Potrzeba zmian w prawie do posiadania broni strzeleckiej.

Jak sama nazwa wskazuje broń służy do obrony. Warto o tym pamiętać. W obecnej sytuacji międzynarodowej staje się jaskrawo widoczną – potrzeba skutecznej obrony narodu, społeczności czy też samej jednostki przed agresją innego totalitarnego narodu. Wydaje się, że jest to oczywiste. Dlaczego wobec tego nic się nie dzieje w temacie poszerzania umiejętności obronnych społeczeństwa jako całości narodowej?

Powodem: moim zdaniem, jest ciągłe rozsiewanie w sposób doskonale „sprytny”, informacji przekazywanych w różnym wymiarze i na różnych płaszczyznach o wszelakich zagrożeniach wynikających z posiadania broni, czy też braku potrzeby jej posiadania, również: udowadniania w sposób oczywisty że przecież: „tylko 20 procent mężczyzn interesuje się posiadaniem broni” i to jak już to tylko sportowej (słowa niejakiego pana Stępki – z tytułami naukowymi, to zupełnie inny temat na zupełnie inną dyskusję) z artykułu w którym udowadnia dość chaotycznie (przeskakując z tematu na temat) sypiąc różnymi danymi, aby uwiarygodnić swoją wypowiedź- że broń to coś strasznego i nic nie daje jej posiadanie, a tak w ogóle to przecież nikt w Polsce nie chce jej posiadać…(?!). – Materiał pisany chyba dla potencjalnych nie orientujących się w sytuacji Czytelników, którzy w ten bełkot są w stanie uwierzyć. Dodam tylko, że najbardziej rozbawiło mnie – przez łzy niejako, argumentowanie owego pana, że przecież: w przyszłym konflikcie zarzuci się nas rakietami, bombami wszelkiego typu i rodzaju, przy tym używa tutaj „magicznych” – nazw fachowych: termobaryczne, powietrzno-paliwowe bomby, tym samym siejąc grozę wśród nieświadomych Czytelników, tylko zostawia jedno bez odpowiedzi: jakoś żadna armia świata nie rozbraja się z broni strzeleckiej z tego powodu, raczej d dokładnie odwrotnie; wprowadza coraz to nowe rodzaje broni strzeleckiej…).

Wracam do informacji o owych magicznych 20% tych co chcą i 80% mężczyzn, którzy.., nie chcą posiadać broni? Chyba to bardziej domysły. Człowiek analizujący materiały (swoje badania? Jakie? Jaki klucz? Jakie pytania zadawał?) na podstawie których wyciągnął te wnioski, został wychowany w PRL-u, pod ciągłą presją zakazu posiadania broni, olbrzymiej i ciągłej indoktrynacji tłoczonej w mózgi społeczeństwa przez komunistyczny aparat rządzący, i nagle tak wychowany człowiek jest w stanie się odciąć od tego korzenia, w jakim się wychował? Ciekawe; czy zna badania, demokraty z USA, kryminologa, profesora Klecka, który zebrał dane dotyczące, uwaga!: nie popełnienia przestępstwa w wyniku – posiadania broni i zademonstrowania jej potencjalnemu napastnikowi. Według danych naukowca eksperta z USA sam fakt zademonstrowania broni, wyciągnięcia jej w skrajnym przypadku powodował że ponad 90% przestępców, czy też potencjalnych przestępców – w skrócie; zrezygnowało z aktu agresji. To tyle jeżeli chodzi o realne aspekty posiadania narzędzia do obrony przed „złym człowiekiem” (szeroko rozumianym), który nadal przecież (w większości) posiada instynkt samozachowawczy.

