...jedz, pij i popuszczaj...

Na tym właściwie mógłbym zakończyć.

Bo i tak po raz kolejny historia dopisze epilog.

Co takiego jest w nas, ludziach, bo nie tylko w Polakach, że wyciągamy wnioski z historii, jednak rzadko z nich korzystamy. Coś tam popyskujemy mniej lub bardziej trzeźwi, niekoniecznie od alkoholu i wracamy do zadanej nam pozycji. Dość, a nawet bardzo niewygodnej.

Niepokojąco paralelne stają się czasy nam współczesne i najgorsze dla Polski okresy z przeszłości. Gdy za Króla Sasa szlachta jadła, piła i popuszczała pasa, a nierzadko bąki, Polska staczała się w niebyt. Przypisuje się Sasowi III tyleż zasług co przewin. Jednak większość z tych zasług była właśnie grzechem wobec Polski. Dzieła dopełnił Stanisław August Poniatowski. Nie mam zamiaru powielać istniejących już analiz w/w postaci. Jedno jest pewne, analogie z obecną władzą niezbyt dobrze wróżą.

Jeszcze przez chwilę pojemy i popijemy, dokonamy wypadów do centrów handlowych. Nacieszymy się nowym samochodem i mieszkaniem, wakacjami w Tunezji. Oczywiście nie dotyczy to wszystkich. Grupa „zamożnych” konsumentów kurczy się bardzo szybko i wkrótce przekroczy prędkość Słońca Peru. Ciepła woda z kranu na długo nie wystarczy, a samochody na prąd nie mają szans przy nadchodzących podwyżkach cen energii. Jeżeli Jego Futbolowość Premier wraz ze swoimi Orłami dokończy budowę stadionów i autostrad na Euro 2010 to przynajmniej będzie gdzie się najeść trawy, by z sytym brzuchem rzucić się pod koła na najbliższej drodze szybkiego ruchu. Dufam, iż jak zwykle pierwsi w kolejce będą gorący wyznawcy Polityki Miłości. Ja tam nie mam zamiaru gryźć trawy, anie też nie chodzą mi po głowie myśli samobójcze. Jeżeli już to inaczej -bójcze.

Człowiek to zaiste ciekawy przypadek. Chodzi wyprostowany, a raczej mniej lub bardziej zgięty co nijak się nie ma do naszej budowy ciała, a właściwie układu kostnego i mięśni. Cała para idzie w gwizdek naszej postawy. A tak jakby za mało, coraz mniej energii poświęcamy postawie moralnej. Pies i na czworakach potrafi zarówno kąsać jak i być miłym, wiernym, albo po prostu sobą. Gdy trzeba stanie na tylnych łapach, ale się przy tym nie upiera. My zaś ciągle się odchylamy od piony, przykucamy, siadamy, polegujemy, a nierzadko zaliczamy glebę. Przy rechocie i aplauzie obserwatorów zjawiska niecodziennego, jakim jesteśmy.

Ubywa szkół na wsiach i w małych miasteczkach, redukuje się do minimum lekcje historii. Studentom mają wystarczyć zajęcia z W-F-u naI roku. Przybywa za to uczelni wyższych, nie wiem tylko od czego wyższych. Bo na pewno nie od poziomu edukacji i jej absolwentów zasmyczowanych później w salonach telefonii komórkowej lub zgarbionych nad zmywakiem. Są powodu do niezadowolenia, ba nawet gniewu na to co się dzieje wokół nas i z nami. Zadzwoni jednak co pewien czas do zaprzyjaźnione telewizji jakaś Starsza Wykształcona z Wielkiego Miasta i powie, że nie jest jeszcze tak źle, może być gorzej. Trudno o bardziej esencjonalny komunikat. Premier, Rząd i Partia, ta co z Nią Naród robią co mogą, a, że niewiele mogą to już nie ich wina. Bi gorzej już było i może być. Jak tylko Kaczyści dojdą do władzy. Z tą różnicą, że PO już dwukrotnie doszła do władzy i jak widać w mediach dochodzi po wyborach, a raczej szczytuje bez przerwy, niestety do władzy doszli, lecz nie dojrzeli.

