Szambo wywaliło.

Nie tylko lokalnie.

Od strony technicznej wygląda to tak.

Jak masa odchodów osiągnie wartość krytyczną, to klapa fontanną ekskrementów tryska do samego nieba. Tylko czyjeż to niebo. Grawitacja dyktuje prosty powrót w celu użyźnienia gleby, klasycznym rozbryzgiem. Bez dbałości o higienę własną, a również troskę o niedomytków, narażamy się na epidemię. Za paznokciami ich nie ziemia nasza, a złogi obczyzny. Na to i cążki nie pomogą.  Ni żadne manicure nie zakryją.

Znacznie wygodniej babcię i dziadka zastawić w lombardzie, a papier czerpany na cyfrowej drukarce wykreować. Podeprzeć się tombakowym fingielkiem, czy też wsiadać na konie po grzbietach chłopów. Sól ziemi podmienić na bolszewickie iluzje. Awans społeczny zbudować toastami z kałamarza. Na tym zbudowano poślednie „Elyty”. Obecnie ani zbrodni, ani też ludobójstwa nie ma i nie było. Za to mamy…, co mamy właśnie ?

To nie pięknoduchy, oczajdusze rozgościły się w nadmiarze. Pewna proporcja musi ważyć. Toż to nie kwestia chama, co złoty róg stracił, a odwagi nie miał, by się na tym, co mu ostało obwiesia żywotu dokonać ( nie mylić z Leszkiem B., choć zasłużony wielce ). Tyleż prawd , ile kłamstw. Nie idzie żyć. Jednakowoż pragęba podmieniona mieni się ustami. Takoż bywało. A dupa nie wytarta staje się branką kusego na rozstaju dróg.

Przemożna siła, zew nie jako, powodem jest. Bez interesów, ni gratyfikacji. To pobudka, capstrzyk. Leżą w łożach strojnych pustosłowiem, a baldachim ubrane nienawiścią i lękiem przed zapadnią. W piernatach bezpieczni,  nie ważą  słów, prędzej haftują ściegi nerwowe. A sztuki cerowania zabyli. Dziura na dziurze materii  nie stanowi. Jestestwo to nie gra na strzelnicy ze zwichrowaną muszką. Ani też zachlapana w błocie własnego ja.

Sito naszej ułudy zwodzi nas. Jawnogrzesznicy ocaleją naszym grzechem. Zatem co czynić. Żyć bez grzechu. Iluż takich jest wśród Nas, co mocą  stoją.

Słabością swoją silny jestem, nie bez grzechu. Za każdym rogiem pokusa wabi. Nie trza było ślubować, ni też wystawiać się z  cnotą na licytację. Na targowiskach, nie tylko próżności, można nie tylko kupić i sprzedać dyplomy rzeczone. Pod zastaw wszystko idzie. Portrety przodków i honor na zbyciu. Niczym stare meble. Jeśli zastawiamy bezmyślnie siebie i wszystko, co nasze jest., to niechybnie sczeźniemy, gdy prawdziwi targowiczanie rejwach okrutny podnoszą, tkwiąc dalej w śmiertelnym uścisku Putina.

Małoż to grobów i ofiar ? Więcej krwią prawdy nam trzeba poświadczyć ? Czy może na ten czas innej ofiary Polsce trzeba ? Ofiary z beznadziejnych z tych, co ani służą, ani też bronią. Odpłata na miarę ich czynów, no na dialog za późno, a i nie ma z kim. Jeśli my oczadzieli, to z nimi jeszcze gorzej. Namnażają się na tym, co jeszcze zdrowe w Polsce jak pasożyty i trują wydzieliną toksyczną. Terapia musi być radykalna, o sanatorium nie mam mowy. Rehabilitacji nie będzie. Za późno na skruchę, tym bardziej, że im to nawet nie może do głowy przyjść za przyczyną Ślubów Łubiańskich.. Bo o sercu i sumieniu gnid wszawych można zapomnieć. Polska zmierza w stronę lumpeksu gdzie, co prawda używane strojem, ale za to po kim. Takie europejskie, choć i rubaszka się niejedna znajdzie. I tak blakną biało-czerwone barwy, w ogniu pocisków fałszu, zdrady i zaprzaństwa.

Trudno od wszystkich wymagać niezłomności w obliczu dominującej bardziej fizjologii niż filozofii życia. Podmianie wiary i wartości na hedonizm. Orgia prędzej, czy później rodzi bękarty. A przymioty ludzkie zastępują takoweż pomioty.  Nie zapominajmy jednak, iż kto wiernie trwa i nie brzęczą mu w ukrytej kieszeni diengi, ten żyw będzie. Tamci, to już tylko trupy, mentalne i polityczne. Świata może od razu nie zmienimy, nie pozwólmy jednak, by układany rękami naszych odwiecznych wrogów nas zmieniał na swoją modłę.

Jeżeli nam jakiś  gnój pospolity, swołocz niższej rangi imputuje, to i owo, dyrdymały pospolite, a na mszę ogonem dzwoni, jednakowoż się obnaża, to co nam czynić ?

Na odlew, czy też przytulić biedaka.

Nie przeszkadzajmy im rżnąć Asa,

prędzej, czy później i tak Dupek Żołędny z nich wyjdzie.

A nie wszyscy wszakże funkcyjni, jest i zwiedzionych niemało.

Tym trza dopomóc dostrzec w grze karty znaczone.

Pamiętajmy niezapomniane słowa nieocenionego Towarzysza Wiesława -

"...każda fura gnoju wywieziona w polskie pola,

to kolejny cios dla zachodnioniemieckiego imperializmu…”.

Tylko gnój jakiś nie swój, a i cios w innym kierunku wymierzony.

Fekaliczny dance macabre będzie trwał dopóty,

dopóki będziemy to tolerować.

Bo miast sztandaru, trzeba było GóW-no wyprowadzić.

Jeżeli ktoś nie widzi w tekście „treści ukrytych”, to spieszę z podpowiedzią i daję dwa klucze.

Trzeba tylko jeszcze dziurki znaleźć.

„...Na stacji Mysiadło piętnaście gęsi wsiadło...

I my z nimi też. Amen...” .

Boris Vian - Jesień w Pekinie 

„ - Może króciutką modlitwę? - zaproponował. 

 - Kto niepomny na skutki samochodzik swój sprzedał... 

- Na próżno, biedaczyna, ciśnie potem na pedał...

- W rzeczy samej. Amen - zakonkludował ksiądz...”.

Boris Vian - Jesień w Pekinie

A teraz z innej beczki.