Wracając do pana „naszego”: kryminologa. Czy w ogóle ten pan dostrzega, potrafi zauważyć że 40 lat okupacji Sowietów w Polsce uczyniło realnym wpojenie Polakom wszelkich zagrożeń, obaw i innych dowodów na to że broń to „czyste zło”. I to się im w dużej mierze udało. Dzięki temu nasi okupanci wyeliminowali najgroźniejszy dla siebie naród w przypadku ponownej chęci zajęcia terytorium Polski. Wiedzieli doskonale (poprzez doświadczenia historyczne, powstania – w tym przede wszystkich Powstanie Styczniowe, walki z Żołnierzami Wyklętymi po wojnie) że z tak wielkimi tradycjami, jakie mają Polacy w działaniach partyzanckich nigdy armia sowiecka, rosyjska, federacyjna nie jest w stanie zapanować nad naszym narodem i krajem. I obmyślili plan. Trzeba przyznać: doskonały…

Trzeba Polakom wmówić wiele kłamstw i fałszywych informacji o broni, trzeba ich zastraszać newsami z USA o domniemanym powszechnym używaniu broni do aktów terrorystycznych, a oczywiście samemu nic sobie z tego nie robić i się zbroić, posiadać broń i epatować nią. I to się ciągle udaje. Pseudo-naukowcy tkwiący mentalnie w tamtych okupacyjnych czasach powielają spreparowane brednie o zagrożeniach wynikających z posiadania broni, czy wszelakich innych danych, które są nieprawdziwe. Broni która ma służyć do obrony. Sam fakt prawie doskonałego (jak w Szwajcarii) przygotowania do obrony – jest w stanie zabezpieczyć dany kraj przed atakiem konwencjonalnym. To przeraża sowieckich – rosyjskich strategów. Oznacza to, że jakiś kraj może być tą metodą nie do zdobycia. Co najwyżej będzie można go spopielić, ale na pewno nie zająć, ponieważ rosyjska przymusowa armia, poza małą ilością specjalnie zindoktrynowanych jednostek typu Specnaz, GRU, czy zbliżonych organizacyjnie i szkoleniowo jednostek, jak się okazuje po tym z czym mamy do czynienia na Ukrainie raczej nie ma ochoty walczyć w imię wszelakich idei kolportowanych przez kacyków sowieckich. Czy do tej grupy społecznej nie docierają rzucane raz po raz zachęty do pozostania przeolbrzymim, przepotężnym i wszechmocnym – mocarstwem rosyjskim? sowieckim? carskim? Jednak samoświadomość mimo potężnej indoktrynacji wzrosła. Straszenie „wojną ojczyźnianą już nie odnosi takiego efektu…Jak wiadomo w czasach II WS sowieckie armie miały szereg narzędzi do kontrolowania społeczeństwa i zmuszania do zaciągu „ludzi sowieckich”, mechanizmy te kontrolowały, aby ci „ludzie sowieccy” chcieli walczyć – głównie z musu. I tu się nic nie zmieniło – może samo przymuszanie lekko ginie w natłoku propagandy, wszelakich niedomówień, lekceważenia własnych obywateli i innych socjotechnik mających za zadanie maksymalne zaciemnienie – o co tak właściwie chodzi.

A chodzi tylko o jedno: aby masa ludzka: sowiecko-rosyjska, ginęła w imię interesów swoich przywódców – w miarę bez szemrania. Na to się niewiele poradzi poza jednym: zdecydowanym odporem, silną obroną i determinacją nie angażowania się we wszelkie działania zbrojne.

Jednakże aby obrona była skuteczna – musimy posiadać właściwe środki do realizowania takich celów. Ciężko się bronić, gołymi rękami lub dwoma egzemplarzami broni strzeleckiej – czasami bardzo różnymi na 100 obrońców. Takie są statystyki. A więc pośrednio udaje się post-sowietom cały czas nas neutralizować, rozbrajając.

Lęki, pseudo naukowe wywody dotyczące braku potrzeby obronności, lewicowe nurty, w końcu wpajanie strachu przed bronią, – realizują swój cel. Kiedy to się może zmienić? Kiedy wymrą ci, którzy działają świadomie lub nie jako „szpiony” wschodu?

