ANTOŚ ...I NIEDŹWIEDŹ POD MONTE CASSINO

W tych dniach mija kolejna rocznica Bitwy Pod Monte Cassino. A niedawno minęła 70 rocznica rozpoczęcia ewakuacji armii generała Andersa ze Związku Sowieckiego. Generałowi udało się uratować przed śmiercią blisko 120 tys. Polaków deportowanych na Wschód przez Sowietów w latach 1939 -1941. Wyszli z łagrów, więzień, kołchozów i miejsc zesłania. Warto pamiętać o tych ludziach, ale także o setkach tysięcy Polaków, którzy nie zdołali wówczas dotrzeć do Andersa i pozostali na " nieludzkiej ziemi " na zawsze....... " Antoś....i niedźwiedź pod Monte Cassino " Byłeś Antoś dzielnym żołnierzem.... Kapral Podchorąży Tamtego Września. Drogą przez Węgry na piechotę Doszedłeś Armię Andersa..... A u Bratanków chcieli Cię zatrzymać. Byłeś młody, przystojny. W mundurze. Jedno dziewczę chciało nawet serce dać... Ale Ty....Przecież Byłeś Na Służbie.... Może Dożyłbyś czasów Orbana. Może Polskę Wspierałbyś znad Dunaju. Ale Ty....Miałeś duszę ułana. Chciałeś walczyć ! Bić się Dla Kraju.... Więc od Węgrów całusy na drogę. Znakiem Krzyża Cię tam pożegnali. Antoś Gabryś lubi przygodę. No i Niemcom chce jeszcze przywalić ! Tak przez Francję i Anglię do Włoch. Tak Trafiłeś pod Monte Cassino. Choć pod górkę na ten klasztor się szło. Tryumf Polski tam nie ominął.... Wielu wcześniej zdobywało twierdzę. Dzielni chłopcy - Nawet z Nowej Zelandii. Wszystko na nic ! Wszystkie próby daremne. Tylko Polscy Woje Niemcom dokopali..... Atak zabrał strasznie dużo Polskiej Krwi. Amunicję niedźwiedź Wojtek donosił. Dzielny żołnierz choć miał futro i kły. Ale serce miał do walki jak Nasi...... Czasem dawał wam też dobrze w skórę, Jak był chętny by się chwycić z nim za bary. Wojtek nie był niedźwiedź ponury. To wesołek był i druh taki " stary "..... To był niedźwiedź serdeczny przyjaciel, Który kochał być Polskim Żołnierzem. Powiedziałby, gdyby mówić potrafił.... To Kochane Było Polskie Zwierzę.... Tam pod górą nie lękał się niczego ! Tam huk armat to dla niego muzyka ! Ciężkie skrzynie z pociskami - a on biegiem ! Duch W Nim Walki Był Polskiego Wojownika ! To Był Misio, który pił i który palił.... To Był Misio, który walczył jak lew.... To Był Misio, co nie pękał jak strzelali.... To Był Misio ! POLSKI ŻOŁNIERZ TEŻ !!!...... Pamiętałeś o niedźwiedziu tę historię, Gdy po latach poznałem Ciebie Antoś. Po latach wielu od tamtych wydarzeń. Byłeś Dobrym Przyjacielem, Taki Ktoś, Kto na zawsze w sercu pozostaje....... Ty wciąż żyłeś Tym Monte Cassino..... Ja spędzałem Z Tobą długie godziny. Ty Mówiłeś, ja słuchałem - było wino.... No i single obaj - bez dziewczyny.... Już Cię nie ma Antoni na świecie.... Wróciłeś do Polski by umrzeć wśród Swoich.... Ale ślady są po Tobie wszędzie..... We wspomnieniach są także moich.... I dwa groby są.... Jeden Tam Gdzie Wisła Płynie.... Drugi tutaj - W Polskiej Częstochowie.... Spij W Pokoju Polski Żołnierzu. Pamięć Zachowano O Tobie..... Adam Szeluga 16 Maja 2012, za oceanem ......Jeden z polskich weteranów bitwy pod Monte Cassino, dumny posiadacz odznaki Wojtka, stworzonej dla uczczenia męstwa niedźwiedzia, tak wspomina te wydarzenia sprzed 65 lat: „Po dotarciu na pozycje naszej artylerii, pospiesznie rozładowywaliśmy pociski i zapalniki, a następnie po krótkim odpoczynku, wracaliśmy możliwie jak najszybciej po kolejny ładunek. Pomimo podejmowania przez nas wszelkich środków ostrożności, dochodziło do wielu wypadków, w których ginęli liczni kierowcy ciężarówek, staczających się z wąskich dróg w przepastne czeluście stromych jarów”. Wojtek został wciągnięty w wir opisywanych zdarzeń, stawiając czoła tym samym niebezpieczeństwom, z którymi musieli się zmierzyć otaczający go ludzie. Dla niedźwiedzia był to