JESZCZE DZWONIĄ POCIĄGI NA ZWROTNICACH NIEBA

jeszcze nad krematorium czarne kwiaty dymu

i smród wokół się snuje ze spalonych ciał

i boleśnie drutami wrzyna nam się w pamięć

tamten czas co nad nami bezlitośnie stał

jeszcze dzwonią pociągi na zwrotnicach nieba

pełne świętych co przeszli przez niebieski próg

a już stoją i szarpią za ramiona krzyża

w miejscu które uświęcił swym cierpieniem Bóg

pod ścianą śmierci dotknięci przez pamięć

osłaniają płomyki ci z tamtego świata

w głodowym bunkrze z różańcem jak z tarczą

wciąż klęczy tamten więzień co poszedł za brata

nad Birkenau ciągnie już kolejny wrzesień

święci sypią popiołem wciąż na nasze czoła

i wciąż widać pociągi pełne ludzkich cieni

które Bóg spoza drutów wielkim głosem woła

w szare pasy pocięty jesienny krajobraz

lotny popiół wiatr rozwiał w cztery świata krańce

świat zapomniał wypełnić testament miłości

spisywany cierpliwie głodowym różańcem

i wciąż dzwonią pociągi  na zwrotnicach  nieba

i na ramionach kolbami los rozdaje ból

i wciąż Chrystus się wspina na swoją Golgotę

poganiany przez katów długim świstem kul...

PATRON WIELKIEJ MIŁOŚCI

dzisiaj nam coraz trudniej pokochać bliźniego

miłość w krzywym zwierciadle stroi głupie miny

nasze serce już nie jest tak głodne jak kiedyś

i tłuszczem obrośnięte nie czuje już winy...

miłość zastępujemy na tysiąc sposobów

tysiąc technik pracuje chętnie i celowo

i nie mamy już czasu - by tęsknić - by kochać

i nie znaczy już wiele - i Honor - i Słowo !

Dekalog nas uwiera jak związany kaftan

wolimy więc wolności rozpasane ciało

pragniemy coraz więcej - i więcej - i więcej...

bo ciągle nam za mało - za mało - za mało...

o biel wyciera jawnie pokrwawione dłonie

zdrajca w purpurę krzykliwie ubrany

Niewinny nie miał czasu by chociaż zapłakać

stając się środkiem krwawej wyszarpanej rany

i płacze na śmietniku w przyszpitalnym zsypie

na zawsze pozbawiony ludzkiego imienia

Ten dla którego dzisiaj zabrakło miłości

na peryferiach chorego ludzkiego sumienia

i swoje chore prawo stanowi przed Bogiem

bo dziś mu dla nas nie wygodne jest krzyża przesłanie

ileż to razy jeszcze będziesz Chryste !

odwalać z grobu ciężki  zmartwychwstania kamień

dzisiaj nam coraz trudniej pokochać bliźniego

siebie tylko kochamy na swą ludzką miarę

dlatego tak nam trudno zrozumieć że inny

mógł z siebie i dla innych uczynić ofiarę...

stoi  więc w mroku czasu w wybladłym pasiaku

Patron Wielkiej Miłości z różańcem ufności

i szepcze przesuwając koraliki godzin

modlitwę - by świat wrócił znowu do miłości...