"Budapesztu nie będzie" (Józef Darski, GP)

Niewola odcisnęła, to prawda, w różnym stopniu i różne są tego konsekwencje. Okoliczności i środowisko, w jakich się człowiek znajdował też pewnie miały/mają wpływ na to, jak potoczyło czy też toczy się nasze życie. Ci, co mieli/mają giętki kręgosłup i "plastyczny" charakter, byli/są bardziej narażeni na pokusy i przejście na drugą stronę barykady. Ale to, co tkwi najgłębiej w człowieku jest chyba najważniejsze. Mam na myśli przykład historii "Trzech kumpli". Nie chcę tego wątku rozwijać, bo chyba wszyscy ją znamy.

Wypadałoby się zatem zastanowić, CO takiego jest w człowieku oraz ILE tego musi być, aby się nie poddać, nie zeszmacić, nie skundlić, ale zwalczyć w sobie małość i zachować godność i honor.
Tak, "trudno w sobie szukać wad, a nieprzyjemne znajdować", ale czyż ciągłe doszukiwanie się i epatowanie szpetną stroną człowieczeństwa podnosi morale, utrwala najlepsze wzorce? Czy nie lepiej, raz już wymieniwszy wszelkie wady i przypadłości (i pamiętając o nich), przejść do dalszego etapu i odnajdywać to, co w nas piękne? Czy nie lepiej byłoby wskazywać sobie i młodemu pokoleniu te wspaniałe postacie, które podarowały nam wolność i polskość?
Jest taki prezydent dwukadencyjny, który przepraszał w imieniu wszystkich Polaków za czyn, jakiego dopuściła się garstka ludzi słabych, zastraszonych tudzież zwykłe szumowiny. Według logiki tych, którzy chcą w nas pielęgnować kompleksy postkolonialne powinniśmy jako Polacy przez wszystkie kolejne wieki naszej historii bić się w piersi i spłacać długi niewielkiego procentu naszej populacji. Pytam się, a w imię czego? Ci, co chcą byśmy w sobie hodowali nieustanne poczucie winy wiedzą najlepiej; takim spokorniałym do szczętu narodem łatwo kierować, bardziej knutem niż marchewką.
Wybicie się na niepodległość wymaga postawienia przed oczyma wątpiących - najlepszych, najodważniejszych i najofiarniejszych spośród Polaków, byśmy widzieli, że byli tacy, i że można tak jak oni pragnąć wolności i o nią zawalczyć.
A co nam da karmienie się widokiem głupoty i zdrady? Rezygnację, bezsilność i brak wiary w to, co chcemy osiągnąć.

Czyż nie jest to logiczny wywód? :-)

Bagno najlepiej odgrzebać i osuszyć, a potem posadzić na nim młody las, niech rośnie jak najbujniej. Nie pielęgnować w sobie goryczy, nie siać defetyzmu - nazwać po imieniu to, co złe i iść dalej, robić swoje. Mozolnie, bo nikt nie mówi, że będzie łatwo - budować nadzieję.

Dla pesymistów najlepszym przesłaniem jest świadomość, że Prawda i Dobro zawsze, prędzej czy później zwyciężają! :-)

Pozdrowienia w przeddzień Święta Wszystkich Świętych - najlepszych wzorów człowieczeństwa i ofiarności :-) Ursa Minor

ps.
Oczywiście, "Polakiem można być wszędzie", ale tylko w Polsce nie będziesz 'obcym'. Wszędzie indziej Twoje serce będzie drążyć robak tęsknoty...