Nie chcemy walczyć, nikt nie chce ginąć, zabijać. Są takie dane z armii USA ile osób naprawdę podczas działań wojennych strzelało aby zabić wroga na Pacyfiku. I skąd wynikało tak duże procentowo zużycie amunicji na jednego zabitego Japończyka… Z niechęci do zadawania śmierci. Jak trudno wbrew pozorom namówić zwykłego członka społeczeństwa praktycznie dowolnego narodu, aby zabijać. Długo zastanawiałem się i analizowałem zachowania w Szwajcarii. I uznałem że jest to jednak jedyna droga, aby zapewnić bezpieczeństwo Polsce. Tak jest w świecie zwierzęcym; przyjrzyjmy się zwierzętom. W konfrontacji z innymi zawsze starają się powiększyć w jakikolwiek sposób, stać się groźniejszym i – zbudować wrażenie silniejszych od przeciwnika. Spektakularnym przykładem jest otoczony przez psy- kot. W naszym przypadku – porównując sytuację takich krajów jak np wymieniona wyżej już kilkakrotnie Szwajcaria z systemem szkoleń i szeroką dostępnością do broni, Izrael posiadający broń odstraszającą – atomową, USA chociażby gdzie średnia mówi o ilości 101 sztuk broni na 100 obywateli (plus potężna armia z bronią atomową). Wszyscy idą w tym kierunku. Najmocniej nasi antagoniści, aby nie powiedzieć; wrogowie; Federacja Rosyjska. Tylko my nie. U nas ciągły poklask mają hasła pacyfistyczne, lewicowe. I wszystko jasne. Wysyłamy jasny sygnał: jesteśmy bezbronni.

Dlatego przygotowałem „deskę ostatniego ratunku” – nawołanie do opamiętania się. Konsultując z grupą osób posiadających broń; myśliwych, kolekcjonerów – byłych wojskowych czy policjantów, strzelców sportowych stworzyliśmy 6 postulatów do rozważenia przez rząd, władze; tych co decydują.

Przeczytacie je poniżej:

1.Wprowadzenie tak zwanej broni obiektowej, bez zezwolenia; do obrony miru domowego. Propozycja dotyczy broni gładkolufowej i długiej broni bocznego zapłonu jako dodatkowej (szczególnie w terenach wiejskich – ta druga).

2.Sugerowana zmiana statusu posiadania broni strzeleckiej w kontekście obronności kraju, nie jako tylko broni sportowej. Wprowadzenie innego typu pozwolenia o prostszych procedurach opartego na organizacjach proobronnych, gdzie decyzja o przyznaniu pozwolenia opierałaby się tylko i wyłącznie na przynależności do takiej organizacji. A więc zmiana, która może znacząco wpłynąć na nasz odbiór za granicami. Zadziałać odstraszająco. Nawet jeżeli wiązałoby się to z przynależnością TYLKO do takich stowarzyszeń proobronnych a nie pozwoleniem indywidualnym -obecnie znanym jako pozwolenie do ochrony osobistej, zwiększyłoby to świadomość w temacie obronności kraju, ponadto stanowiłoby zaplecze dla służb mundurowych OT i armii zawodowej.
Kilka przykładów: już teraz mam  wśród moich kolegów takich, którzy; albo rozpoczęli przynależność do Obrony Terytorialnej, będąc strzelcami sportowymi, albo na odwrót: będąc w OT postanowili zainteresować się uzyskaniem pozwolenia sportowego, aby móc być lepszymi na strzelnicy w swoim oddziale. Wiele razy miałem podobne sytuacje ze strony policjantów z którymi rozmawiałem, głównie: zapytania dotyczyły możliwości szkolenia się strzeleckiego.
Takie pozwolenie nazwijmy: proobronne powinno opiewać (tak samo jak sportowe) na kilka co najmniej sztuk broni, w zależności na przykład: od profilów szkoleniowych w stowarzyszeniach. Powinno się to wiązać z uproszczeniem powstawania takich stowarzyszeń – aby nie podlegały bezpośrednio MON-owi, jeżeli ma to być prawdziwy; społeczny i patriotyczny ruch oddolny, nie można go ograniczać. Doradztwo: tak, kontrola: nie. Powinniśmy postawić na kreatywność naszych obywateli i przede wszystkim, w końcu: zaufać im.

