O polonistkach z humorem

... (którego twórczość jest mi w większości znana), - stał się inspiracją do napisania dalszego ciągu przygód polonistki.

To nie koniec polonistki przygód,

co za motylkiem się uganiała,

stanął bowiem przed nią byk…

zaryczał:– daj buuuzi moja mała!

Nie w głowie jej literatura piękna,

kiedy jest zagrożona jej d*pa,

z trwogą więc siarczyście zaklęła:  

– k*rwa! pikuś przy tobie ta krowia kupa!

Byk już się sposobił, by ulżyć namiętności,

dziewczę zaś niewiele myśląc rzekła:

– jam dziewica! i nie miałam „tam” gości,

wzięła nogi za pas i szybko uciekła.

Wpadła do chałupy i drzwi zatrzasnęła,

oddychając szybko nadstawiała ucha,

czy nie nadchodzi ów zwierzak,

aby ją zerżnąć, jak kto woli… wyr*chać.

Ale cisza za drzwiami, więc już za chwilkę

podśpiewuje sobie radośnie, wesoło,

– koniec z łąką, żabkami, bykiem i motylkiem,

– ach witaj ty już, witaj ukochana szkoło!

Biedna zapomniała, że w liceum uczy,

a w nim chłopakom sypią się już wąsy,

na studniówce rzekł (ten przystojniejszy):

– choć laska na parkiet! – i po co te dąsy?!

– Czyżbym wpadła z deszczu pod rynnę?

– Co mam takiego w sobie? Czy jakieś magnesy?

Gdy tylko się pojawię, gdy tylko zamrugam,

zaraz się szykują z płcią męską ekscesy.

Morał:

Lepiej mieć już męża ze sporą chałupą,

niźli prowokować atrakcyjną swą d*pą.

Pozdrawiam,