Wniebowzięcie MP w Kalwarii Zebrzydowskiej i mądre słowa kard. Dziwisza.

Najbardziej znane są obchody Święta Wniebowzięcia na Jasnej Górze.

To tam idą główne pielgrzymki, ale w sanktuarium Pasyjno-Maryjnym w Kalwarii Zebrzydowskiej odbywają się też bardzo ciekawe obchody tego święta.

Zaczęły się one już niedzielę 8 sierpnia. Oficjalnego otwarcia odpustu dokonał Metropolita Częstochowski Ks. abp Stanisław Nowak, który przewodniczył Mszy św. o godz. 15.00. Po Eucharystii wyruszyła procesja "Współcierpienia Maryi", która przeszła od Bazyliki do Domku Matki Bożej.

W szóstym dniu odpustu 13 sierpnia przypadała uroczystość Matki Bożej Kalwaryjskiej. Sumie odpustowej (11.30), która zgromadzi pielgrzymów oraz duchowieństwo Archidiecezji Krakowskiej, przewodniczył Ks. Bp Jan Zając, Kustosz Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach.

Natomiast w godzinach popołudniowych, kalwaryjskimi Dróżkami przeszła tradycyjna procesja „zaśnięcia Maryi”. Procesję, w której idą rzesze pątników, blisko sto dwadzieścia asyst i ponad pięćdziesiąt orkiestr poprzedziło Nieszpory Maryjne. Nabożeństwo celebrowało kilku hierarchów: Metropolita Preszowski Obrządku Grekokatolickiego Ks. abp Jan Babiak oraz Księża Kardynałowie: Stanisław Dziwisz i Franciszek Macharski.
Na zakończenie piątkowych uroczystości przy kościele Grobu Matki Bożej została odprawiona Msza św. celebrowana przez Ks. Kard. Stanisława Dziwisza.

Wierni czekali na słowa kardynała Dziwisza, który poruszy sprawę krzyża sprzed Pałacu Prezydenckiego „Wydarzenia obecnego roku uwrażliwiają nas szczególnie na sprawy krzyża, który jest wyrazem najwyższej miłości Boga do człowieka. Za tę miłość, która płynie z krzyża, chcemy dziś dziękować. Pragniemy też przepraszać Pana Jezusa za to, że Jego ukrzyżowaną Miłość chce się zatrzeć w pamięci Europy. Również w naszej Ojczyźnie podejmowane są wysiłki zmierzające do usunięcia krzyża ze świadomości narodowej, z życia publicznego i z historii”.

„Podobnie było przed 50-ciu laty, kiedy mieszkańcy Nowej Huty stanęli przy krzyżu i obronili ten znak miłości i wolności. Wspierał ich wówczas ten, który jako Papież Jan Paweł II przed pięciu laty w Wielki Piątek trzymał w swoich dłoniach krzyż jednocząc się w cierpieniu z Chrystusem”.

A na zakończenie „Dziś przynieśliśmy w naszych sercach na Kalwarię „krzyż warszawski”, który postawili harcerze przed Pałacem Prezydenckim w dniu tragedii smoleńskiej. Przynieśliśmy pamięć o ofierze życia tych, którzy wówczas zginęli, a zarazem wielką modlitwę pod tym krzyżem. Przynieśliśmy ten „warszawski krzyż” i to wszystko, co on wyraża na Kalwarię, by tu zawierzyć go Matce Ukrzyżowanego. To zawierzenie jest potrzebne dziś, gdy ten znak i jego przesłanie są zagrożone”.

