Rzeczpospolita, tylko zrakowaciała narośl na człowieczeństwie. Polska już nie była „Solidarnością”, tylko Jedwabnem i Kielcami.
W końcu stało się to, co się miało stać. „Prezydent wszystkich Polaków” w jarmułce na głowie, publicznie i z pompą przyznał się, pokajał, przeprosił.
W moim imieniu.
Za mój antysemityzm.
Za Jedwabne.

W luźnej rozmowie w pracy powiedziałem, że to mi się nie podoba. Że się nie poczuwam. Podzieliłem się paroma linkami do zabierających w tej sprawie głos alternatywnych mediów. Siedząca biurko w biurko graficzka, inteligentna i utalentowana dziewczyna po Akademii Sztuk Pięknych, zaczęła traktować mnie z rezerwą. „Artystka. Kobieta. Miewa humory” – myślałem. Parę dni później robiąc porządki w komputerze (byly to jeszcze czasy, gdy bezpieczniej było używać krótkich nazw plików, w postaci 8 znaków, kropka, trzy znaki) zauważyłem na głos, że rezygnacja z zapisu samogłosek daje prosty i czytelny system nazewnictwa. I że – dodałem z uznaniem – w pisanym hebrajskim wpadli na to już dawno temu.[2] W koleżance coś się zagotowało i poprosiła, żebym się do niej w ogóle nie odzywał.
Potem dowiedziałem się, że wśród pracowników mam opinię „ciemnogrodzianina”.
Absurd? Absurd. Rzeczywistość? Jeszcze jak!

Mniej-więcej wtedy zaczął mi rosnąć turban.

Wydało mi się dziwne, że gdy pobity lub zwyzywany zostanie człowiek bezdomny, student albo łysy, to zostanie pobity lub zwyzywany. Ale gdy Żyd – o, to co innego. Wtedy jest to straszny antysemityzm!
Podobnie z głupawymi napisami na murach, z niszczeniem przez wandali nagrobków, nawet z zadawaniem niektórych pytań.
Uważniej zacząłem słuchać Radia Maryja. Bardziej serio traktować napotykane w sieci, egzotyczne na pierwszy rzut oka postawy i idee.
Na efekty nie trzeba było długo czekać.

W pracy zamiast w przerwie na kawę rechotać unisono z antykoncepcyjnych pomysłów Jana Pawła II pozwoliłem sobie na uwagę, że Kościół uczy, że człowiek nie jest zwierzęciem zdeterminowanym popędami. Że prezerwatywy dla Afryki nie są jedynym ani najlepszym sposobem na walkę z AIDS.
Kiedy indziej usiłowałem wytłumaczyć, że chociaż doceniam inwencję, to ze względu na moją mamę i wiele osób o podobnej wrażliwości po prostu nie wypada dawać w Polsce na okładkę fotomontażu z Matką Boską w masce przeciwgazowej.
Śmiech gasł, pojawiały się dziwne spojrzenia.
Co ciekawe, wciąż miałem z tymi ludźmi dobry kontakt na innych polach – zawodowym, nawet osobistym.

Zaczynałem dostrzegać szczegóły, które wcześniej mi umykały. A to kompletne niezrozumienie i pogardę dla „ludowego katolicyzmu”. A to jakiś taki bez szacunku, prześmiewczy stosunek do „tego kraju” i jego obywateli. Wykpiwanie i dystans. Podział na lepszych „nas” i byle jakich, ciemnych, brzydkich, źle ubranych i zacofanych „ich”. Prześmiewcze, ironiczne przytyki do historii i tradycji. Cynizm.

Wraz z turbanem rosła ciekawość.

Gdy rozum śpi, budzą sie upiory

Zdarzyło mi się faux pas, po którym znajomość stopniowo więdła i nie odratowały jej żadne wyjaśnienia, próby oczyszczenia sytuacji, rozmowy ani wspólne działanie.
Zdarzyły się chwile zakłopotania.
Zdarzyło mi się rozmawiać. Zdarzyło wysłuchać znajomej, która przez kilka godzin opowiadała o traumie swojej matki, o własnej depresji, o wycieczce do Izraela w czasach liceum, o doświadczeniach życia codziennego „w realu” i w Internecie.
Zdarzyło mi się pracować przy niewielkim żydowskim przedsięwzięciu, gdzie z żadnej strony nie było cienia problemu związanego z tym, kim (nie) jestem.
Ale zdarzyło mi się też napotkać mur bezinteresownej, czystej nienawiści na tym tle.
Życie.

