Ojciec Kolbe, prałat Iwicki

Często nam się wydaje, że jesteśmy stworzeni do heroicznych czynów.
Zanim jednak zadeklarujemy swoją gotowość, warto byłoby zapytać się siebie po cichu, czy jesteśmy gotowi podzielić się ostatnią kromką chleba, przeprowadzić starca przez pasy, czy jesteśmy gotowi wstawić się za krzywdzonym człowiekiem przy przewadze napastników.
To przecież dużo łatwiejsze. A jednak jakże trudne.

O ojcu Kolbe i prałacie Iwickim możemy przeczytać, że są męczennikami za wiarę, co jest jednak uogólnieniem.
Pan podkreśla, iż oddali życie za innych. Za zupełnie obcych sobie ludzi.

Ilu katolików wie, że obowiązuje go codzienne zanurzanie się w potrójną, nierozerwalną relację: ja-Pan Bóg, ja-ja, ja-drugi człowiek ?

W naszej polskiej rzeczywistości bywa tak, że ludzie chełpią się, iż są katolikami i eksponują swoją troskę o swoją rodzinę.
O swoją rodzinę nie jest trudnym się zatroszczyć.

Gdy jednak trzeba zatroszczyć się o Ojczyznę, jest już bardziej trudno, szczególnie, że to nie ja jestem wodzem i, że trzeba zbierać do skarbonki, z której, oprócz moich bliskich, czerpać będzie dziesiątki milionów Polaków.

Oddać życie?

W sytuacji, gdy strach lub ekonomia nie pozwala zagłosować za nienarodzonymi, sprzeciwić się eutanazji, a nakazuje promować homoseksualizm i narkotyki tzw. miękkie?

A przecież to dużo łatwiejsze, niż podzielenie się ostatnią kromką chleba.

Pozdrawiam.
dratwa3