" Polskie obozy koncentracyjne" - tak twierdzi RAŚ-owy prof. Uniwersytetu i naczelnik OBEP IPN

Prof. zw. dr hab. Ryszard Kaczmarek jest Kierownikiem Zakładu Archiwistyki i Historii Śląska oraz dr Adam Dziurok, naczelnik Oddziałowego Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej w Katowicach - tłumaczą dlaczego powinno się używać nazwy POLSKIE OBOZY KONCENTRACYJNE!!!!!!!!!!
Na Śląsku wszystko odbywa się pod dyktando RAŚ.
PAŃSTWO POLSKIE NIE ISTNIEJE!!!!
OBUDŹCIE SIĘ POLACY

Oto ich RAŚ-u gazeta:
http://nowagazetaslaska.eu/okadka/531-polskie-obozy-koncentracyjne

a tutaj tekst, który jest pod tym linkiem. Gazeta też dostępna jest w kioskach!

Polskie obozy koncentracyjne
Wpisany przez Radosław Marczyński
wtorek, 31 stycznia 2012 21:05

Temat tzw. polskich obozów koncentracyjnych jest jednym z najbardziej drażliwych w polskiej debacie publicznej. Za każdym razem termin ten wywołuje żywe emocje oraz protesty licznych środowisk, które uważają go za fałszywy i wypaczający historię. Czy polskie obozy koncentracyjne faktycznie funkcjonowały? Jakie środowiska najczęściej używały i używają tego określenia? Czym, w praktyce, jest sam obóz koncentracyjny?

Czym były obozy koncentracyjne?

Pojęcie to jest powszechnie kojarzone z II wojną światową i holocaustem Żydów, choć, historia tego typu instytucji jest dłuższa. – Pojęcie obozów koncentracyjnych ukształtowało się na przełomie XIX i XX wieku, w określonych warunkach historycznych, wówczas w okresie tzw. wojen burskich - mówi prof. Ryszard Kaczmarek, kierownik Instytutu Historii na Uniwersytecie Śląskim. – Istotą tego typu instytucji była koncentracja określonych grup ludności, które kierowano do obozów np. ze względu na postępowanie karne lub ze względu na politykę narodowościową czy wyznaniową - dodaje historyk. Obozy koncentracyjne w modelu ukształtowanym w okresie wojen kolonialnych przetrwały do końca 20-lecia międzywojennego. Okres II wojny światowej przyniósł pewne pomieszanie pojęć. Część dawnych obozów koncentracyjnych stała się, w praktyce, obozami zagłady, służącymi eksterminacji rożnych grup ludności, pomimo pozostawienia nazwy obozu koncentracyjnego. Obozy koncentracyjne na terenie ziem polskich

Określenie „obóz koncentracyjny” używane jest także do określenia części obozów odosobnienia działających w czasie II Rzeczypospolitej Polskiej. Niektóre rosyjskie środowiska polityczne używają tego terminu do opisu obozów jenieckich, w których przetrzymywano jeńców z Armii Czerwonej w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Mianem obozu koncentracyjnego określa się także obóz odosobnienia w Berezie Kartuskiej, założony w XX wieku przez sanacyjny reżim. Zwolennikiem tej tezy jest m.in. wybitny badacz nacjonalizmów Europy Środkowo-Wschodniej, amerykański historyk Timothy Synder.
Do obozu trafiali przede wszystkim więźniowie polityczni, niewygodni dla panującej wówczas dyktatury, m.in. działacze endecji, Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów, komuniści, a także osoby związane z Polską Partią Socjalistyczną i ruchem ludowym.
Kolejnym okresem w dziejach Polski, w którym można się spotkać z pojęciem obozów koncentracyjnych są lata 1945-1948, okres konstytuowania się władz komunistycznych. Na obszarze ziem polskich działał wówczas system obozów pracy, które były narzędziem eliminacji przeciwników politycznych władzy komunistycznej oraz prowadzenia polityki narodowościowej, zmierzającej do utworzenie państwa jednolicie narodowego.

Polskie obozy koncentracyjne a Górny Śląsk

Na Górnym Śląsku właśnie z okresem powojennym związane jest pojęcie „polskich obozów koncentracyjnych”. W naszym regionie komunistyczne władze prowadziły politykę brutalnej weryfikacji narodowościowej, którą cechował wyjątkowo agresywny nacjonalizm. Do obozów, ulokowanych w dawnych niemieckich miejscach kaźni trafiały osoby uznane za niepewne narodowościowo. Do najbardziej znanych takich obozów należały obóz pracy w Świętochłowicach-Zgodzie, Centralny Obóz Pracy Jaworzno, Obóz Pracy w Mysłowicach oraz dziesiątki pomniejszych obozów, lokalizowanych, na ogół, w pobliżu dużych zakładów przemysłowych.
- Funkcjonowało około 100 obozów - mówi dr Adam Dziurok, naczelnik Oddziałowego Biura Edukacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej w Katowicach - Miały one różny status formalny. Dwa z nich podlegały bezpośrednio pod Urząd Bezpieczeństwa. Pomniejsze, często pod zarządy kopalń - dodaje Dziurok.