W nacechowanej polsko-żydowskim napięciem relacji bardzo łatwo o nieporozumienie. O lawinowe narastanie nieufności. O niedelikatność, której wyjdzie na spotkanie przewrażliwienie. O projekcje i przereagowania. O przyjęcie wyobrażeń za rzeczywistość, a niezbyt wyraźnie postrzeganych faktów za fałsz.
Przez każdą ze stron.
Jeśli zamiast dwojga ludzi są „strony”. Potencjalnego konfliktu.

Bo wtedy zapewnianie raz po raz, że nie jest się antysemitą tylko utwierdza w podejrzeniach.
A powtarzanie, że byli i są Żydzi patriotyczni, polscy, bohaterscy jest puszczane mimo uszu.

Bo (wszyscy) Polacy to antysemici – co najwyżej jeszcze o tym nie wiedzą.
Bo (wszyscy) Żydzi to Żydzi – tylko się nie chcą przyznać.

Szczytem perwersji, majstersztykiem manipulacji jest to, że na temat Żydów przeciętni inteligenci-goim między sobą po prostu nie są w stanie się komunikować.
Zaczyna się od zapewnień obu stron, że nie są antysemitami, albo wręcz niczym nie sprowokowanych deklaracji lojalności „a ja to lubię Żydów”. Po czym albo na wszelki wypadek rozmowa usycha, albo zamienia się w żałosne peany dowodzące, że choć rozmówcy nie bardzo wiedzą o czym mówią, to swe poglądy przeczytali uważnie.
Niesmak gwarantowany, a przy następnej okazji ryzykowny temat omija się szerokim łukiem.

Jakąż komedię mógłby nakręcić Machulski, gdyby nie holokaust! „Seksmisja” byłaby przy niej nudna jak flaki z olejem.

Brojlery[3]

Proszę wybaczyć paramedyczny żargon, ale on tu najlepiej pasuje.

Mamy do czynienia z doskonałym, przeźroczystym dla większości poddanych mu osobników uwarunkowaniem. Z mechanizmem działającym niezależnie od tego, czy obiekt na który oddziałuje jest postępowym gojem, posiadaczem drobnych ale „właściwych” korzeni (lub chociaż korzonków), czy czystej krwi, tradycji i przekonań Żydem-syjonistą.
Trzydzieści lat temu uznałbym to za science-fiction. Dwadzieścia – za odmianę Spiskowej Teorii Dziejów. Tymczasem to twarda rzeczywistość, z jaką zderzyliśmy się parę dni temu na portalu.

Hasło „Żyd” to słowo-klucz, które uruchamia wdrukowany w podświadomość automat. Zupełnie jak na filmie szpiegowskim z połowy ubiegłego wieku, w którym tajni agenci na podany przez telefon sygnał wpadali w hipnotyczny trans i przystępowali do wykonania zaprogramowanej lata wcześniej misji.
To niewiarygodne, zarazem śmieszne i żenujące, ale tak właśnie jest. Gdy poruszony zostaje Ten Temat, dorośli, inteligentni ludzie w parę chwil degradują do… Szkoda słów.

Może wyjściem byłoby zatem używanie neutralnego, nie obciążonego w ten sposób terminu? Na przykład zamiast „Żydzi” mówienie „przedstawiciele społeczności międzynarodowej”? Albo Michalkiewiczowscy „judajczycy”. Albo, co zaproponowała Bbebcia, „kosmici”. Albo „eskimosi”. Albo nawet „agenci X”.