Władza to obowiązek, powinność wobec Państwa i Narodu. To nie na WSI zabawa. Ta władza ma inne pryncypia i zobowiązania. Gdy budujemy Moskiewskie Prospekty, tym razem obustronne, to przysłaniamy nimi prawdziwe oblicze Polski, prawdziwy stan gospodarki, kultury, nauki, edukacji i obronności kraju. Ukontentowanych NowoPolaków w willach i M-3 różni niezbyt wiele. Przekątna LCD, metraż mieszkania i model samochodu. U jednych świeże krewetki, inni wcinają paluszki krabopodobne. Jednym czas wypełnia GóWno i Loża Prasowa, innym Fakt i Taniec z czym popadnie. Jedni i drudzy zgodnie zażerają się „szkiełkiem” oraz uczestniczą w seansach nienawiści w TOK-ującym Radiu lub pokładają się ze śmiechu razem z Kubusiami, tudzież Szymonami. Tyle ich Ojczyzna obchodzi ile można sobie z niej tak po „Europejsku”, nowocześnie i internacjonalistycznie porżeć sobie i nażreć się przy żłobie lub pomniejszym paśniku zapełnianym skrzętnie przez troskliwych gajowych z Nadleśnictwa Czersko-Wiertniczego. A Polska , która sprzedano już tyle razy, po raz kolejny idzie pod młotek. Jakiż to cenny musi być towar. Jaką wartość musi mieć, że nieustająco jest na giełdzie, w centrum zainteresowania. Ciekawe tylko czy folwark wystawiono na sprzedaż z całym dobytkiem, również żywym ?

Przeważnie bywa tak, że spóźnieni rewolucjoniści najgłośniej gęby drą, jak Baron Münchhausen przypisują sobie nie swoje czyny. Pilnujemy zatem, już niedługo, by w awangardzie Polskiej Wiosny nie stali dzisiejsi wierni wyznawcy Bronka I-szego i Donalda Niepowtarzalnego. Za ich plecami, w cieniu będą się jak zwykle kryli się „Smutni Panowie”. Choć tak nie do końca smutni, bo prawie wszystko idzie po ich myśli. Zastanawia tylko dlaczego kundelki dalej tak ujadają, a nawet głośniej. Czemuż to po zwycięstwie nie zajmą się Polską i jej, naszymi problemami. Mają oni „Skaranie Boskie” z tym Jarosławem i jego Armią, nie chce się poddać i oddać w niewolę. Bez zabicia gospodarzy domu lub choćby związania, nie można go bezkarnie plądrować. Tego właśnie potrzeba Spółce bez Odpowiedzialności - Passer und Söhne. Takiego Wała jak Polska, niestety nie Cała.

A zatem jedzcie i pijcie drodzy zwolennicy PO, SLD, PSL i RPP.

Uważajcie jednak, bo już wkrótce popuścicie.

A to nie będzie przyjemne.

Ale to już było. Oddajmy się zatem czarowi wspomnień.

Poniżej przytoczę kilka cytatów, które dotyczą w/w królów, gdy jednak pominąć ich inicjały jakoś tak znajomo, współcześnie brzmią. ( z braku czasu posłużyłem się Wikipedią - źródło cytatów )

 ]]>August III Sas]]>

„...Król nie troszczył się zbytnio o siłę militarną Rzeczypospolitej, więcej uwagi poświęcając własnemu wystawnemu życiu i powiększaniu bogactwa swego drezdeńskiego dworu. Był wielkim znawcą i mecenasem sztuki, zwłaszcza malarstwa...”.

„...W Rzeczypospolitej przebywał bardzo rzadko, odbywając tylko rady senatu i podpisując dokumenty we ]]>Wschowie]]>, dokąd mu było najbliżej z elektoratu, do którego też szybko wracał. Wiadomo, że znał czynnie ]]>język polski]]> ale go nie używał. ]]>[6]]]> W swej polityce zagranicznej opierał się na Rosji. Bezpośrednio polityką, zarówno państwa jak i dworu, kierował główny doradca króla, "premier-minister" Saksonii i Polski, ]]>Henryk Brühl]]>, który dla współczesnych stał się synonimem korupcji i złotych czasów saskich. Streszczały się one w powiedzeniu:

Za króla Sasa jedz, pij i popuszczaj pasa...”.

