Święci

Święci to ludzie bardzo kłopotliwi dla swojego otoczenia. Często ich podziwiamy, na obrazach i w figurach upamiętniamy ich wielkość, ale żyć z nimi – to już nie jest takie łatwe.
Wyniesieni zostali na ołtarze, gdy ludzie ich zrozumieli. A czy my ich dzisiaj rozumiemy? Czy rozumiemy bogatego kupca z Asyżu, Franciszka, który nagle rzuca wszystko i tańczy radośnie, że nic nie ma, a w końcu w czasie naznaczonym krucjatami idzie do największego wroga chrześcijaństwa – sułtana Egiptu? Czy taki człowiek nie byłby i dzisiaj wyśmiany?
My chcemy ludzi porządnych, ale takich, którzy nie będą nam przeszkadzali ani kochać bogactwa, ani nienawidzić naszych bliźnich. Nieraz chciałoby się pozbyć świętych takich jak Franciszek, Bernadetta czy Tomasz Morus. My chcemy żyć spokojnie, nawet zgodzimy się uczciwie pójść raz na tydzień do kościoła, chwalić kazania, które nam dogadzają, ale poza murami kościoła to już inne życie i Bogu czy Kościołowi nic do niego.
Ale święci byli i są. Każdy wiek ich ma i żaden wiek nie jest z nich zadowolony. Dopiero, gdy Kościół ich kanonizuje, padamy przed nimi na kolana. Ale tylko padamy.
Potrafimy cenić świętość daleką, nieosiągalną, niedostępną. Ozdabiamy świętych różnymi oznakami niezwykłości – aureolą nad głową, cudami w ręku, niezwykłymi wydarzeniami na każdym kroku. Święci zostali przeniesieni do wymiaru, który nie należy do naszego świata, umieszczeni na orbicie, która nie ma nic wspólnego z drogami, którymi chodzimy każdego dnia. Otaczamy ich podziwem, szacunkiem, wzruszeniem i zachowujemy bezpieczny dystans. A przecież prawda jest inna. Święty to ktoś, kto „dobrze wykonuje swój trudny zawód człowieka”. Świętość dotyczy każdego z nas. I święci bezczelnie nam pokazują i przypominają, że mamy możliwości, że to nie żadne szczególne wybranie z góry, ale codzienność, ta zwykła, także nasza. Nie zadowalają się kilkoma zapalonymi świecami przed obrazem i wyszeptanymi prośbami.