Oto przykłady reakcji, towarzyszących wyłączeniu wyższych funkcji systemu nerwowego uwarunkowanych osobników:

• uznanie tematu za przejaw patologii rozmówcy;

• postrzeganie tematu jako zagrażającego, mogącego zaszkodzić lub przynieść w bliskiej perspektywie czasowej niepożądane reperkusje;

• przekonanie (wbrew występującemu jednocześnie ogromnemu natężeniu emocji), że temat jest nudny;

• przekonanie (mimo powierzchownej znajomości tematu) że jest on wszystkim dobrze znany, do cna wyeksploatowany i że poruszanie go będzie tylko marnowaniem czasu;

• sugestywne wrażenie, że są sprawy znacznie ważniejsze i/lub pilniejsze; skądinąd trzeźwe podsuwanie takich alternatywnych kwestii (mechanizm racjonalizacji);

• izolowanie się, odrzucanie tematu, negacja i wypieranie („w ogóle nie ma o czym mówić”), niechęć do zmierzenia się z proponowanym dyskursem;

• zawężenie świadomości: oponent i jego wypowiedzi przestają być ciekawe lub przynajmniej prowokujące; rozmówca postrzegany jest wybiórczo, negatywnie, jako osoba kłamliwa, głupia, agresywna, niebezpieczna (wzorcowy antysemita);

• zaklinanie tematu pobocznymi kwestiami (np. przesadne zwracanie uwagi na nieprecyzyjne sformułowania lub pominięte drugorzędne detale);

• wekslowanie rozmowy na tory sporów osobistych;

• używanie drastycznego języka (odwracanie uwagi, maskowanie treści formą).

Powyższe reakcje (lista pozostaje otwarta) występują na tle zaburzonego postrzegania (siebie[4], rozmówcy, wypowiedzi). Jeśli do tego dojdzie pobudzenie emocjonalne – a dojdzie na pewno! – dalsza wymiana myśli jest niemożliwa. Po czym, na skutek takiej mentalnej deprywacji (bo słuchamy już tylko samych siebie) argumentacja schodzi do poziomu umysłowych par excellence kalek.
Anty-antysemici wpadają w koleiny wyżłobione przez mainstreamowe media i zaczynają „myśleć Wyborczą” (oraz niestety „pluć Wyborczą”), a u mniemanych antysemitów na plan pierwszy wysuwają się wizje „najazdu hasbarskich trolli”[5] oraz przekonanie o kolizji własnej osoby z wszechświatowym spiskiem żydowsko-masońskim (z czego z kolei wynika poczucie krzywdy i bezradności).

Wnioski

1. Judaizm to stan umysłu. Nie religia, nie geny, nawet nie tradycja. Stan umysłu. Antysemityzm też.

2. W porównaniu z Turbanatorem powszechnie występujący w nadwiślańskich oczeretach, dobrze zbadany i opisany przez tropicieli Gazety Wyborczej „antysemita zoologiczny”, który „wyssał genetyczny antysemityzm z jadem matki”, wypada blado i nieprzekonująco.
   Turbanator jest bowiem antysemitą wręcz botanicznym. Hu, ha! Cokolwiek. I w ogóle. Bójcie się.

3. Nie wystarczy w pojedynkę czytać, obserwować i myśleć. Trzeba rozmawiać. To tak, jak z widzeniem przestrzennym. Jednym okiem się nie da.

Kończę, bo niedługo zaczyna się szabat i niektórzy potencjalni komentatorzy mogą nie zdążyć ze swoimi uwagami.

Szalom![6]

[1] Wielką literą piszemy w znaczeniu przynależności narodowej bądź etnicznej; małą – wyznania (mnemonik: Polak – Żyd, chrześcijanin – żyd).
[2] „W języku hebrajskim [...] samogłoski zazwyczaj nie są zapisywane w żaden sposób” pl.wikipedia.org/wiki/Język_hebrajski
[3] © Chłop ze Wsi
[4] Ciekawe ile osób zabierających w ostatnich dniach głos nt. osławionych „Protokołów” w ogóle je w całości przeczytało?
[5] © SpiritoLibero
[6] W hebrajskim „słowo używane na powitanie i pożegnanie”. http://www.iwrit.pl/index.php?slowo=szalom&ww=1