Jestem dumny z Polski.

   " Patriam amamus non quia magna est, sed quia nostra" - "Ojczyznę kochamy nie dlatego, że jest wielka, ale dlatego, że jest nasza"

 "Dumna Polka"

      Doznałam zaszczytu, by określono mnie kilkakrotnie tym mianem. Zapracowałam na to swoją determinacją w głoszeniu naszych narodowych wartości i postępowaniem , które jest naturalną konsekwencją wychowania w poszanowaniu tradycji i szacunku dla drugiego człowieka.

      Pokolenia moich przodków zaznaczyły się w działaniu ku chwale Ojczyzny, wspierając ją w chwilach próby, zniewolenia i osamotnienia. Ich czyny  opiewano w licznych ustnych rodzinnych przekazach, które chociaż podkoloryzowane barwnie i nieobiektywnie, to jednak miały ogromny wpływ na kształtowanie psychiki i charakteru potomków.

     W moich częstych kontaktach z ludźmi innej narodowości nigdy nie czuje się gorsza, czy mniej ważna. Chętnie opowiadam o naszych skomplikowanych losach,  o przyczynach i skutkach dziejowych wydarzeń. Podkreślam wkład swoich rodaków w budowę cywilizacji Zachodu., zaangażowanie w sprawach przełomowych dla Europy.

    Dumna jestem z tego, że nasz naród potrafi dochować wierności i lojalności do samego końca. Koniec ten nierzadko jest dosłownym zejściem ze świata, ale także bywa ujawnieniem faktów, które zakryte sprytną propagandową grą, pozwalały na wykorzystanie prostolinijnej naiwności moich rodaków do  poparcia jakiejś nowej idei.

   Napawa mnie dumą wielka historia naszego Narodu. Liczna rzesza bohaterskich rycerzy, którzy nie licząc się z ofiarą trwali w szlachetnej postawie oddania  przyjętym twardym regułom swojego stanu.

   Za ich przykładem szli późniejsi bojownicy o wolną Polskę, która w wyniku zdrady i spisków zniknęła z mapy Europy. Dumą napawa mnie fakt, że rzadko broń  w ręku Polaka zwracała się przeciwko swojemu rodakowi. Nigdy nie poszliśmy śladem zwaśnionych wewnętrznie narodów, których pomieszana krew  obficie spływała ulicami zachodnich i wschodnich miast. Wartości -Bóg, Honor, Ojczyzna, były  naturalnymi rozjemcami w chwilach próby.

    Dumna jestem z faktu, że to Polska jako jedyna przyjęła wypędzanych zewsząd  pozbawianych prawa do życia Żydów. Dała im opiekę , schronienie, azyl i pozwoliła na  wielowiekowe współistnienie wśród członków własnego narodu.  Nigdzie na świecie diaspora nie osiągnęła takiej liczby istnień wyznawców Judaizmu,  egzystujących w we własnym świecie kultywowanych  tradycji , które skrajnie odbiegały od polskich, często też wzajemnie sobie  sprzecznych.

  Dumna jestem z przysłowiowej już umiejętności dostosowywania się Polaków do wszelkich trudów, niedogodnień  i niewygód. Mało który naród potrafi wykorzystać tę umiejętność zachowując  pełną godności rezerwę i obiektywny osąd rzeczywistości.

  Dumą napawa mnie wysoka świadomość społeczna, powszechne zainteresowanie sprawami  dotyczącymi szerokiej gamy zagadnień związanych nie tylko  z przysłowiowym „własnym podwórkiem”.

  Z czego  nie jestem dumna?

  Jak każde „narodowościowe stado” mamy swoje „czarne owce”. W zależności od warunków, sytuacji i zagrożenia, zawsze  takie  indywidua występują.  Chociaż nadal stanowią wtedy tylko margines, to jednak  na tyle znaczący, by można było ich zaprzaństwem obarczyć barki reszty rodaków.

   Zawstydza mnie fakt, że większość obozów koncentracyjnych Niemcy zbudowali na terenie naszej ,podbitej wówczas Ojczyzny. Pomimo, iż nakładem niemałych środków finansowych obozy te utrzymujemy w stanie muzealnym, to często opinia światowa obarcza nas odpowiedzialnością za powstanie tych miejsc.

   Z niesmakiem odnoszę się do długowiekowych losów chłopów pańszczyźnianych. Ubolewam, że pomimo łatwemu  uleganiu modzie zachodnioeuropejskiej, tego obyczaju  nie zmieniono, chociaż były ku temu przesłanki. To zemściło się wkrótce , wyobcowując zrywy wolnościowe inspirowane przez młodzież pochodzenia szlacheckiego.

  Nie jestem dumna z faktu, że nasza młodzież zdobywa „szlify” dojrzałości w poczuciu poniżenia  i oparach szowinizmu, tam,  dokąd rzuciła ich nadzieja polepszenia bytu  w oparciu o złudne założenia polityki , która metodą prób i błędów buduje nowe fundamenty przyszłego Zachodu.

     Zasmuca mnie też fakt, ze wielu dzisiejszych Polaków poddało się fali materializmu, która pędzi nie bacząc na niszczone przez siebie  wartości.

 Józef Ignacy Kraszewski napisał:

„ Człowiek, który nic duszą żyć nie umie, jest niewolnikiem wszystkich ciała dążeń”