3.Jak najszybsze doprowadzenie do rozgraniczenia prerogatyw PZSS (Polski Związek Strzelectwa Sportowego) i powołanie do życia nowej organizacji, w której zrzeszano by strzelectwo sportowe dynamiczne, strzelectwo bojowe, kolekcjonerskie i patriotyczne (rekonstrukcyjne, proobronne). Klasyczne strzelectwo sportowe, olimpijskie ma niewiele wspólnego z rodzajami wymienionymi powyżej, a kluczowymi do rozwoju obronności kraju, jak też posiadającymi wiele innych walorów, w tym: również sportowych. W skład tej organizacji wchodziliby członkowie polskich klubów systemów IPSC (International Practical Shooting Confederation), IDPA (International Defensive Pistol Association) i innych. Ta organizacja byłaby doskonałym zapleczem dla obronności kraju z racji wykonywanych szkoleń i zawodów. Można też doprowadzić do rozkruszenia monopolu dotychczas istniejących organizacji (monopol zawsze konotuje złe cechy) wprowadzając przepis, który umożliwia zrzeszanie się działające poza monolitami, a więc stworzenie formuły: dowolne stowarzyszenie o charakterze łowieckim lub strzelectwa sportowego. Zapewni to sporą różnorodność. Dobrym rozwiązaniem byłoby umożliwienie działalnościom gospodarczym wszelakiego rodzaju działalność szkoleniowo-sportowo strzelecką. Dodatkowym atutem takiego rozwiązania są przychody dla Państwa z tytułu podatków.

4.Jak najszybsze wprowadzenie obowiązkowych szkoleń strzeleckich dla całego społeczeństwa. Tematyka takich szkoleń: bezpieczeństwo i obsługa podstawowych rodzajów broni strzeleckiej. Dla ogromnej większości naszych rodaków strzelectwo to coś całkowicie nieznanego, obcego, a tym samym dla nich wydającego się czymś groźnym czy niebezpiecznym. Dopiero kiedy trafiają na strzelnice, zmienia się ich zdanie. Ponadto w  obliczu zbliżającego się zagrożenia sam dostęp do broni nie rozwiąże problemu, należy jak najszybciej opracować program szkoleń podstawowych, program ten nie powinien być oparty w zamyśle schematu szkoleniowego o wojskowe rozwiązania, które z gruntu są ograniczone do zadań stricte wojskowych, militarnych. Takie szkolenia nie przekonają i nie przybliżą zagadnień związanych ze strzelectwem szerokiemu ogółowi naszych rodaków. Musi to być prosty i funkcjonalny system szkolenia w sposób jak najbardziej przystępny  ma przybliżać, bezpieczeństwo i sposoby posługiwania się różnymi rodzajami broni strzeleckiej (nie; jak w armii, gdzie jest spore ograniczenie szkoleniowe – nie licząc jednostek specjalnych; w zasadzie tylko broń szturmowa i specjalnego przeznaczenia – wyborowa przykładowo).
Założenie to wynika (i tu znów oprę się na wykładach Pana w-ce ministra MON Romualda Szeremietiewa), że działania OT na terenie bronionym przed wrogim uderzeniem, czy już partyzanckie na terenie zajętym przez wroga, prowadzone mogą być za pomocą bardzo zróżnicowanej broni, takiej jaka w danej chwili jest osiągalna, dostępna.
Kilka przykładów: Wielokrotnie miałem sposobność uczyć byłych żołnierzy służby zasadniczej posługiwania się różnymi rodzajami  broni krótkiej (w tym pistolety maszynowe), której obsługi a nawet sposobów ładowania magazynków, w ogóle nie znali. W tym systemie szkoleniowym należy oprzeć się na instruktorach cywilnych strzelectwa sportowego, dynamicznego i bojowego, których w kraju mamy nadal zbyt mało. Zaletą ich jest to, że wykonują swoją pracę z pasji strzeleckiej, są bardziej uniwersalni, nie będą też powodować dużego poziomu stresu u swoich potencjalnych uczniów. Mają z nimi lepszy kontakt.
Nasze zadanie  to przekonać społeczeństwo do idei obronności, ponieważ cały czas funkcjonuje  wpojona za PRL-u obawa przed bronią strzelecką i wszelkimi formami uprawiania sportów proobronnych.  Należy dokonać unifikacji szkoleniowej, stworzenie jak najprostszego programu tych szkoleń, maksymalnie: 2-3 dniowego trybu szkoleniowego. Powinny obowiązywać grupę społeczną w przedziale: 18-60 lat. Kobiety i mężczyzn.
W ciągu 8 godzin roboczych przygotowuję praktycznie każdego chętnego do podejścia na egzamin patentowy (sportowy)  z dobrym skutkiem. W tym czasie szkoleniowym adept strzela nie tylko z broni bocznego zapłonu, ale też ma możliwość porównania co najmniej kilku rodzajów broni strzeleckiej (centralny zapłon: pistolety, pistolety maszynowe i karabiny). Chodzi o swoiste zróżnicowanie i element oswajający nowicjusza, budujący w nim też pewność siebie w tym co robi. Nie podlega żadnemu powtarzalnym szkoleniu z tego samego rodzaju broni, co jak zauważyłem powoduje zniechęcenie, nie poszerza jego umiejętności, a raczej blokuje dalszy proces szkoleniowy. Nawet oddanie kilku strzałów z broni centralnego zapłonu powoduje u adepta strzelectwa, wiedzę, czego się spodziewać po tego rodzaju broni.
W zakresie tego typu szkoleń można opracować bardziej zaawansowane, profesjonalne szkolenia dla grupy myśliwych, która jest największa: 132 500 osób. Jest to olbrzymie zaplecze do wykorzystania w celu wzmocnienia naszych możliwości proobronnych. Są to osoby z obyciem strzeleckim w terenie, częstokroć dublujące też pozwolenia sportowe. Warto opracować dla nich specjalny system szkoleń – oczywiście w tym przypadku dobrowolnych.

