Najważniejszy dzień życia - ŚMIERĆ... Boisz się?

Jestem pewien, że większość Państwa (szczególnie osoby, które wcześniej nie czytały na temat poruszonego zagadnienia) na pytanie: Jaki jest najważniejszy dzień w życiu? - odpowie po swojemu. Dla jednego będzie to dzień zdania jakichś egzaminów, dla innego dzień ślubu, jeszcze inny powie o dniu narodzinach syna, córki, wnuka, dzień wprowadzenia się do z mozołem postawionego domu, dzień ukończeniu studiów, dzień obrony doktoratu, habilitacji itp. Co człowiek to inne preferencje, więc będą to u każdego inne wartości i inne odpowiedzi.

Kiedyś – dawno temu, zaraz po maturze – gdy usłyszałem to pytanie, pomyślałem akurat o niedawno zdanej maturze, choć dzisiaj pewnie bym się głęboko zastanawiał i nie dałbym odpowiedzi ad hoc.

Tak proszę Państwa: tym dniem jest dzień NASZEJ ŚMIERCI!

Dziś o śmierci pisze się niewiele. Czy wobec tego śmierć może być tematem na blogu, tematem który zawsze odkładamy na później i uciekamy ze strachem, nawet przed myśleniem o śmierci. Śmierć nas przeraża, no, może nie tyle samo umieranie ale niepewność co będzie w wieczności. Ta niepewność dopada nawet ateistów, którzy walczą z wiarą, a często z samym Panem Bogiem. Dopóty wszyscy są zdrowi, są dobrze sytuowani i czują się wspaniale, nie rozmyślają – nie filozofują – o tym co będzie na końcu. Ta refleksja przychodzi wraz z cierpieniem. Choroba jest nie do końca rozumianym darem, bowiem unieruchomieni fizycznie, mamy do wykorzystania całkiem sprawny rozum, więc myślimy – wszyscy – tak wierzący jak i niewierzący o czekającym nas końcu.

Wielu dotąd niewierzących, ze strachu, a wielu z rozmysłu przyjmuje dar wiary i jeśli jest taka wola Boga, trwa w wierzę do końca swoich dni.

Przygotowywać się na śmierć?

Człowiek przygotowuje się do wielu wydarzeń, chociaż tak naprawdę nie wie, czy one zrealizują się w jego życiu czy nie. Nikt przecież nie jest pewny czy dożyje następnego roku, tygodnia, dnia, a nawet minuty. A mimo to przygotowujemy się do rzeczy niepewnych: jakieś zagraniczne wojaże, urlopy; snujemy plany wesel, chrztów, rozwodów i wielu innych zamiarów, a jedynie pewnej śmierci nie chcemy poświęcić najmniejszego czasu . Czy postępujemy mądrze?

A co o śmierci sądził człowiek którego ludzkość podziwia po dzień dzisiejszy. Przytoczę tu postać Sokratesa (zmarł w roku 469 przed narodzeniem Chrystusa), poganina , który nie znając prawd objawionych, na interesujący nas temat myślał tak:

“Słuszność mam, kiedy myślę, że człowiek, który naprawdę, życie spełnił na filozofii, będzie dobrej myśli przed śmiercią i będzie się tam największego dobra spodziewał po śmierci”. Natomiast ci, “którzy się z filozofią zetknęli jak należy, niczym się nie zajmują, jak tylko tym, żeby umrzeć i nie żyć, a ludzie bodaj tego nie wiedzą” (Fedon, VIII-IX)

“Zajmować się tym, żeby umrzeć”, znaczyło dla Sokratesa przygotować się na śmierć.

Przyjaciel mądrości, czyli filozof jest zawsze przygotowany na śmierć. Po mądrym życiu oczekuje odebrania nagrody od Ojca Niebieskiego.  Święty Paweł  przecież powiedział:

"W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem. Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości, który mi w owym dniu odda Pan, Sprawiedliwy Sędzia, a nie tylko mnie, ale i  wszystkim, którzy umiłowali pojawienie się Jego"(2Tm4, 6-8).

Paradoksem natomiast jest, że ci, którzy od śmierci uciekają, coraz bardziej się do niej przybliżają by wpaść w jej objęcia nie przygotowanymi.

Ojciec Rafał Kazimierz Wilk – paulin, tak pisze: “Przygotowywać się do tego, co nastąpi na pewno, jest bez wątpienia oznaką mądrości, postawa przeciwna z konieczności musi znajdować się na antypodach mądrości, a tym samym jest postawą najsmutniejszą ze wszystkich”.

Po latach, bez myślenia o śmierci (z powodu ogłupienia życiem), temat pożegnania ze światem materialnym coraz częściej gości w mojej głowie. Wiek robi swoje!

Dziś śmiało mogę powiedzieć za Dag'iem Hammarskjold'em: “Dawniej śmierć była mi tylko kimś z szerszego towarzystwa. Teraz zasiada ze mną do jednego stołu: muszę się z nią zaprzyjaźnić”.

Nie jest moim zamiarem nikogo tym wpisem pouczać jak się do śmierci należycie przygotować. Każdy wierzący o tym wie, a niewierzący może sobie doczytać, a w ostateczności zapytać kapłana.

W czasach, gdy śmierć coraz częściej każdemu zagląda w oczy, gdy wokół tyle zagrożeń wojnami regionalnymi, a nawet III wojną światową, dedykuję Państwu swój wierszyk:

Oswajanie śmierci

Oswoić się ze śmiercią najlepiej w czasie pokoju

zresetować sumienie do ufności dziecka

usiąść pośród magnolii albo innych kwiatów

nucąc wonne bel canto Pantokratorowi

Nie czekać aż kamienie głośno wołać będą

nasze wonne Hosanna poprzedzi wołanie

Utrwalone rozbłyskiem atomowych fleszy

cienie dążą na Apel przed Światłością Świata