Jak zbrodniczy w praktyce charakter miały te instytucje pokazują liczby. W obozie w świętochłowickiej Zgodzie, w ciągu 11 miesięcy funkcjonowania, zginęło około 2 tysięcy ludzi. Dla porównania, w niemieckim obozie Eintrachthütte, na terenie, którego komuniści założyli własny obóz, przez 3 lata, zginęło, szacunkowo, ok. 1000 osób.

Spór o nazewnictwo

Po 1989 roku wybuchł spór dotyczący nazewnictwa obozów funkcjonujących na obszarze Górnego Śląska i w jego najbliższych okolicach. Szczególnie dużo kontrowersji wzbudził list działaczy Związku Ludności Narodowości Śląskiej z 2007 roku. Zaapelowano wówczas do UNESCO, aby nie uwzględniać wniosku władz polskich dotyczącego zmiany oficjalnej nazwy obozu zagłady Auschwitz - Birkenau na „Były Niemiecki Nazistowski Obóz Koncentracyjny i Zagłady Auschwitz- Birkenau”. Wskazano na fakt, że obóz nie zakończył swojej działalności po 1945 roku. W lutym tego roku przeszedł bowiem pod administrację polskiego UB i służył przetrzymywaniu jeńców wojennych oraz osób cywilnych, uznanych za wrogów nowo kształtującej się władzy. Sprawa wywołała wówczas skandal. Do listy ZLNŚ krytycznie odniósł się ówczesny minister kultury i dziedzictwa narodowego Kazimierz Michał Ujazdowski, który działania ZLNŚ nazwał „skandalem i uderzeniem w prawdę historyczną oraz pamięć o ofiarach zamordowanych w niemieckim obozie zagłady”. Działania Andrzeja Rocznioka, prezesa ZLNŚ, zostały także skrytykowane przez Władysława Bartoszewskiego, który określił je jako szkodzące Polsce.O sprawie ponownie stało się głośno po wypowiedzi Kazimierza Kutza, który w telewizyjnym programie „Warto rozmawiać” stwierdził, że Ślązaków mordowano w polskich obozach. - Auschwitz i kilkanaście, jeśli nie kilkadziesiąt obozów poauschwitzowskich przekształciło się w polskie obozy koncentracyjne, które funkcjonowały przez pierwszy rok. Byli mordowani ludzie dlatego, że byli Ślązakami. Dla Ślązaków to była Polska, a nie jacyś Ruscy. Ruskich nie było - mówił znany reżyser. Słowa te wywołały polityczną burzę. Eurodeputowany Prawa i Sprawiedliwości Ryszard Czarnecki domagał się publicznych przeprosin oraz zagroził złożeniem wniosku do prokuratury o popełnieniu przestępstwa znieważenia narodu polskiego.
Z kolei rzecznik PiS Adam Hofman zapowiedział postawienie posła przed sejmową komisją etyki poselskiej. - Faktycznie mamy podział na dwa obozy. Przedstawiciele jednego uważają, że powojenne obozy były „komunistyczne” i nie można ich nazywać polskimi. Drugi obóz, z kolei, wskazuje na zarówno polski, jak i komunistyczny rodowód tych instytucji - przyznaje Adam Dziurok.

PRL to była Polska

- Polska Rzeczpospolita Ludowa była, jakby nie patrzeć, państwem polskim, dlatego w wyrażeniu „polskie obozy koncentracyjne” nie ma, w tym przypadku, przekłamania ani manipulacji - uważa historyk. Podobnego zdania jest prof. Kaczmarek. - Obecne państwo polskie utrzymało ciągłość konstytucyjną z PRL. Sama Polska Ludowa była powszechnie uznawanym podmiotem prawa międzynarodowego. Dlatego nie ma nadużycia w stwierdzeniu, że było to państwo polskie, choć o ograniczonym poziomie suwerenności. Dodaje przy tym, że sam termin „polskie obozy koncentracyjne” jest, w tym przypadku, nieco mylący. - Takie pojęcie sugeruje, że mieliśmy do czynienia z pewną specyfiką tych obozów. O wiele bardziej trafną nazwą jest nazwa „obozy koncentracyjne w Polsce”. System obozów, które funkcjonowały po 1945 roku na obszarze ziem polskich, był częścią szerszego systemu, który był zjawiskiem ogólnoeuropejskim
i nie posiadał elementów specyficznych, które odróżniałyby go od innych tego typu instytucji.
Dlaczego tematyka powojennych obozów przez wiele lat była przemilczana? Prof. Kaczmarek przyznaje, że główną przyczyną był wstydliwy charakter tego fragmentu historii Polski. - Trudno było przyznać, że państwo polskie stosowało metody represji podobne do tych stosowanych w narodowo-socjalistycznych Niemczech.

Trudna prawda

Wiele osób i środowisk nie chce przyjąć do wiadomości, że Polska, która w powszechnej opinii, powstała na gruncie walki z nazizmem, stosowała podobne metody represji wobec własnych obywateli. Przez to tematyka powojennych obozów stała się swego rodzaju tematem tabu, podobnie jak wiele innych części historii, które nie pasują do heroicznego mitu państwa polskiego i jego obywateli.
Kropkę nad „i” stawia dr Dziurok, który przyznaje - Nadrzędną wartością jest prawda historyczna. W tym przypadku liczy się przede wszystkim pamięć o ofiarach. Z tego względu tematykę powojennych obozów należy badać i upowszechniać.