ORĘŻ RÓŻAŃCOWEJ MODLITWY.

W lipcowym blasku rozedrgane ulice miasta, idzie wolno w pokutnym marszu pobożny korowód pątników - rozmodlonych na różańcu. Może to trupa cyrkowa uciesznych klaunów, albo pro unijnych modernistów manifestuje garstka może parada równości gorsząca tęczowych hałastra. Patrzę i własnym oczom nie wierzę przecież to - „czarnych awangarda” Z różańcami w dłoniach w modlitewnym skupieniu ulice przemierza? Moherowej rewolucji ciotki, rozmodlone, ślepo w ambonę wpatrzone. Niosące prócz różańców i rozwiniętych narodowych flag pełne naręcza średniowiecznych przesądów, fobii, uprzedzeń, zabobonów i wad. Dlaczego nie szanują czasu odpoczynku - owi pątnicy?. Dobrodziejstwa niedzielnej sjesty. Z prawami do spokoju sytych, zadowolonych z siebie - poczciwych mieszkańców dumnego grodu - jakby wcale się nie liczą? Muszą tak ludzi dręczyć niewinnych niepokoić, hałasować rodakom się naprzykrzać? Tarasować gwarne ulice, publicznie wypominać grzechy. Obraz Częstochowskiej Madonny na tej pątniczej procesji czele, jakby wyrzut sumienia czy przed złymi duchami tarcza. Jakie intencje zanoszą ku niebu ci namolni utrudzeni pątnicy - przemierzając skąpane w słońcu ulice w żarliwym modlitewnym marszu?. * Podobno oni lepiej widzą zniewolenie serc i umysłów rodaków. Czują zbliżającą się narodową tragedię. Chcą poprzez żarliwą modlitwę, od pewnej zguby braci ocalić!. Bezzwłocznego działania z pomocą Panny Niepokalanej odczuwają w tych czasach przełomu - wewnętrzną potrzebę. Bo mają czyste serce, szczerą polską duszę, im nie jest wszystko jedno. Sączy się beztroska popołudniowej sjesty sielanka bezbożnej niedzieli. Obroża już przestała obrażać, piętno raba - przestało wstydzić. Jarzmo grzechów już tak nie boli bo stłumione poczucie winy. Szczelnie skryta - krzywda ateistycznej niewoli, Zwietrzała wiara przodków - odłączony sejsmograf sumienia. * Z czego się ludziska - ucztujący w ogródkach piwnych - tak cieszycie?. Wprzęgnięte do kieratu - woły robocze, w waszej upokarzającej harówce na obcych. Czy z przywileju niewolniczego obowiązku. Może radujecie się z tego, że ograbiono Was z dorobku pokoleń, z narodowego majątku. Skazując na dożywotnią upokarzającą wegetację, na nędzne raba życie. Pozostała Wam jeno karność i pokora wobec nadzorców, zamiast godności suwerena, honoru, pakietu moralnych obowiązków. Nawet wiarę z serca Wam wyszarpali!. Dzisiaj w głowie relaks, przyjemność choć Ojczyzna Wasza niczym okręt tonący - z dnia na dzień głębiej się zanurza tracąc swoją podmiotowość i niepodległość. Wy uciszający jak niegdyś mistrz Twardowski w oberży, nad kielichem wina, czy pękatym kuflem piwa swoje sumienie. Własną przyzwoitością się łudząc!. Choć kusy czeka, na duszę czyha. Za aborcję córki, rozwód syna - za nie ochrzczoną wnuczkę. Sążnisty cyrograf już dawno szatan spisał na Wasze duszę - za winę świadomego zaniechanie, grzechy cudze. * Miejscowi i goście zażywają relaksu. Żartują, piją i jedzą. Oni niczego złego się nie spodziewają, nijakiej tragedii się nie boją. Żadnych oznak niepokoju nie widzą. Są jak drzewa co umierają stojąc, oni giną siedząc. Niechaj chociaż ci niczego nieświadomi, zadowoleni z siebie, gniew na intruzów pątników powściągną. Tę pokutę bractwa różańcowego uszanują. Bo za nich także się modlą - za wstawiennictwo Niepokalanej łaski im upraszają - bo pątnicy słabnące tętno śmiertelnie chorej Ojczyzny czują. Pątnikom niewymownie przykro - oni wiedzą, że psują radosny nastrój. Pozbawiają mieszczan prawa do ich beztroskiego wypoczynku chociaż nie błogosławionej niedzieli. Zakłócają publiczny porządek. Jednak widzą narodu moralny upadek - więc dłużej nie potrafią milczeć. Ostrzeganie braci przed tragedią - poczytują za nakaz chrześcijańskiego sumienia, za swój patriotyczny obowiązek. * Niektórym, trudno zrozumieć szlachetną inicjatywę - sens różańcowej krucjaty. Odważni pątnicy pragną dawać świadectwo, gdy inni wstydzą się publicznie manifestować swoją wiarę. Umyślili sobie drogą modlitwy kruszyć bastiony zła, rozmiękczać zatwardziałe sumienia, przez odnowę moralną. Prowadzić rodaków w marszach pokutnych - do wewnętrznej przemiany, do duchowego odrodzenia. * * *