„...Rzeczpospolita okupiła swoją neutralność i nieangażowanie się w wojny znacznym osłabieniem swojej pozycji na arenie międzynarodowej. Z głównej aktorki polityki europejskiej XVII wieku przeistoczyła się faktycznie w jej bierną obserwatorkę...”.

„...Po części rekompensował jej to stały wzrost gospodarczy i odbudowa kraju w warunkach pokoju. Począwszy od lat 30. zauważalny był rozwój gospodarki Polski, m.in. dzięki zastosowaniu w ekonomiach królewskich zdobyczy saskiej kameralistyki, napłynęło również wielu artystów, architektów i rzemieślników saskich, którzy sprawili iż Rzeczpospolitą pokryły najmodniejsze budowle ]]>magnackie]]>, wcale nie odbiegające poziomem artystycznym od reszty Europy. Wystąpiło znaczne ożywieniu handlu zagranicznego z Saksonią i ]]>Turcją]]>, zmalał zaś tranzyt towarowy przez Rzeczpospolitą z Rosji, która towary eksportowe do Europy kierowała przez własne porty na ]]>Bałtyku]]>....”.

„...Największe rody magnackie, często wspierane przez państwa ościenne, rozgrywały między sobą nieustanną grę o wpływy, czego efektem był faktyczny paraliż państwa, gdyż nie pozwolono by którakolwiek z frakcji uzyskała przewagę...”.

„...Główne, przeciwstawne sobie obozy reprezentowało stronnictwo prorosyjskie Czartoryskich i ]]>Poniatowskich]]> (tzw. obóz ]]>Familii]]>), oraz stronnictwo pro-pruskie ]]>Potockich]]>...”.

]]>Stanisław August Poniatowski
]]>

„...Stanisław August Poniatowski jest postacią bardzo kontrowersyjną. Niektórzy historycy twierdzą, że mógł zatrzymać upadek państwa polskiego, co wymagało jednak silnego charakteru i dużej determinacji, których to cech niewątpliwe mu brakowało. W tym zakresie był władcą bardzo nieudolnym, całkowicie uzależnionym od woli carycy Katarzyny II. Jego przeciwnicy zwracają także uwagę, że sam doprowadził do interwencji wojsk rosyjskich przeciwko konfederacji barskiej, przedwcześnie skapitulował w czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792, przystąpił do Targowicy i dobrowolnie abdykował na rzecz głównego rozbiorcy (w zamian za obietnicę spłacenia swoich czterdziestomilionowych długów). Na niekorzyść władcy przemawia też brak realizmu politycznego – Stanisław August do końca swojego panowania łudził się, że ma realny wpływ na bieg spraw państwowych...”.

„...Ambasador rosyjski ]]>Kasper von Saldern]]> tak charakteryzował króla: serdecznie poczciwy, ale niepojęcie słaby... Rozum ani obejmujący wiele, ani pewny siebie, niezdolny do sądzenia i tamowania swej wyobraźni. Ktoś go zawsze prowadzić musi, narzucać mu postanowienie i do wykonania przynaglić...”.

„...Na sejmie król optował za tym, żeby wyznaczyć jedynie dolny limit liczebności ]]>wojska Rzeczypospolitej]]>. Jak argumentował: z myśli to wyrzucić, abyśmy mogli takie wojsko utrzymywać, jakim byśmy się sile sąsiadów naszych oprzeć zdołali...”.

„...Stanisław August ]]>16 maja]]> 1771 roku wystawił tajny rewers, zobowiązując się szukać we wszystkim rady Jej Imperatorskiej Mości, działać zgodnie z nią, nie wynagradzać bez jej przyzwolenia spółnych przyjaciół, nie nadawać wakansów i starostw etc...”.

A teraz z innej beczki.