Władzy raz zdobytej nie oddamy

Partia miłości przygotowuje się do utrzymania raz zdobytej władzy

Parafrazując słowa matki Kazimierza Pawlaka z filmu
„Sami swoi”, Platforma Obywatelska wychodzi z założenia, że „wybory
wyborami, a sprawiedliwość musi być po naszej stronie”.

Donald Tusk właśnie zastanawiał się czy korzystać
będzie w kampanii z bilbordów i spotów, bo jak mówił „chciałby, aby jego
partia miała równe szanse”. W końcu decyzja zapadła, że będzie.

Tym samym przyznaje, że chcąc ich wcześniej
zakazać, z premedytacją dążył to zmniejszenia szans opozycji, czyli
głównie PiS-owi, bo trudno opozycją nazwać dziś SLD.

Przejmując telewizję publiczną i korzystając z
zaprzyjaźnionych mediów zamknąłby usta opozycji, sam czerpiąc garściami
polityczne zyski z uprawianej przez wiodące media propagandy sukcesu.

 Niestety,
Trybunał Konstytucyjny orzekając, że pomysły „demokratów” z PO to
ograniczanie wolności słowa, pokrzyżował tuskowe plany i premier
zachował się tak jak kiedyś w sprawie dotacji dla partii politycznych.

Przed wyborami mówił o nich z obrzydzeniem by po
wyborach ustawić się w kolejce po kasę. Różnica jest tylko taka, że tym
razem ze swoich poglądów wycofał się już w trakcie kampanii wyborczej.

Tusk to taki współczesny Witia Pawlak, który
nieudolnie tłumaczył ojcu, że aby znienawidzić to kargulowe plemię, musi
się najpierw porządnie napatrzyć na Jadźkę. Wiadomo, że wszystko
zakończyło się ślubem.

Ale na tym nie kończą się przygotowania do
październikowego wyborczego pojedynku. Wiadomo, że Platforma Obywatelska
w trosce o bezpieczeństwo własnych tyłków, władzy raz zdobytej nie odda
i dlatego rząd wysupłał trochę grosza na nowe technologie. Mimo, że
jeszcze nie ma w Polsce odpowiednich przepisów do legalnego stosowania
tak nowoczesnego sprzętu, zakupiono właśnie urządzenia LRAD.

Mogą one emitować dźwięki o wiązce 30 stopni, a przy maksymalnej mocy ich siła to 150 dB, czyli więcej niż ludzki próg bólu.

Skutecznie„strzelać” takim dźwiękiem można do
„warchołów” na odległość nawet 1000 metrów. Trzeba teraz szybko zmienić
przepisy prawa, aby popękane bębenki i nieestetycznie wypadające na
ekranach krwawiące uszy u miejscowej chołoty były zgodne z prawem.

LRAD to skuteczna broń świetnie już sprawdzona i
przetestowana w Bagdadzie i Faludży czy Afganistanie, a statek
wycieczkowy „Seabourn Spirit” zaatakowany granatnikami przez
somalijskich piratów obronił się strzelając do nich dźwiękiem z LRAD-a.  Lepszego sprzętu do tłumienia manifestacji na świcie nie ma.

Niestety takich technicznych możliwości nie miał w
swoich czasach targowiczanin Szczęsny Potocki i aby zabezpieczyć się
przed hultajstwem musiał poprzestać na zakupie 24 trzyfuntowych armatek.

Przygotowania do ewentualnego stłumienia zamieszek
trwają także na płaszczyźnie propagandowej. Właśnie Radosław Sikorski,
ten od słynnej historycznej noty dyplomatycznej do Watykanu, pojechał do
Londynu. Podczas spotkania z tamtejszymi dziennikarzami ten tak
wrażliwy na „plucie” ojca Rydzyka we własne gniazdo na międzynarodowej
arenie, pierwszy dyplomata III RP, powiedział: „W Polsce nie brak ludzi myślących tak jak Behring Breivik, który strzelał do rodaków, by obalić rząd” 

Ciekawe, kogo miał na myśli specjalista od
dożynania watah, zatrudniający eksperta od miejscowego bydła, bo chyba
nie Ryszarda C. zabójcy Marka Rosiaka, ani Dominika Tarasa. Wszak obaj
ci panowie to miłośnicy Platformy Obywatelskiej czy Palikota, a
wspomniany Taras to idol naszych czasów, który ekskluzywnego wywiadu
udzielił przecież swojej imienniczce Wielowieyskiej z Gazety Wyborczej.

Jednym słowem wybitny szef polskiego MSZ uprzedza
wypadki i informuje świat z Londynu, że jeżeli rząd „miłości” Tuska
będzie w przyszłości odcinał dłonie podniesione na władzę ludową, to ten
świat ma wiedzieć, że są to dłonie polskich krwawych Breivików.

Nie ma co, przyszło nam żyć w bardzo w ciekawych
czasach, a do czego jest zdolny rząd z wydelegowanym przez „lożę” na
premiera, Donaldem Tuskiem wkrótce się przekonamy.

Oby niedługo jedynym rozwiązaniem i wyjściem dla
tej „moherowej” części polskiego społeczeństwa nie stała się dzika
tęsknota i marzenie o pewnej wyspie, zawarte w wierszu nieodżałowanego
Andrzeja Waligórskiego.  

Być może, jest taka wyspa

 Na jakimś oceanie,

 Która ma jedną przystań

 I jeden jacht w tej przystani.

 I wody jednej rzeki

 Przecinają ją w poprzek,

 I jeden strażnik rekin

 Pilnuje wyspy dobrze,

 I pojedynczo się łamią

 O skałę samotne fale,

 I jeden czarny namiot

 Stoi na owej skale.

 Nad palmą jedną, jedyną

 Błyszczy jedyna gwiazda,

 A gdy się chce tam dopłynąć,

 Jest tylko jedna jazda,

 Gdyż jeden jest kierunek

 I jeden mały bilet,

 Więc po swój biedny pakunek

 Niebawem się pochylę

 I opuszczę swą izbę

 Bez słów i bez powrotów,

 By popłynąć na wyspę

 Do czarnego namiotu.

 I będzie coraz ciemniej,

 Ciepło, smutno i mglisto,

 Psy, kiedy wyją w pełnię,

 Też tęsknią za tą wyspą...

http://youtu.be/9XE-o1cb5G0

Artykuł opublikowany w Warszawskiej Gazecie (31/2011)