Opowieść poznańskiego taksówkarza

"Poprzednio pracowałem na ciężarówce. Miałem nudną pracę – codziennie jeździłem na trasie Reiffeisen bank - lotnisko Ławica. Woziłem ładunek 300 - 400 kg. Czasem 200 kg, a czasem tonę. Przeważnie euro, dolary i funty".

To wszystko z jednego banku w jednym mieście. Możemy sobie tylko wyobrazić jak to wygląda w skali kraju i ilu kierowców ma nudną pracę.

Korzystanie z owoców własnej pracy to przywilej krajów suwerennych. Ponoć w erze globalizacji nie ma państw w pełni suwerennych, ale gołym okiem widać, że stopień wykorzystania efektów własnej pracy jest różny w różnych krajach. Czyli, że kraje różnią się stopniem suwerenności. Jako duży, pracowity naród, Polacy wytwarzają sporo bogactwa. Nic dziwnego, że istnieje grono amatorow pragnących się podłączyć do tego bogactwa (legalnie lub nie).

Mamy długą tradycję pracy dla obcych – od roku 1717 do 1993 stacjonowały u nas obce wojska z małą przerwą w latach międzywojennych. Od zarania dziejów koszta okupacji wraz z bieżącą "eksploatacją" ponosił naród okupowany, dlatego przyjęliśmy jako rzecz normalną, że musimy płacić swoją "kryszę". Dawniej płaciliśmy opiekunom trzymającym nad nami "parasol atomowy". Dziś refundujemy koszta tym, którzy "implementują" u nas "wartości europejskie". Rozumiemy, że nauka demokracji i wolnego rynku kosztuje, a my jako "brzydka stara panna bez posagu" powinniśmy skorzystać z okazji, by milczeć i płacić. Skutecznie wytworzono w nas mentalność niewolniczą. Wierzymy, że nie zasługujemy na pełną suwerenność, bo jesteśmy zbyt kłopotliwi i nieobliczalni, że rzetelne śledztwo smoleńskie grozi wojną, a wogóle lepiej gdy zaopiekują się nami mądrzejsi...Słowem – zachowujemy się tak, jakby wciąż obowiązywała doktryna Breżniewa o ograniczonej suwerenności. Jest dla nas oczywiste, że inne kraje – nawet nie będące mocarstwami – mogą mieć pełną suwerenność. Dlatego nie zdziwiło nas normalne holenderskie śledztwo w sprawie zestrzelenia Boeinga 777 nad Ukrainą. Choć szanse na ukaranie zbrodniarzy i uzyskanie odszkodowania są znikome, to jednak winni zostaną nazwani i wskazani (obecnie trwa ustalanie bezpośrednich sprawców - nazwisk załogi wyrzutni Buk, z której zestrzelono samolot). Ale tak może się zachować tylko kraj w pełni suwerenny. My zaś musimy wciąż o tę suwerenność walczyć. Po okresie totalnej anihilacji państwa, z każdym kolejnym "polskim miesiącem" (od Października po Sierpień), odzyskiwalismy cząstkę wolności. Nowa jakość pojawiła się w 1989 roku.

Najstarsi z nas pamiętają jak pewna aktorka – blondynka oznajmiła ,że "4 czerwca skończył się w Polsce komunizm". Dziś wiemy, że "projekt III RP" był starannie przygotowany przez komunistów (skorzystali oni najwięcej na transformacji), a jego cel był daleki od "Wolnej Polski", którym to określeniem chętnie posługiwali sie wtedy publicyści.

Rosyjski ambasador powiedział wówczas, że "mają w Polsce licznych przyjaciół, a wśród nich są zaufani przyjaciele", czyli w sposób mało subtelny stwierdził fakt istnienia agentury i zasugerował, że niezależność Polski ma ograniczenia. Przekonaliśmy się o tym podczas dwukrotnych prób dekomunizacji (w 1992 i 2007 roku), storpedowanych za pomocą Trybunału Konstytucyjnego.

Obecnie jesteśmy świadkami kolejnej próby "wybicia się na niepodległość".

Już wiemy, że po 50 latach zniewolenia nie da się odzyskać suwerenności "z piątku na niedzielę" - będzie to proces żmudny, a jego wynik niepewny. Nie mająca precedensu w krajach demokratycznych reakcja na wynik wyborów 2015 roku ujawniła, jak wielkie siły są żywotnie zainteresowane tym, "by było tak, jak było" i żeby żaden z kierowców nie musiał zmieniać nudnej pracy na bardziej interesującą.