obcy, niebezpieczny i przerażający świat. Jednak Wojtek szybko się doń przystosował. Znalazłszy się w nowej sytuacji początkowo domagał się uwagi i opieki, odmawiając opuszczenia kwatery z powodu hałasu wybuchających pocisków. Wkrótce jednak pozbył się lęku przed nowymi dlań zjawiskami. Rządny nowych wrażeń, wspinał się na odsłonięte drzewo, które stało nieopodal obozu 22 Kompanii. Z poziomu jego konarów, niedźwiedź wsłuchiwał się w huk wybuchów i spokojnie obserwował tajemnicze błyski eksplozji, pojawiających się na zajmowanym przez Niemców obszarze, który był bombardowany i ostrzeliwany przez ciężką artylerię. W takich właśnie okolicznościach Wojtek zasłużył sobie na status legendarnego bohatera. Niedźwiedź obserwując swych towarzyszy, którzy w bitewnym zgiełku uwijali się pospiesznie rozładowując skrzynki z amunicją artyleryjską, postanowił dołączyć do nich i rozłożywszy na boki swe potężne łapy, dał do zrozumienia krzątającym się wokół żołnierzom, że chce im pomóc w ich wyczerpującej pracy. Wojtek nigdy nie był szkolony do przenoszenia czterdziestopięciokilogramowych skrzyń, w których znajdowały się pociski do dwudziestopięciofuntowych dział, zapalniki do pocisków oraz inne zaopatrzenie artyleryjskie. Rutynowego postępowania z zasobnikami amunicyjnymi nauczył się obserwując krzątających się wokół niego żołnierzy, którym postanowił pomóc z własnej woli, bez słowa zachęty z ich strony. Stojąc na tylnych łapach, rozkładał swe potężne ramiona, w które żołnierze składali ciężkie skrzynie z amunicją, po czym bez wysiłku przenosił je do podręcznych składów amunicyjnych, zlokalizowanych w pobliżu stanowisk ogniowych. Po dostarczeniu ładunku do gniazd artylerii, niedźwiedź wracał do ciężarówki po kolejny ładunek śmiercionośnego zaopatrzenia. Wojtek nigdy nie upuścił ani jednego pocisku, z czego dumna była cała jego kompania. Zaznaczyć jednak należy, że pomagając przy wyładunku amunicji, niedźwiedź czynił to na swych własnych warunkach. Całkowicie samodzielnie decydował o tym kiedy i jak długo ma pracować. Czasami konieczne było zachęcenie go do pomocy. Jeśli niedźwiedź zdecydował się na zrobienie przerwy, aby sobie przez chwilkę poleżeć, zachęcenie go do ponownego włączenia się w wysiłek wojenny wymagało poczęstowania go jednym lub dwoma smakowitymi kąskami. Nagradzano go jedzeniem w chwili wręczenia mu skrzynki lub w chwili gdy odstawiał ją po doniesieniu we właściwe miejsce. Podczas bitwy pod Monte Cassino, kompania Wojtka przewiozła dla wojsk polskich i brytyjskich około 17 300 ton amunicji, 1200 ton paliwa i 1100 ton żywności. 11 maja 1944 r. rozpoczęła się ostatnia bitwa o Monte Cassino. Zanim natarcie ruszyło natarcia, generał Anders zwrócił się do swych żołnierzy z emocjonalnym apelem: „Na czas tej akcji niech w wasze serca wstąpi duch lwa, zachowajcie w nich jednak także miejsce na Boga, honor i Polskę – waszą Ojczyznę”. Generał w swej odezwie nakazywał żołnierzom, aby pomścili wszystkie cierpienia, jakich podczas wojny zaznał naród polski, a także żeby wzięli rewanż za wszystko to, co oni sami wycierpieli w ciągu lat spędzonych w Rosji oraz w okresie długiej rozłąki ze swoimi rodzinami. O godzinie H, czyli o 23.00, ogień otworzyło około 1200 alianckich dział, które rozpoczęły przygotowanie artyleryjskie do natarcia. Skoordynowany ogień artylerii był tak gęsty, że panujące ciemności musiały ustąpić przed jasnością wystrzałów dział i eksplozji pocisków, które noc zamieniły w upiorny dzień. Nawała artyleryjska, mająca wstrząsnąć przeciwnikiem i pozbawić go woli walki, dosłownie wywołała trzęsienie ziemi. Wojtek i jego towarzysze byli jednak niewzruszeni, bez przerwy pracując na rzecz zapewnienia stałych dostaw amunicji na stanowiska artylerii...