Sobota w kalwaryjskim sanktuarium była dniem młodych. O godz. 10.00 od kaplicy u Piłata młodzież wyruszyła na Drogę Krzyżową w intencji kanonizacji Sługi Bożego Jana Pawła II oraz w intencji Papieża Benedykta XVI. O 19.00 spotkanie na wzgórzu Ukrzyżowania animowali ojcowie oraz bracia klerycy i postulanci z kalwaryjskiego klasztoru. O godz. 20.00 rozpoczęła się tradycyjna procesja ze świecami, która przeszła od kościoła Ukrzyżowania do placu modlitewnego przy Bazylice. Tam ok. godz. 20.15 celebrowana była Msza św., której przewodniczył Ks. Bp Jan Szkodoń, po której odbył się koncert ewangelizacyjny.

Uroczystości odpustowe zakończyła niedzielna procesja z figurą Matki Bożej Wniebowziętej oraz Msza św. pontyfikalna, celebrowana przez Ks. Kard. Stanisława Dziwisza, w asyście Kardynałów i Biskupów Archidiecezji Krakowskiej. Homilię odpustową wygłosił Ordynariusz Diecezji Drohiczyńskiej Ks. Bp Antoni Pacyfik Dydycz.

Początki odpustu sięgają XVII wieku, czyli czasów, w których powstał klasztor w Kalwarii Zebrzydowskiej. Skromna pierwotnie procesja Pogrzebu i Chwały Matki Bożej w święto Wniebowzięcia urosła do imponujących rozmiarów. Już w latach 30. XVII wieku, czyli około 30 lat po założeniu klasztoru Bernardynów w Kalwarii, w procesji brała udział kapela oraz wojsko.

W połowie XVII wieku bernardyni urządzali w Kalwarii Zebrzydowskiej już dwie procesje. Pierwsza odbywała się 13 sierpnia, w dniu pogrzebu Matki Bożej. Wierni szli dróżkami kalwaryjskimi od Domku Matki Bożej do Grobu Matki Bożej. Druga procesja była prowadzona 15 sierpnia, w święto Wniebowzięcia. Wierni wędrowali od Grobu Matki Bożej do kościoła klasztornego.

W drugiej połowie XVII wieku procesje stały się niezwykle barwne. Oprócz wojska i kapel pojawili się wierni z pochodniami oraz salwy armatnie. Wprowadzono także wystawne nabożeństwo i kazania przy siedmiu stacjach.

Po pierwszym zaborze z dróżek kalwaryjskich zniknęło wojsko i armatnie salwy. Zaczęły natomiast występować asysty dziewcząt z różnych miejscowości. Szczególnym znaczeniem i przywilejami od tamtego czasu po dziś dzień cieszy się Asysta Cieszyńska, która datuje się od roku 1740.

Ponowny rozkwit obrzędów związanych z Wniebowzięciem przypada na wiek XX. Obok dziewcząt na procesjach pojawiają się asysty młodych mężczyzn, a po 1946 roku także grupy regionalne w swoich strojach. Wzrosła również znacznie liczba kapel.

Po drugiej wojnie światowej program uroczystości został zmieniony. Aby uwzględnić bardziej duchowe potrzeby wiernych wprowadzono polskie nieszpory zamiast nabożeństw łacińskich. Od tego czasu procesję Wniebowzięcia kończyła też uroczysta suma pontyfikalna. Jest to najważniejszy punkt całego odpustu.

W połowie lat 40. XX wieku powstało również inscenizowane misterium Zaśnięcia Matki Bożej odtwarzane przy pierwszej i ostatniej stacji Pogrzebu. Jego twórcą był bernardyn z Kalwarii, ojciec Augustyn Chadam.

Sanktuarium kalwaryjskie jest jednym z głównych miejsc kultu maryjnego w Polsce. Wraz z klasztorem, w którym od początku przebywają bernardyni, wybudowano Dróżki Męki Pańskiej łączące ze sobą 41 obiektów sakralnych. Dróżki przypominają kompozycją topograficzną i architektoniczną miejsca święte w Jerozolimie.

źródła: PAP,

http://www.naszakalwaria.pl/name-News-article-sid-1248.html

http://kalwaria.eu/viewItem,odpust_sierpniowy.html