5.Zmiana instytucji wydającej pozwolenia na Wojewodę. Przed wojną były to starostwa powiatowe. W obecnej sytuacji (jak zwrócił mi kiedyś uwagę sam policjant, kolega akurat)- instytucja, która prowadzi te procedury [Policja] domyślnie podchodzi do takiego administracyjnego postępowania  – co zaznaczam, jak do postępowania w sprawie „przestępstwa”. Jest to kuriozum ponieważ mamy do czynienia z obywatelami nie karanymi i po odpowiednich badaniach lekarskich. Zaznaczam: wydanie pozwolenia to tryb administracyjny. Proponowane rozwiązanie nawiązuje do stanu prawnego z okresu II RP, podczas gdy obecne unormowania prawne za pokomunistyczną spuścizną z okresu PRL.

6.Wszystkie osoby korzystające aktywnie z broni strzeleckiej w wyżej wymienionych rodzajach organizacji strzeleckich i posiadające wymienione pozwolenia na broń powinno się na mocy ustawy zakwalifikować jako rezerwę wojskową z uwzględnieniem kategorii zdrowia.
Są to postulaty zebrane w środowisku strzeleckim z całej Polski, ze strzelcami sportowymi, kolekcjonerskimi, myśliwymi z całej Polski – z którymi się kontaktowałem w ciągu ostatnich paru tygodni.

Wszystkie te postulaty są do zrealizowania; i mogłaby realizacja powyższych (gdyby to się udało) zupełnie zmienić, przede wszystkim; odbiór naszego kraju i faktycznego statusu gotowości do obrony Polski za wszelką cenę – przez Polaków, – zmienić optykę spojrzenia na naszą Ojczyznę przez ewentualnych zewnętrznych agresorów.

Cały „dowcip” polega na tym, aby wygrać wojnę przed jej rozpoczęciem. I tak od lat postępują Szwajcarzy, też USA i Izrael. Stara rzymska maksyma wielokrotnie cytowana przez różnych strategów wojskowości ma się dobrze do dziś, na przykładzie tych krajów: chcesz pokoju szykuj się do wojny, – rozbudowałbym ją do jeszcze jednego zdania: bądź do niej zawsze gotów i dawaj znać o tym fakcie innym.

Pozdrawiam moich Czytelników i życzę im takiego kraju, jako miejsca do zamieszkania.