MATKA BOŻA GROMNICZNA

gdy codzienność zaciska coraz ciaśniej okrąg

jak wilk co oczekuje końca swej ofiary

Ona idzie ze światłem płonącej gromnicy

 przez ciemność naszych zwątpień z ciepłem ufnej wiary

przez śniegi naszych milczeń przez zaspy niemocy

przez ścieżki zasypane zadymką wichury

Ona idzie jak światło niczym świt po nocy

przez bezdroża i doliny i przez nasze góry

Matka Boża Gromniczna ze światłem miłości

przecina groźną ciemność płoszy wilka strachu

a kiedy musi odejść za granicę nieba

to nadziei światło wiesza na niebieskim dachu

a mnie gdy groźna ciemność otoczy dokoła

i drogi nie potrafię odnaleźć przed siebie

podnoszę wtedy głowę by odczytać znaki

które Ona zostawiła świetliste na niebie

Matka Boża Gromniczna w oknie naszej wiary

czuwa by nasze drogi wiodły nas do Boga

jak wtedy gdy przez śnieżną wichurę historii

szli z Sybiru przez katorgę po tułaczych drogach

Matka Boża Gromniczna znowu świece pali

gdy się chmury groźne kłębią  w ciemności sumienia

i rozjaśnia światłem wiary wszystkie kąty serca

byśmy mogli z nią odnaleźć drogę do zbawienia